In 2013 maakten we de beginjaren mee van een 21-jarige, nog onervaren dame die haar eerste avontuur zou beleven. Twee jaar later vervolgde Lara Croft haar avontuur en kroop ze al meer uit haar schulp en met Rise of the Tomb Raider vervolledigen ze het drieluik.
Voor dit derde deel is wederom gekozen voor een nieuwe, frisse setting. Na het eiland Yamatai en het sneeuwrijke Siberië bezoeken we nu de tropische jungles van Mexico en Peru. Dit is niet zomaar, Lara jaagt nog altijd de hints van haar overleden vader na en komt daarbij veelvuldig in aanraking met Trinity, een organisatie wiens aanwezigheid gedurende de game veelvuldig opgemerkt zal worden. Beiden zitten achter een dolk aan die volgens een oude wijsheid van de Maya's kan zorgen voor een ware cleansing. Lara besluit deze waarschuwing te negeren om zo Trinity voor te blijven, hetgeen resulteert in een zondvloed van dood en verderf. Dit verhaal sluit aan bij de eerdere vertelling, tegelijkertijd is het nu niet zo complex dat het een must is om deze gespeeld te hebben. De catastrofe die Lara in werking stelt zorgt wel voor een andere, zwaardere achtergrond, toch komt dit niet zozeer naar voren. De last die op haar schouders is komen te liggen kun je al snel voor lief aannemen aangezien er slechts mondjesmaat naar zal worden verwezen.
Laten we echter eerlijk zijn, een Tomb Raider game speel je niet voor het verhaal en dat deze niet heel veel indruk maakt kunnen we het dan in dit geval dan ook makkelijk vergeven. Belangrijker is dat de locaties dit juist wel doen. De tropische setting spat van het scherm, gebruik makend van felle kleuren, schitterende vergezichten, donkere tombes en is er zelfs een verborgen stad om te verkennen. Het is hierbij duidelijk dat het exploreren boven de actie is gesteld. De actievolle momenten, veelal tegen dierlijke bedreigingen of de leden van Trinity, zijn duidelijk wat teruggeschroefd. In plaats daarvan is er overal wel wat te zien of te ontdekken, waarbij er een belangrijke rol is weggelegd voor de tombes. Het zijn er niet alleen meer dan voorheen, kwalitatief zitten ze ook erg goed in elkaar. Met enige regelmaat moest ik eerst goed de situatie observeren alvorens ik de oplossing vond. Sommigen behoren bij het verhaal en zijn dan ook verplicht om verder te komen, anderen juist optioneel om ervaring en nieuwe kwaliteiten te vergaren.
De ontwikkelaar heeft er goed aan gedaan om je zelf te laten bepalen in hoeverre je hulp nodig hebt bij het puzzelen, het vechten en het ontdekken. Op ieder van deze aparte onderdelen is een individuele moeilijkheidsgraad te kiezen. Je kunt er bijvoorbeeld voor kiezen om assistentie te krijgen bij de combat, terwijl je tegelijkertijd geen enkele hulp prefereert in het oplossen van puzzels of de route die je dient te nemen om verder te komen. Op deze manier verkrijg je een ervaring die past bij je voorkeuren.
Zoals gezegd is er minder nadruk gelegd op de actie, toch betekent dit niet dat er geen momenten zijn waarop Lara haar hardheid door laat schemeren. Was ze nog een kreunend meisje die moeite leek te hebben om een ander pijn te doen in Tomb Raider, daar maakt ze nu Trinity soldaten af alsof het haar plezier oplevert. De manier waarop je dit doet is aan de speler zelf. Je kunt jezelf op stealthy wijze insmeren met modder en toeslaan vanuit de bosjes, vijanden afleiden door een fles in een andere richting te gooien of juist een geweer ter handen nemen en je aanwezigheid direct kenbaar maken. Het is zelfs mogelijk om vijanden op te knopen aan een tak, kwaliteiten die je vergaart door je verdiende ervaringspunten uit te geven. Ook op deze manier stuur je de ervaring naar je eigen keuzes, je kunt er bijvoorbeeld voor kiezen om Lara al sneller krachtiger of veelzijdiger te maken of je juist richten op het explorerende element.
Wanneer je Shadow of the Tomb Raider langs een meetlat van tijd legt zul je – naar schatting – een uur of twaalf bezig zijn om de game te doorlopen. Toch doe je zowel de game als jezelf tekort als je aan alles voorbij gaat wat het nog meer te bieden heeft. We benoemden de optionele tombes al, ook kun je met mensen in gesprek om nieuwe missies te ontgrendelen. Het zijn leuke nevenactiviteiten die de spelduur oprekken, tegelijkertijd hoef je niet de kwaliteit van The Witcher te verwachten. Je bent overigens niet verplicht om al deze missies direct aan te vangen, middels fast-travel via de kampvuren heb je altijd de mogelijkheid om terug te reizen naar eerder bezochte locaties om ze nog eens uit te kammen. In sommige gevallen is het zelfs noodzakelijk aangezien je in eerste instantie niet over de juiste kwaliteiten beschikt. Enig nadeel is dat de laadtijden aan de lange kant zijn, wanneer je veelvuldig wisselt van locatie zul je het laadscherm dan ook vaker gaan zien dan gewenst.
Tegenover de vele positieve punten zijn er ook enkele kritieken. Wanneer je een item wil pakken of een object wil activeren vraagt de game om een hele specifieke karakterplaatsing en dit had best wat ruimer mogen zijn. Ook de situaties zijn soms iets teveel naar de hand van de ontwikkelaar gemaakt. Een sprong naar een lager gelegen platform resulteerde in de dood, simpelweg omdat ik de omweg moest nemen die de studio voor ogen had. Verder had ik gehoopt dat er iets meer verdieping zou zijn van de karakters rondom Lara Croft zelf, waaronder haar trouwe sidekick Jonah. In de conversaties komt naar voren dat de man genoeg te vertellen heeft, toch diepen ze dit nergens uit. Het zijn slechts kleine minpuntjes, een groter punt der kritiek vond ik dat de ontwikkelaar amper weet te innoveren. Natuurlijk, Lara Croft is gegroeid als karakter, de gameplay is daarentegen vrijwel onveranderd gebleven. Eén van de weinige vernieuwingen is dat je ditmaal kunt abseilen vanaf een hangende situatie en daarmee zijn de toevoegingen wel samengevat. Wellicht speelt de ontwikkelaar dan ook iets teveel op safe.
Is dit erg? Dat is een vraag die per speler anders zal zijn. Als je genoten hebt van de eerdere delen dan kun je dit laatste, afsluitende deel blind aanschaffen. Er is genoeg te doen, de locaties zijn schitterend en de balans in gameplay – die ditmaal meer op exploreren in plaats van actie ligt – is prima. Kijken we echter naar de game als onderdeel van een trilogie dan valt moeilijk te ontkennen dat er vrijwel geen vernieuwing te bespeuren is.
Beoordeling
80
Met Shadow of the Tomb Raider sluit Lara Croft haar trilogie af in de jungle. Een ideale setting voor het verkennen van tombes, terwijl de actie zelf iets meer naar de achtergrond is geschoven. Het verhaal zelf is een logisch vervolg op de eerder ingeslagen weg, waarbij er nog altijd weinig moeite is gedaan om de karakters rondom Lara Croft uit te diepen en de gameplay wel erg op safe speelt. Toch neemt dit niet weg dat het spel een waardige afsluiter is van de trilogie en waarbij we hopen dat Lara Croft haar gezicht in de toekomst opnieuw zal laten zien.
