Review: The Last of Us: Part II
Door Rene Groen op 29-06-2020 om 05:00
|
Bron: Gamed
|
Nog voor de release was er al veel te doen rondom The Last of Us: Part II en toen de game eenmaal verscheen kwam deze storm zeker niet tot rust. In deze review zijn dit geen onderwerpen die aan bod komen. Het is een spoilervrije beschrijving van hoe ik een meesterwerk ervaren heb.
The Last of Us verscheen in 2013 op de PlayStation 3 en vertelde het verhaal van Ellie en Joël in een wereld die is overgenomen door geïnfecteerden. Hij is een smokkelaar, zij immuun voor de zombies en daarmee de perfecte kandidaat voor een vaccin. Hij een oudere man, zij een veertienjarig meisje. De twee werelden lijken niet verder uit elkaar te kunnen liggen. Toch worden ze aan elkaar gekoppeld, Joël moet er namelijk voor zorgen dat Ellie op een veilige manier haar bestemming bereikt. Het is een avontuur dat zich vijf jaar voor dit tweede deel afspeelt. De wereld is er in de tussentijd zeker niet rustiger op geworden, wel is het stadje Jackson een baken van hoop. Met patrouilles proberen ze de geïnfecteerden buiten de deur te houden en gezamenlijk maken de inwoners er het beste van. Toch kan dit geen stand houden. Jackson is niet de enige nederzetting en andere groeperingen doen hun intrede. Gebeurtenissen uit het verleden zijn niet vergeten en halen Joël en Ellie al snel in. Een verhaal dat bij mij 26 uur in beslag nam en daarmee ongeveer twee keer zo groot is als zijn voorganger.
Om een verhaal als dit te doen slagen heb je binding nodig met de karakters. Natuurlijk, we kennen de protagonisten van het eerste deel, toch doen een hoop nieuwe namen hun intrede. Ieder dragen ze op verschillend vlak bij aan de verhaalvertelling. Enerzijds is er natuurlijk het script die niet alleen sterk geschreven is, het geeft ook ruimte om een ieder te leren kennen en met ze mee te leven. Anderzijds zijn het de stemacteurs die het script tot leven brengen. Je leeft mee met hun emoties, toont begrip voor hun onderlinge relaties en afschuw voor de keuzes die ze, al dan niet onder dwang, moeten maken. Zelden werd ik in een verhaal zo heen en weer geslingerd door emoties en leefde ik mee met de personages. Slechts op één punt slaat de ontwikkelaar wat door in de vertelling en dat is door het achterlaten van briefjes en notities. Om dat punt te verduidelijken wil ik eerst in gaan op de wereld.
Gedurende de reis die je aflegt kom je langs uiteenlopende locaties, van vlakten die een grote mate van vrijheid geven tot kantoorcomplexen en woningen. Waar je ook komt, het verval is duidelijk waarneembaar. Sommige gebouwen zijn half ingestort, de natuur heeft om zich heen gegrepen en de walgelijkheid loopt letterlijk van de muren. Sommigen hebben zich in redding weten te brengen en zijn de situatie ontvlucht, anderen waren minder gelukkig en diens wanhoop is te zien en te lezen. Ze hebben zich bijvoorbeeld opgesloten omdat de geïnfecteerden dichtbij kwamen en zagen geen andere uitweg dan om er zelf een einde aan te maken. Een situatie krijgt vaak meer duiding door een achtergelaten briefje waarop ze nog eenmaal hun geliefde toespreken, hun beslissing uitleggen of de combinatie van een kluis achterlaten. Het geeft nog meer het gevoel aanwezig te zijn in een vervallen, harde en uitzichtloze wereld. Mijn punt wat ik eerder benoemde is alleen dat de ontwikkelaar hier net iets teveel in doorslaat. Gedurende het spel kom je tientallen van dit soort briefjes tegen en dan schiet het zijn doel voorbij. Er waren zelfs situaties waarbij ik mijn vraagtekens zette of je juist op dat moment, terwijl je de dood zo ongeveer in de ogen kijkt, nog het besef hebt om je gemoedstoestand op papier te zetten.
