Review: Cris Tales
Door Joni Philips op 19-08-2021 om 10:14
|
Bron: Gamed
|
Een nostalgische trip naar de Role Playing Games van het Super Nintendo tijdperk. Dat was de droom die de Colombiaanse ontwikkelaars Dreams Uncorporated en Syck wilden waarmaken met hun debuutgame Cris Tales voor PC, Stadia, PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox One, Xbox Series en Nintendo Switch. Of dit is gelukt lees je in onze review.
Zo'n nostalgische terugblik op misschien de beste periode voor Role Playing Games met een Japanse stijl is een enorm risico, maar het is een werk dat de studio's heel liefdevol aangepakt hebben. Dat valt al meteen op met de handgetekende anime-stijl die eigenlijk beter aansluit op de designs van het Super Nintendo tijdperk dan de stijl van de remakes die de games van toen veelal kregen. Deze speelse, kleurrijke stijl doet elke stad van het scherm springen, elk personage uitgroeien tot een unieke persoonlijkheid nog voordat ze één woord gesproken hebben. Zelfs een simpele water-aanval ziet er zo liefdevol en leuk uit. Het is absoluut geen game die mijn PlayStation 5 tot het uiterste dwong, maar het is een stijl die van begin tot eind een glimlach op het gezicht tovert. Combineer dat met een magische soundtrack, en je krijgt een game waarbij je af en toe eens wat langer blijft hangen in een stad, gewoon om wat te genieten zonder echte reden.
Die vrolijkheid wordt ook doorgetrokken naar het verhaal dat met momenten duister is, maar door de aanstekelijke persoonlijkheid van de karakters zorgt voor pret, en meer pret. Oké, elk personage is een compleet stereotype, wat je al meteen merkt aan de vrolijke heldin Crisbell, de gigantisch oude tovenaar met een kinds uiterlijk Willhelm en de stoere breinloze actieheld / tiener Cristopher. De game durft ook aan te halen hoe belachelijk die stereotypen eigenlijk zijn, maar eigenlijk doet het geen afbreuk. Ook het plot is redelijk stereotiep opgebouwd, waardoor je twists van ver ziet aankomen, maar eigenlijk moeten we dat juist verwachten: hoe kan je hulde brengen aan een tijdperk van games als je de clichés van die generatie niet naar voren brengt? Dat Cris Tales ruimte laat voor een grap, een lach en zichzelf niet te serieus neemt zorgt dat het stereotype geen probleem wordt. Iets minder vergevingsgezind ben ik over het feit dat het verhaal naar het einde toe nogal nutteloos wordt opgerekt. Tweemaal bouwt de game op naar een einde om je dan opnieuw naar elke stad in de wereld te sturen voor een omleiding om het einde toch nog met een uur of vijf uit te stellen.
Op die momenten wordt het ook pijnlijk duidelijk dat de game zonder ideeën zit. De eerste keer dat je een stad passeert leer je er over de toekomst, doe je sidequests om deze te verbeteren en een band op te bouwen met de inwoners. Een tweede keer word je gestuurd om snel een dungeon te doorlopen, en de derde keer wordt je al snel voor een baas gezet. Dat dezelfde bazen daarbij meerdere keren herhaald worden, met hoogstens een kleine cosmetische wijziging, draagt bij aan de repetitie. Gezien de game gemakkelijk op twintig uur uit te spelen is – inclusief alle side-quests en een meerderheid van de Achievements / Trophies – is dat herhalende zeer opmerkelijk. Gelukkig zorgt de benodigde speeltijd ervoor dat de game niet eindeloos lang aanvoelt, zelfs met die herhaling. Op oudere platforms zoals de Switch en de PlayStation 4 zijn de laadtijden wel overdreven, waardoor de speeltijd nodeloos oploopt. Dat probleem was echter niet aanwezig op de PlayStation 5, waar alles vlot en probleemloos verliep.
