Ondanks uitstapjes als Primal en New Dawn gaat Far Cry 6 weer terug naar de roots van de serie. Dit betekent een antagonist die misschien nog wel een grotere hoofdrol opeist dan de protagonist, een groots eiland om te verkennen en genoeg content om je tientallen uren mee te vermaken.

Wie de marketingcampagne rondom Far Cry 6 ook maar enigszins heeft gevolgd zal het niet zijn ontgaan dat acteur Giancarlo Esposito prominent op de voorgrond is geplaatst. Of je hem nu kent als Gus Fring uit Breaking Bad, Moff Gideon uit The Mandalorian of Stan Edgard uit The Boys, het moge duidelijk zijn dat hij een goede bad guy neer kan zetten. In Far Cry 6 is dit niet anders. Op het tropische eiland Yara regeert dictator Antón Castillo met harde hand om de productie van Viviro in stand te houden, een middel waarmee hij aan de buitenwereld wil doen geloven dat het kanker kan genezen. De inwoners van het eiland worden als slaven ingezet om de plantages in stand te houden en zelfs zijn zoon, die hij ziet als de ideale opvolger, ontvlucht de situatie liever dan een minuut langer aan de zijde van zijn vader te staan. Het is een schril contrast met de rol die de speler inneemt. Als de mannelijke of vrouwelijke Dani Rojas worden je beweegredenen in de eerste minuten tentoongesteld en ben je een half uur later de belangrijkste spil in een guerrillabeweging die het totaalregime omver dient te werpen. Van veel opbouw is dan ook weinig sprake en wat ook niet helpt is dat er vrijwel geen confrontaties tussen de twee plaatsvinden. We horen de stem van Antón Castillo in propagandaboodschappen en zien hem terug in tussenfilmpjes, toch is zijn directe betrokkenheid uiteindelijk minimaal.


Om de heerschappij ten val te brengen zul je de diverse regionen over moeten nemen om zo je guerrillagroepering te laten groeien en Castillo uit de tent te lokken. De manier waarop je dit doet is niet al te verrassend als je eerder een Far Cry game hebt gespeeld. Een grootse map vol icoontjes? Check! Op iedere hoek vijanden die zich tegen je keren? Check! Een breed arsenaal aan wapens? Check! Een skilltree waardoor je steeds beter voor de dag komt? Dat dan weer niet. In plaats daarvan heeft Rojas al vele kwaliteiten die je normaliter zou moeten ontgrendelen, wel kun je ze nog eens extra aanscherpen zoals door schoenen waarmee je sneller kunt rennen, handschoenen die je beter messen laat werpen of een masker die je ogen beschermt tegen vergif. Voor wapens is dit systeem niet anders. Je komt ze overal op de map tegen en zijn uit te breiden met diverse upgrades. Toch schiet dit zijn doel voorbij als je na verloop van tijd teruggrijpt op het arsenaal waar je vertrouwt mee bent geraakt en weinig reden meer hebt om te wisselen.

Alvorens je op dit punt bent heb je vele materialen moeten verzamelen als medicijnen, schroot, benzine, metaal en buskruit. De game overlaad je met mogelijkheden en dit kan nogal overweldigend over komen, zo ook omdat lang niet altijd duidelijk is waar je iets kunt vinden. Na verloop van tijd is het zelfs saai aan het worden om het zoveelste gebied uit te kammen. Wat dat betreft is het goed dat de actie stand weet te houden. Je kunt stealthy te werk gaan en vijanden fileren met een mes, raketten uit een rugzak schieten of kompanen het werk laten doen. Wat te denken van de alligator Guapo, het gehandicapte hondje Chorizo of de haan Chicharrón. Ieder van deze amigo’s hebben meer persoonlijkheid dan veel van de karakters die je tegen komt en vooral gekenmerkt worden door schreeuwerig, clichématig gedrag en slechte lipsynchronisatie.


Zoals opgemerkt is de map, zoals we dit van een Ubisoft game mogen verwachten, enorm. Het is bijna zonde om je dan ook enkel op het hoofdverhaal te richten als je ook secundaire missies aan kunt nemen, in races naar checkpoints kunt scheuren, deel kunt nemen aan een haangevecht alsof je Soulcalibur aan het spelen bent, je basiskamp kan upgraden, rebellerende metgezellen op pad stuurt en Treasure Hunts oplost. Heb je hier allemaal geen zin in? Geen probleem, je kunt het ook links laten liggen en je per fast-travel punt, auto, paard, boot, grapple hook of wingsuit snel naar je volgende hoofddoel begeven. Gedurende deze tocht kom je niet zozeer kampen tegen zoals in voorgaande Far Cry games, in plaats daarvan zijn het controleposten en luchtafweergeschutten die je kunt veroveren. Dit alles kun je ook coöperatief doen, helaas zal de voornaamste progressie, waaronder afgewerkte missies, ook nu enkel bij de host worden opgeslagen.

Het eiland Yara is er één van uitersten in termen van beleving. Het ene moment genoot ik van de felle zon die door de ritselende bladeren scheen om me vervolgens weer te ergeren aan de path finding van NPC’s of de storende kunstmatige intelligentie van vijanden die je het ene moment van ver opmerken en een volgend moment niet reageren als je hun collega door het hoofd schiet die naast ze staan. Het haalt een stukje beleving uit een franchise die op ander vlak juist wel iets meer verdieping heeft gekregen, bijvoorbeeld door je karakter in een derdepersoonsperspectief te laten zien in (niet te pauzeren) tussenfilmpjes en te laten spreken. Het jammerlijke is dan weer dat Dani Rojas de persoonlijkheid van een natte spons heeft.


Meer van hetzelfde. Zo is Far Cry 6 goed te omschrijven. Een groots gebied met vele activiteiten ligt aan je voeten en het doel is om Yara te ontdoen van diens strenge regime. Hoewel het niet zijn meest overtuigende werk is weet Giancarlo Esposito een prima rol neer te zetten, het is alleen jammer dat er teveel afstand bestaat tussen hem en protagonist Dani Rojas, wiens beweegredenen slechts kort uiteen wordt gezet. Qua gameplay weet Ubisoft eveneens niet echt te verrassen. Alles wat je reeds eerder in de franchise hebt gedaan keert terug en ze spelen ook nog leentjebuur bij andere franchises van de uitgever. Dat veel van deze gameplay goed is uitgewerkt maakt Far Cry 6 tot een game die ideaal geschikt is als je genoten hebt van de eerdere delen, echter weet het er nergens voor te zorgen dat het nieuwe fans aantrekt die eerdere delen al als weinig vooruitstrevend zagen.