Goed, terug naar de omgevingen zelf. Veelal zijn ze open om de speler te stimuleren op ontdekking te gaan. Eerst even de gebouwen doorgronden op zoek naar hulpmiddelen of een werkbank om je wapens mee te upgraden. Op andere momenten kiezen ze juist voor een filmische ervaring die ze alleen kunnen vertellen door je even bij de hand te nemen en de vrijheid los te laten. Omdat ze deze laatste situaties beperken voelen ze nooit misplaatst of doen ze afbreuk aan het verhaal. Het is knap dat de ontwikkelaar je in vrijwel iedere situatie weet te begeleiden naar het doel met simpele aanwijzingen. In plaats van duidingen via een kompas of door aan te geven hoeveel meter je bij een doel verwijderd bent houden ze het simpel: bereik de grote rode koepel of het reuzenrad dat je in de verte ziet liggen. Ben je even de weg kwijt? Oriënteer je dan opnieuw. Dit betekent niet dat er geen momenten aanwezig zijn waarop je even moet zoeken om je weg te kunnen vervolgen. Helaas krijg je op dit moment iets te snel een aanwijzing van de ontwikkelaar toegespeeld. Voor de één mogelijk wat hulp om verder te komen, voor de ander een vervelende onderbreking omdat ze nog door de kamers struinen om geen hulpmiddel ongemoeid te laten. Gelukkig is er op ander vlak wel meer bruikbare hulp. Naast een algemene moeilijkheidsgraad kun je ook individuele elementen instellen, denk aan het aantal hulpmiddelen dat je in de wereld tegen komt. Dit naast toegankelijkheidsopties als een hoge contrastmodus voor slechtzienden of visuele aanduidingen voor slechthorenden. De mogelijkheden gaan dermate diep dat de ontwikkelaar een ieder aan heeft willen spreken.
Althans, iedereen is natuurlijk niet helemaal waar. Niet voor niets is deze game 18+, want de actie is bikkelhard. Hoofden worden ingeschopt, messen door kelen gestoken en een laatste overgebleven vijand smeekt voor zijn leven. Dit is geen keuze geweest met enkel het doel om te choqueren. Het past bij de gemoedstoestand van de personages en er spreekt wanhoop van uit. Het is de harde realiteit van de wereld waarin The Last of Us zich afspeelt. Een geloofwaardige wereld bovendien. Je bent niet onsterfelijk en met name op de hogere moeilijkheidsgraden kun je niet ondoordacht een gevechtssituatie benaderen. In plaats daarvan sluip je door het gras, probeer je tegenstanders af te leiden en ze om te leggen met een geluidsdemper om je positie niet vrij te geven. Nieuw is dat de groeperingen over honden beschikken die je geurspoor kunnen volgen waardoor je je nergens echt veilig acht. Komt het toch tot een situatie waarin je een hond om dient te leggen dan gaat hun gejank door merg en been. Gelukkig kun je dit ontlopen door onopvallend te werk te gaan, het is geen verplichting om een bloedbad achter te laten om je weg te vervolgen. Gemakkelijk is dit allerminst. De omgevingen zijn veelal verticaal opgebouwd, met meerdere verdiepingen waar de vijanden zich op bevinden. Hierop aansluitend ben je zelf ook en stuk mobieler geworden en beweeg je soepel door de omgevingen. De animaties gaan naadloos in elkaar over en nergens bespeurde ik enige hapering.
De confrontaties met menselijke tegenstanders zijn bijzonder spannend. Ze roepen elkaar bij naam en gaan actief op onderzoek als ze erachter komen dat één van hen vermist of overleden is. Dit stukje geloofwaardigheid zien we ook terug als zich een tweede karakter bij je voegt. Als je een schot lost buiten het gezichtsveld van je partner zal deze aan je vragen of alles wel goed gaat. Het zijn dit soort kleine elementen die de geloofwaardigheid nog verder laten stijgen en je het gevoel geven dat je er niet alleen voor staat. Een gevoel dat overigens weer direct kan verdwijnen als je door een donkere gang struint met enkel het zicht van je zaklantaarn terwijl je weet dat er ieder moment een geïnfecteerde tevoorschijn kan komen. Het geluid van een Clicker jaagt nog altijd angst aan en met enige regelmaat kon ik een kleine gil niet onderdrukken als een geïnfecteerde me wist te verrassen. Om je te helpen aan hun grip te ontkomen is er ditmaal gelukkig wel een ontwijkmanoeuvre geïntroduceerd. Net op het moment dat ze toe willen slaan kun je een zijstap doen en toeslaan. Het heeft me met enige regelmaat uit penibele situaties geholpen.