O het gebied van gameplay heeft de game een leuke insteek. Crisbell heeft de mogelijkheid om door de tijd te reizen. In steden wordt dat geïllustreerd door het opsplitsen van het scherm in drie delen, waardoor je links het verleden en rechts de toekomst ziet. Je kunt zelfs wisselen van de ene naar de andere, bijvoorbeeld om een schatkist te vinden die in het heden al lang verdwenen is. Deze mechaniek keert ook terug in gevechten. In essentie speelt de game als een turn-based RPG, maar je hebt toch wat goede timing nodig. Zowel bij het verdedigen als aanvallen kun je de impact van een aanval respectievelijk verkleinen of vergroten. Als je bijvoorbeeld op het juiste moment jezelf verdedigt, voer je een Deflect of een Parry uit waardoor de schade zwaar gereduceerd wordt. Dat is zeker in de eerste uren heel belangrijk want vijanden doen anders veel schade en je hebt weinig middelen om jezelf te genezen. Later is dit minder relevant, maar geeft het alsnog voldoening om een aanval af te zwakken. Het enige nadeel is dat je niet altijd een goede indicatie hebt van wanneer je exact moet drukken, zodat het toch een beetje gokken is.
Eveneens interessant is de mogelijkheid van Crisbell om vijanden links van het scherm naar het verleden of rechts naar de toekomst te sturen. In het begin van de game speelt die tijdsmechaniek een belangrijke rol in gevechten, bijvoorbeeld om vijanden naar het verleden te sturen waar ze dan hopelijk minder sterk zijn of om een Poison infectie in één keer dodelijk te laten zijn. Naarmate je verder komt in de game, zie je dat deze mechaniek echter stelselmatig minder belangrijk wordt. De karakters die later geïntroduceerd worden, zijn minder geschikt voor interessante combinaties. Hun aanvallen laten bijvoorbeeld geen complexe strategieën toe. Je hebt daarnaast later in de game voldoende wapens om groepen vijanden in één keer uit te schakelen zonder te grijpen naar de tijdsmechaniek. Als alle vijanden dood zijn na één ronde van aanvallen, ga je ook veel minder moeite doen om hen tussendoor even naar een ander tijdperk te brengen. Veel nut heeft het dan niet meer.
Bij de bazen, de enige gevechten waar je echt strategisch te werk moet gaan, wordt deze mechaniek juist aan de kant geschoven. In je eerste serieuze confrontatie met de Volcano Gals moet je bijvoorbeeld spelen met de tijd om hen kwetsbaar te maken, terwijl je deze mechaniek later niet meer mag gebruiken. Het lijkt alsof men halverwege geen interessante manieren meer kon bedenken om deze toe te passen, zodat het origineelste deel van het vechtsysteem wordt weggedrukt. Dat is misschien de grootste issue in Cris Tales: halverwege het spel heb je het gevoel dat de ideeën op waren. Er zijn geen puzzels meer die echt focussen op je tijdskunsten, de baasgevechten draaien meer om ruwe kracht en healen, er zijn geen side-quests meer en je moet gewoon alle oude omgevingen nog eens doorlopen. Het is dan nog altijd leuk om spelen, maar het originele is weg. Het verschil tussen een stevig tussendoortje en een memorabele game.
|
|
|
Beoordeling
75
Cris Tales is een game met de nodige problemen, maar achteraf bekeken wil ik me zonder twijfel wagen aan een vervolg dat deze problemen rechtzet. De basisideeën, de grafische stijl, de muziek en de karakters doen me allemaal hopen naar meer. Het meermaals herhalen van dezelfde omgevingen en het wegvallen van het belang van de tijdsmechaniek zijn dompers op de pret, maar ik wilde toch steeds verder spelen, ook na het einde van de game.
|
|
|
|
 19:53 Call of Duty: Vanguard officieel aangekondigd
 08:55 Launchtrailer van Ghost of Tsushima Director’s Cut
|
| Reacties (0) |
|
|
Geen reacties gevonden
|
|
|
|
