Met succes lanceerde de Weense ontwikkelaar Mi’pu’mi Games twee jaar geleden The Lion’s Song, een episodisch narratief avontuur. Tegen de achtergrond van een vroeg 20ste-eeuws Oostenrijk volgen we in vier episodes de verhalen van verschillende karakters met elk een unieke, creatieve gave. Met een retro-sepia uitstraling en point-and-click gameplay valt de game in een niche, maar één die het zeker waard is te verkennen.

Recent is The Lion’s Song ook uitgebracht op de Nintendo Switch, waarbij alle vier de episodes achtereenvolgens te ontdekken zijn. Het zijn korte – een half uur tot een uur durende – avonturen die zich ontwikkelen binnen een beperkte omgeving. Daarmee lijken de losstaande episodes meer op een onderdeel van een toneelstuk óf een hoofdstuk binnen een boek. Geen explosies, extravagante heldenavonturen, maar een intieme ontdekkingsreis van de eigen persoon. De game neemt je mee in de persoonlijke conflicten tussen creativiteit, innerlijke demonen, menselijke connecties en inspiratie. Het is indrukwekkend dat ondanks de korte tijd die je met een karakter besteed, er toch zoveel van bijblijft. Met een goede wijn, óf een lekker glaasje port, is het spelen van The Lion’s Song een goede vervanging van een boek lezen op een zomerse zondagnamiddag.


Zoals gezegd bestaat The Lion's Song uit point-and-click gameplay. Er zijn echter geen grote puzzels op te lossen of objecten om te verzamelen. Wat dan wel? Laten we de eerste episode als voorbeeld nemen, waar we de jonge componist Wilma begeleiden. Ze staat op het punt een grote doorbraak te maken, maar loopt tegen zichzelf aan. Door haar mentor - en tevens stiekeme liefde - wordt ze naar een hutje diep in de Alpen gestuurd om inspiratie op te doen. In dit hutje kunnen we op verschillende elementen klikken, maar ze zullen enkel van betekenis zijn als het van het spel van nut is. Het éne moment kan een stapel enveloppen van geen betekenis zijn, een ander moment is het een inspiratiebron. Zo loont het om op het hutje van top tot teen uit te pluizen. Dialogen spelen ook een belangrijke rol. Er zijn telkens opnieuw verschillende dialoogopties te kiezen, maar deze zijn niet gekleurd. Ga je het gesprek aan met een onbekende om hem te helpen waarbij je kostbare tijd verspilt, of kies je voor jezelf en investeer je extra tijd om te focussen op je volgende symfonie? Het zijn morele keuzes die elk leiden tot andere ontwikkelingen.


De vier verhalen zijn daarnaast op verschillende wijzen met elkaar verbonden, waardoor het loont de episodes meerdere malen te spelen. Het beste speel je de game in een paar zittingen, die elkaar na niet al te lange tijd opvolgen. In een bonuslevel kan je ontdekken welke ontdekkingen je allemaal al hebt gedaan en waar je keuzes toe hebben geleid. Om enkele laatste verhaallijnen vrij te spelen hoef je overigens niet telkens van begin af aan te starten, de game biedt namelijk de fijne mogelijkheid om vanaf een bepaalde scene binnen een episode verder te gaan. De game maakt geen gebruik van unieke Switch-features als de bewegingsgevoeligheid van de Joy-Con om te richten óf het touchscreen, maar gezien de interactie met het spel zelf minimaal is, vormt dit geen ongemak. Zodoende ben ik erg positief gestemd over The Lion’s Song en het rustgevende karakter van deze opvallende indietitel.