Als gamesite beoordelen we videogames meestal op hun verdiensten op gebied van gameplay, replay, graphics en geluid. Het zou dan ook logisch zijn als we gaan kijken naar de tien beste videogames aller tijden maar dat is niet echt origineel meer. Wij gaan op zoek naar een andere soort top 10.

Ditmaal kijken we naar de slechtste videogames ooit. Regelmatig zijn er fanboys die beweren dat een bepaalde game de allerslechtste ooit is, gewoon omdat het hun genre niet is of dat ze de maker haten. Wij brengen je echter een niet tegenspreekbaar lijstje van games die zeker een misstap begaan hebben hoewel het misschien niet de allerslechtste games ooit zijn, simpelweg omdat die (op Big Rigs na) nooit echt publiciteit zouden hebben gehad. Het zijn trouwens niet enkel onbekende namen die zwaar in de fout gaan. Ons lijstje telt een Dragon Ball Z en een Zelda game, en zelfs een game gemaakt door John Romero. Benieuwd naar de terechte winnaar? Lees dan snel verder!

10. Dragon Ball Z: Ultimate Battle 22: Veel Dragon Ball Z games kregen lage scores maar deze PlayStation game is het topje van de ijsberg. De game is eigenlijk in 3D maar dat merk je niet wanneer je de game in beweging ziet. Eigenlijk zijn de personages gewoon uit de animé geknipt en op je beeldscherm geplakt. De besturing is ook moeilijk en de beste aanvallen zijn extra moeilijk om te gebruiken. Er zijn ook niet veel levels maar als je mooie levels hebt, is dat geen probleem. Spijtig genoeg zijn er geen mooie omgevingen in UB22. Daarnaast bevatte de Amerikaanse release van de game, acht jaar na de Japanse, geen Engelse soundtrack en geen tussenfilmpjes in tegenstelling tot de Japanse en Europese release. Waarom (de Amerikaanse versie van) de game hier staat, is dus snel duidelijk.

9. Daikatana: In Daikatana speel je een man die samen met twee vrienden, op zoek moet naar zijn magisch zwaard. Het grote probleem was dat de twee vrienden niet mochten sterven, maar de AI zorgde er juist voor dat zij in de weg liepen. De graphics waren ook al verouderd op het moment van de release en de puzzels waren zeer eenvoudig, desondanks had de game alles in huis om een topper te worden. De ontwikkeling van de FPS Daikatana duurde maarliefst drie jaar terwijl John Romero oorspronkelijk de bedoeling had om de titel in zeven maanden te ontwikkelen. Romero dacht namelijk dat hij met de nieuwe studio Ion Storm die hij samen met Warren Spector had opgericht, de titel in geen tijd kon maken. Het bedrijf was opgedeeld in twee stukken, bestaande uit elk zo'n zeven amateurs. Dat was ook het grote probleem. Hoewel de mensen talentrijk waren, was Romero de enige met ervaring. Daardoor verliep de game veel vertraging op.

Toen de game werd voorgesteld op E3 1997, bleek al snel dat de Quake engine waar het spel opliep, verouderd was. Romero stelde de game uit om de Quake 2 engine te kunnen gebruiken, maar toen ze die zagen, bleek dat de code helemaal opnieuw moest worden geschreven. Toen Spectors team aan Dominion werkte om inkomsten te genereren voor Ion Storm, moest men alles in die game steken waardoor de moraal bij het Daikatana team op een laag pitje kwam te staan. In november 1998 stapte het hele Daikatana team op, daardoor moest Romero op zoek naar een nieuw team. Er waren nog veel problemen maar toen Eidos Ion Storm kocht ging alles vlot en kon de game eindelijk verschijnen. De game was echter zo'n flop dat Warren Spector zelfs werd uitgelachen omdat zijn games en die van Romero uitgegeven werden onder hetzelfde label.