Ondanks de vloeiende combat en animaties, de geloofwaardigheid van de wereld en de schitterende graphics sluit ik toch af met waar ik deze recensie mee begon: het verhaal. Niet door spoilers te geven, want dat mogen jullie, voor zover je er nog niet bekend mee bent, zelf gaan ervaren. Wel door nogmaals te benadrukken dat dit een pareltje is die je slechts zelden tegen komt. Natuurlijk, er zullen gamers zijn die het niet met me eens zijn. Die vinden dat bepaalde maatschappelijke thema's op een manier in de game zijn verwerkt waar ze zich niet prettig bij voelen. En daar heb ik respect voor, echter heb ik dit niet als zodanig ervaren. Wat bij mij overheerst is een gevoel van gemengde emoties. Van onbegrip tot bewondering, van angst tot kalmte en van liefde tot afschuw. Emoties die ik maar zelden mee krijg als ik een game speel. Je kunt de vraag opwerpen of The Last of Us wel een sequel nodig had, nu ik de opvolger gespeeld heb wil ik de ontwikkelaar complimenteren dat ze hier toch voor gekozen hebben.
|
|
|
Beoordeling
98
Als ik een kritiek aan mag dragen op The Last of Us: Part II dan is het dat de gameplay geen grootse stappen maakt in vergelijking met diens voorganger. Tegelijkertijd moet dit meer gezien worden als een opmerking dan als een kritiek, nergens heb ik namelijk het gevoel gehad iets te missen. Het verhaal van deze opvolger hield me van begin tot eind in zijn greep en liet me op een manier mee leven zoals weinig games dit weten te bereiken.
|
|
|
|
 15:58 PlayStation Plus bestaat tien jaar, games voor juli bekend
 05:00 Surgeon Simulator 2 geeft je een overzicht
|
| Reacties (105) |
|
|
Pagina:
1
|
2
|
3
|
4
|
5
|
|
|
Gast (217.120.144.xxx)
op 06-07-2020 om 21:53
|
98/100 hoeveel krijgen jullie betaald?
dit is hooguit een 6/10 en dan zoek je het al hoog op
tenzij je van flashbacks houd en tranny's on steriods dit spel gaat helemaal nergens over
EDIT: Onnodige belediging verwijderd, helemaal gezien de spelfouten die het had. - De Redactie.
Gewijzigd door Redneckerz op 07-07-2020 om 13:50
|
|
|
Gast (217.117.44.xxx)
op 07-07-2020 om 13:23
|
|
@217.120.144
Volgens mij heb je het spel niet gespeeld en baseer je je op geruchten (waarvan sommige nog niet eens waar zijn). Trouwens gamed is nog niet eens een grote naam. Waarom zouden ze geld krijgen?
|
|
|
Gast (77.247.181.xxx)
op 08-07-2020 om 18:36
|
|
Neuh 217, dit is gewoon een shill review zodat ze hopen in de toekomst de perks die de grotere georganiseerde pers krijgen.
|
|
Redneckerz
(Redacteur)
op 08-07-2020 om 19:47
[Niv: 227 / Exp: 11336]
|
@ Gast 77.247.181:
Je doet er wijs aan niet aan aannames te doen die in zijn geheel niet kloppen. 
|
|
Rene Groen
(Eindredacteur)
op 08-07-2020 om 20:00
[Niv: 747 / Exp: 37333]
|
Als je commentaar niet verder komt dan 'tranny's on steroids' of de onzin die Gast (77.247.181.xxx) aan het spuien is heeft een tegenreactie ook weinig nut. De kans is groot dat jullie de game niet gespeeld hebben en zo wel; probeer dan eens met een originelere comment te komen. Voor nu zijn er hier al enkele Gasten die vijf pagina's hetzelfde aan het roepen zijn en heilig overtuigd zijn van hun eigen gelijk, waarbij de inhoud van hun reacties niet verder komt dan één of twee zinnen met beledigingen, beschuldiging, incorrecte aannames of soortgelijk commentaar.
Heb je kritiek op de review of ben je het niet eens met mijn cijfer? Dikke prima, het is mijn belevenis en in de review is duidelijk te lezen hoe ik aan dit cijfer kom. Ik sta daar nog altijd achter en ga tegelijkertijd graag een inhoudelijke discussie aan waarbij we het niet eens hoeven te worden, maar waar we elkaar wel met respect behandelen. Mochten Gasten zich na deze comment nog steeds geroepen voelen om te beweren dat wij betaald krijgen of meer van dit soort onzin dan zal ik de reacties verwijderen. Ondanks meermaals het verzoek van meerdere redacteuren is het nu wel klaar met die kinderachtige reacties.
Gewijzigd door Rene Groen op 08-07-2020 om 20:03
|
|
|
Pagina:
1
|
2
|
3
|
4
|
5
|
|
|
|
