Het menselijke leven is een achtbaan van emoties. We beleven hoge pieken dankzij liefde en blijdschap, maar we gaan ook door diepe dalen. Met een beetje geluk gaan die dalen snel voorbij, maar soms transformeren ze in een depressieve periode waaraan moeilijk valt te ontsnappen. Het is zo'n periode waarop wordt gefocust in Anamorphine.
Vanuit het oogpunt van fotograaf Tyler worden we geconfronteerd met de depressie van zijn vriendin Elena. Zij verliest door een stom ongeval haar passie en belandt daardoor in een neerwaartse spiraal. In een bijna volledige stille game – met uitzondering van een kort telefoontje – zien we Elena ten onder gaan aan alcoholmisbruik en een drugsverslaving, terwijl Tyler wanhopig probeert haar er opnieuw bovenop te helpen. Hoewel Elena hierbij het primaire slachtoffer is, kan zij niet als een personage worden gezien. Ze is simpelweg een omstandigheid waarmee Tyler – de echte protagonist – dient om te gaan. De focus ligt dan ook op hoe depressie geen solitaire ziekte is, maar een ziekte die iedereen in de omgeving kan aantasten. Desondanks blijft het een spijtige zaak dat Elena op deze manier aan de kant wordt geschoven, een duaal perspectief had het verhaal verder kunnen versterken.
Ontwikkelaar Artifact 5 kiest voor een asynchrone manier van vertelling. Je verkent een kleine set van omgevingen, waarbij je niets anders doet dan wandelen of fietsen. Af en toe licht er een object op, maar dat betekent enkel dat je hier wat meer aandacht aan kunt schenken. De volledige focus ligt op de verhalende aspecten zodat er niets anders te doen is dan absorberen wat er in de omgeving gebeurt. Dat is belangrijk want de game kiest vaak voor visuele vertelling. Dezelfde kamers komen meerdere malen in beeld, maar afhankelijk van het moment in de depressie hebben zij een andere aanblik. De thuishaven van Tyler transformeert bijvoorbeeld geleidelijk naar een nachtmerrie die zijn groeiende duistere staat weerspiegelt. Langs één kant is het dus spijtig dat de diversiteit van de titel zo beperkt is, maar aan de andere kant is het wel noodzakelijk om de innerlijke gedachtegang over te brengen.
Door de herhalende omgevingen voelt de game met momenten langdradig aan, maar het is duidelijk onderdeel van de aanpak om het gevoel van depressie over te brengen. Wat eveneens op de zenuwen werkt, maar geen opzettelijk onderdeel van de ervaring is, is de technische performantie van de gespeelde PlayStation 4-versie. Telkens wanneer je door een deur gaat, valt de game stil voor enkele seconden. Dat is heel problematisch want dat is iets dat je continu moet doen. Ook buiten het wisselen van omgeving durft de game wel eens te stotteren, ondanks het feit dat de game heel rustig verloopt durft de framerate dramatisch in elkaar te zakken. Gezien het first-person perspectief komt dat nog harder aan dan in andere games. Neem er ook nog eens de gruwelijk lange laadtijden bij en je beseft dat Artifact 5 niet de juiste technische capaciteiten had om dit avontuur tot leven te brengen.
Beoordeling
50
In totaliteit ben je in een uurtje klaar om Anamorphine volledig te beleven. In dat uur geeft de game een aanzet om empathisch te zijn met de impact die depressie heeft op de slachtoffers, maar Artifact 5 slaagt er niet in dat probleem de juiste aandacht te geven. Het verhaal wordt te sterk afgehaspeld om een noemenswaardige indruk na te laten, terwijl de technische problemen onaanvaardbaar zijn in deze rustige game.