Een mooi screenshot van Prinses Zelda in The Wand of Gamelon

8. Zelda: The Wand of Gamelon: Een Zelda game in de top 10, dat had nooit iemand verwacht maar eigenlijk hadden hier even goed drie Zelda games kunnen staan. Nintendo had een compromis gesloten met Philips na mislukte pogingen om samen een CD-uitbreiding te maken voor de SNES. Dat compromis liet Philips toe om Zelda games te maken voor de CDi. De game speelde zich in hetzelfde zijaanzicht af als Zelda II en had redelijk knappe achtergronden. De cartoonachtige tussenfilmpjes waren echter ronduit lelijk. Ook de gameplay was geen topper, The Wand of Gamelon speelde nooit zo vlot als Zelda II dankzij de minderwaardige CDi controllers. Zowel de SNES-achtige CDi met analoge stick, als de Revolution-achtige, draadloze controller waren niet geschikt voor Zelda.

Om het nog grappiger te maken, speelde je niet als Link maar als Zelda. Haar vader en Link waren namelijk ontvoerd. Op dezelfde dag verscheen Link: The Faces of Evil, de game zag eruit als Zelda, speelde hetzelfde en ook het verhaal was vergelijkbaar. Dit keer was Zelda echter opnieuw ontvoerd en moest Link haar redden. Het derde deel, Zelda's Adventure, geeft je terug een topdown view zoals in A Link To The Past waardoor de controller wat meer tot zijn recht kwam. Dit keer ook geen last van cartoonachtige tussenfilmpjes, men had Live Action tussenfilmpjes opgenomen voor het spel. Uiteindelijk vraagt een mens zich af of je wel kunt spreken van een betere game, een slechte game blijft slecht zelfs als er slechtere prequels bestaan.

7. Ethnic Cleansing: Ethnic Cleansing is qua gameplay, graphics en geluid zeker geen hoogvlieger. Dat is ook logisch, de game werd gemaakt door het muzieklabel Resistance met Open-sourcesoftware. Dat is zeker geen goede combinatie. De game is niet echt speelbaar en had ook nooit bekend geworden, had het niet voor de inhoud geweest. In de game speel je een lid van de KKK of een Skinhead, aan jou de keuze. De game begint als een shooter waarin je allerlei zwarten moet neerschieten in de Amerikaanse getto's maar daarna verandert het in een antisemitische shooter, uiteindelijk moet je zelfs naar Jeruzalem om Ariël Sharon neer te schieten. Ondanks het zeer duidelijke racistische thema, kreeg de game nooit echt veel aandacht van de media, in tegenstelling tot een Vice City of Wolfenstein 3D.

Groene vlekken, zo ziet een E.T. level er uit.

6. E.T.: Op de Atari 2600 verschenen de grootste rampen en, E.T., was misschien wel de ergste. De game is beroemd geworden door het feit dat hij aanleiding gaf tot de grote Video Game Crash van 1983. Toen E.T. in de bioscopen - onverwacht - een hit werd, dacht men bij Atari dat men zeker een game kon maken die de magie van de film in zich had. E.T. moest nog voor Kerstmis in de winkels liggen, geen probleem zou je denken, tenzij het natuurlijk november is. Atari vond er niets beter op dan de programmeurs te dwingen om de game uit te brengen zonder bugs uit de game te halen. Omdat het Atari $20 miljoen kostte om de rechten op de game binnen te halen, moesten er miljoenen exemplaren verkocht worden. Daarom maakte Atari ook meer exemplaren dan ze ooit konden verkopen, er bestonden meer exemplaren van E.T. dan er Atari 2600s verkocht waren. Om de ramp compleet te maken, ging het nieuws al snel rond dat de game onspeelbaar was. Hij was namelijk veel te moeilijk voor de jonge kinderen die de game moesten spelen. Hierdoor startte de verkoop goed maar na enkele weken stopte de verkoop bijna volledig. Daarnaast stuurde bijna elke koper de game terug naar Atari. Het bedrijf zag dan ook maar één oplossing, alle exemplaren begraven in New Mexico. Er zijn dus echt aliens begraven onder het zand van New Mexico, maar dan wel niet in Roswell.