Achter de schermen van elke game staat een ontwikkelteam, klein of groot, die de game maakte tot wat hij nu is. Hier op Gamed gaan we kijken naar de geschiedenis van de developer en brengen jullie kort de belangrijkste en interessantste feiten en personen uit de geschiedenis van de developer.

1889-1948: Eind 1889 werd Nintendo opgericht door Fusajiro Yamauchi. Het bedrijf maakte handvervaardigde speelkaarten genaamd Hanafuda. Deze werden door hun kwaliteit snel populair. Hij moest al snel assistenten aannemen om te helpen. Veertig jaar later werd zijn schoonzoon, die ook zijn naam overnam, Sekiryo Yamauchi, president van het bedrijf. In 1933 ging het bedrijf samen met een ander klein bedrijf en werd de volledige naam van het bedrijf Yamauchi Nintendo & Co. In 1947 richtte Sekiryo ook Marufuku Co. Ltd. op, dat bedrijfje moest voor de distributie van de kaarten zorgen.

1949-1979: Sekiryo stapte op, en zijn kleinzoon Hiroshi Yamauchi werd op jeugdige leeftijd president. Hij was amper 22 toen hij de leiding kreeg over de gigant. Hij besefte al snel dat er grondige vernieuwingen nodig waren. Hij veranderde allereerst de namen Yamauchi Nintendo & Co in Nintendo Playing Card Company Ltd. en Marufuku Co. ltd. in Nintendo Karuta Co. Ltd. Hij besefte ook dat er andere diensten moesten aangeboord worden, zo experimenteerde men tussen 1963 en 1968 met allerlei elektronica en speelgoed. Tegen het einde van de jaren '70 stapte Nintendo over naar de videogames, voor die afdeling werden gedreven mensen zoals Shigeru Miyamoto aangeworven.



1980: In het begin maakte Nintendo vooral shooters zoals Hellfire. Dat bleek even succesvol te zijn maar wanneer Nintendo Radar Scope uitbracht, wist deze niet de beoogde resultaten te halen. Miyamoto kreeg de opdracht om de Radar Scope kasten om te bouwen tot een nieuwe game. Zo werd Donkey Kong geboren, een arcadegame waarin Jumpman (Mario Mario, aangezien de broertjes de Mario Bros. heten is Mario dus ook de achternaam van Mario), toen nog een timmerman, tegen een gigantische tonnengooiende gorilla moest vechten. Aanvankelijk keken de collega's van Miyamoto neer op het spel, maar toen het de best verkopende arcadegame van het jaar werd, met 65.000 kasten, moesten ze al snel hun mening herzien.

1981-1989: Nintendo begon, geïnspireerd door het succes van Atari, aan hun eigen console. Ze hadden al snel door dat men een console moest maken die beter was dan de concurrenten, maar ook goedkoop was. In juli 1983 kwam de Famicom uit in Japan. De console was technisch superieur en goedkoop, de console kostte amper 100 euro. De goede launch, een half miljoen consoles binnen de twee eerste maanden, was dus niet onverwacht. Na enkele maanden kwamen de eerste klachten echter al, de console liep vast tijdens het spelen van verschillende games. Men riep alle consoles terug om de fout te repareren, dat kostte ongeveer een euro per console.

Nintendo besloot de console ook in Amerika en Europa uit te geven, maar om te vermijden dat er veel slechte games zouden verschijnen zoals op de Atari 2600, werd een lockout chip ingebouwd. Deze noemde men de 10Nes. Alleen games met het 'Nintendo Seal of Quality' werkten op de NES, deze beveiliging werd echter al snel gebroken door bedrijven zoals Tengen waardoor men een goede versie van Tetris kon uitbrengen op de console. In 1986 verscheen de console dan eindelijk wereldwijd onder de naam Nintendo Entertainment System.

TenGens manier om 10Nes te omzeilen.

Ondertussen kwam Nintendo op een ander gebied in de problemen, men kon niet genoeg nieuwe games maken. Yamauchi besloot dan maar om de werknemers in drie studio's te verdelen. Zo hoopte hij dat Nintendo een klein aantal toppers tegelijk zou kunnen maken in plaats van veel middelmatige games zoals toen het geval was. Men legde ook een gelijkaardige regel op aan third party developers, ze mochten maar vijf games per jaar uitbrengen, en er mochten ook geen multiplatformtitels verschijnen op de NES. Deze twee regels leidden tot veel rechtszaken, en tot veel geruchten over de echte bedoeling van de regel. Het saboteren van de concurrentie en meer aandacht eisen voor de eigen titels.