De laatste keer dat ik mezelf onderdompelde in het Wilde Westen was met het door mij geliefde Red Dead Redemption 2. Toen ik dan ook een uitnodiging kreeg om me wederom naar een tijd te begeven vol met zand en drank wist ik niet hoe snel ik mijn cowboyhoed moest pakken en mijn paard moest bestijgen.

Toch bleek dit ritje een hele andere te zijn dan de reis die ik in 2018 ondernam. De titel van dienst is ditmaal Desperados III, een oude bekende waar we veertien jaar op hebben moeten wachten. Verschenen de eerste delen nog exclusief op de PC, ditmaal kunnen ook PlayStation 4 en Xbox One gamers aan de slag. Omdat het een prequel betreft is enige voorkennis gelukkig niet nodig en is dit derde deel een prima instap als je eerdere delen niet hebt gespeeld. In een notendop komt het erop neer dat John Cooper jacht maakt op een persoon die je leert kennen als Frank. Ontwikkelaar Mimimi strooit niet met informatie en laat geleidelijk, met name via cutscenes, steeds meer los over de achtergrond. Gelukkig sta je niet alleen in de strijd, hoewel Frank zich omringt heeft met hulptroepen verzamel ook jij metgezellen die ieder hun eigen kwaliteiten meebrengen.


De charmante Kate O'Hara is een vrouw waar je als man op straat voor om zou draaien. Eenmaal een gepaste outfit gevonden is ze dan ook perfect in te zetten om een vijand af te leiden of te verblinden met een welgemikt parfumflesje. Groot is het contrast met Hector Mendoza, een beer van een vent die een vaste relatie heeft met Bianca. En nee, Bianca is geen vrouw, het is een koosnaampje voor zijn berenklem. Verder beschikt hij over een bijl en shotgun en kan hij twee lichamen tegelijkertijd verstoppen. Als laatste hebben we nog de dokter McCoy die met zijn dokterstas vijanden kan lokken of ze met een sluipschuttergeweer op afstand uit kan schakelen en Isabelle Moreau die gebruik maakt van voodootechnieken. Een bont gezelschap met ieder hun eigen voordelen die je nodig zult hebben om de levels te overwinnen.

Maar wat is Desperados III nu precies voor game? Een strategische is het belangrijkste antwoord wat je op deze vraag kan geven. In diverse omgevingen, denk bijvoorbeeld aan een stad, moeras of trein, kun je vrij rondlopen, mits de vijand je natuurlijk niet in de gaten heeft. Lopen doe je in real-time en de camera is volledig vrij te besturen. Hoewel er een veelvoud aan opties is vroeg dit weinig gewenning op de consoles door de gebruiksvriendelijke interface. Al snel leer je hoe je het beste uit het gezichtsveld van vijanden kunt blijven, dat je lijken op dient te ruimen om een ander geen alarm te laten slaan, welk karakter het beste inzetbaar is in welke situatie en dat het vaak beter is om rustig te werk te gaan dan guns blazing. Als het je nu al begint te duizelen dan heb ik helaas slecht nieuws; dit is nog maar het topje van de mogelijkheden waar je mee te maken krijgt. Desperados III gaat dan ook behoorlijk diep, wel worden je hulpmiddelen aangereikt om je niet te laten verdrinken in de spelopties.


Eén van de belangrijkste is de Showdown optie. Als je deze inschakelt zal de tijd worden stilgezet en kun je rustig een plan maken. De mooiste momenten zijn een uitgedacht idee waarbij je meerdere karakters positioneert erin te slagen. En faalt je plan alsnog? Dan is er altijd nog een ander hulpmiddel wat je kunt gebruiken, namelijk de mogelijkheid om snel te saven. Mocht je draaiboek toch mislukken dan open je deze save en probeer je het gewoon nog een keer. De ontwikkelaar moedigt dit ook toe door je eraan te herinneren als je al enkele minuten niet hebt opgeslagen. Aan de ene kant wat vervelend om telkens deze melding te ontvangen, aan de andere kant een prima geheugensteuntje om nooit veel progressie te verliezen. Desperados III heeft namelijk weliswaar een hoog trial&error gehalte, door steeds weer op te slaan en hierop terug te vallen als het mis gaat voelde dit nergens frustrerend aan.

De opties om een level uit te spelen, waarbij je al dan niet ook secundaire doelen najaagt, lijken eindeloos en het is dan ook niet raar als je langer dan een uur over sommige missies doet. Soms is dit door je eigen falen omdat je een vijand over het hoofd zag, op andere momenten probeer je simpelweg nieuwe dingen uit. Neem bijvoorbeeld een rotsblok of enorme kerkbel die je op een groep vijanden laat storten, iets wat ze als een ongeluk zien en dan ook geen zoekactie naar je zullen ondernemen. En ook op ander gebied gaat de gameplay behoorlijk diep. Als het gaat regenen kunnen vijanden je voetstappen volgen om je te achterhalen en bij onweer is het mogelijk dat een verstopplek ineens nutteloos blijkt als een flits je positie weggeeft. Verder is de enige vijand de andere niet, zo laten sommige typen zich niet weglokken en is niet iedereen onder de indruk van Kate. Desperados III is door deze uitgebreide sloot aan mogelijkheden dan ook zeker niet voor iedereen.


Naast de diepgaande gameplay zit het ook wel goed met de andere factoren. Gekozen is voor een semi-realistische stijl en dit past prima omdat de ontwikkelaar niet doorslaat in het cartooneske. De stemmen van de acteurs zijn goed gekozen en het zijn met name de geluidseffecten die indruk maken en de juiste sfeer weet neer te zetten. Er is duidelijk met veel zorg aan de details gewerkt, zo ook bij de animaties. De kleine kritieken die ik heb liggen dan ook op ander vlak. Graag had ik een coöperatieve speloptie gezien, naar mijn mening leent Desperados III zich hier perfect voor. Verder is het eerste laadscherm behoorlijk lang, hoewel ik hierbij op dien te merken dat het laden binnen een missie een stuk korter is. Als laatste had ik soms wat problemen om het juiste karakter te selecteren als ze dicht bij elkaar stonden. Gelukkig zijn het stuk voor stuk kleine kritiekpuntjes waar ik niet te zwaar aan til. In plaats daarvan wil ik Mimini Productions juist complimenteren voor hun werk en hoop ik dat ze in de toekomst meer van dit soort projecten krijgen toebedeeld.