Wanneer je op Google naar Bolivia zoekt zie je dat hun economische activiteiten uit onder andere landbouw, visserij en mijnbouw bestaan, alsmede kleding en aardolieproducten. Drugs krijgt geen benoeming en toch is dit nu net waar Wildlands om draait.
Het Bolivia in Ghost Recon: Wildlands is namelijk een crimineel netwerk waarin El Sueño de dienst uitmaakt. Zijn drugsimperium, Santa Blanca genaamd, heeft het land in zijn greep en hij lijkt vrij spel te hebben in zijn operaties. Amerika besluit echter niet langer meer toe te kijken en stuurt een elite-eenheid om orde op zaken te stellen. Deze vier zogeheten Ghosts hebben de vrijheid om naar eigen inzicht te handelen. Verwacht geen vrije doorgang naar de grote man zelf, eerst krijg je te maken met luitenanten en volgers die zich schuil houden in de verschillende districten. Het verhaal, dat vanuit verschillende perspectieven wordt verteld, is niet al te diepgaand maar het is zeker geen straf om het immense spelgebied te verkennen en in je op te nemen. Bolivia is gevuld met groene jungles, witte bergvlakten en blauwe wateren die je snel kunt doorkruisen middels fast-travel of een breed scala aan voertuigen. Deze laatste vormen helaas één van de zwakkere onderdelen van het spel. Of het nu gaat om een auto of - in mindere mate - een vliegtuig, nooit heb je echt het idee complete controle te hebben over je handelingen. Zelfs na uren oefening blijft het behelpen en kwam ik regelmatig in de problemen wanneer een missie met een voertuig volbracht diende te worden.
Deze missies hebben een grote mate aan vrijheid voor de speler. Hoewel het doel vast staat is het aan de speler voor welke oplossing je kiest. Je verrekijker gebruiken om goed voorbereid te werk te gaan? Eerst een drone de lucht in sturen om de posities van vijanden te ontdekken? Met een sniper vijanden taggen en ze door de andere Ghosts uit laten schakelen? Als een Rambo met getrokken geweer een kamp binnendringen? Het is allemaal mogelijk en de ene oplossing is niet per definitie beter dan de andere. Wel leggen sommige missies je bepaalde restricties op. Er kan bijvoorbeeld een stoorzender zijn die je drone onbruikbaar maakt of je zult iemand op een korte afstand moeten benaderen om hem af te luisteren. Wanneer je alleen speelt zal de AI de overige drie Ghosts op zich nemen en dit werkte gelukkig zeer goed. Sterker nog, de AI is dermate goed dat er van realisme amper sprake is. Hun schoten zijn nagenoeg perfect en obstakels die in de weg staan vormen eveneens geen probleem. Een gesynchroniseerd schot maken, waarbij ieder teamgenoot één vijand voor zijn rekening neemt en de kogels tegelijkertijd worden afgevuurd, zijn hierdoor altijd garantie voor succes. Mocht je onverhoopt toch in een benaderde situatie redding nodig hebben dan zijn ze altijd alert genoeg om je weer op de been te helpen.
Middels een drop-in/drop-out systeem kan de AI op simpele wijze vervangen worden door een speler van vlees en bloed. Niets voelt lekkerder aan dan de acties zoals hierboven besproken te delen met anderen en de amper uitgewerkte Ghosts krijgen hierdoor ook wat meer personaliteit. Mocht een speler op enig moment toch afhaken dan zal de behaalde progressie worden meegenomen naar zijn game. Dit is maar goed ook, want zoals we van Ubisoft titels gewend zijn zit de map vol met opdrachten, activiteiten en collectibles. Op deze manier is er altijd wel een nieuw wapen of accessoire te scoren, ervaringspunten te verdienen om je drone of Ghosts mee te verbeteren en nieuwe intel te scoren. Ondanks dit laatste hoef je, zoals eerder vermeld, weinig te verwachten van het verhaal. Je hoofddoel is vanaf het begin duidelijk en al teveel variatie zal hierin niet worden doorgevoerd, zowel niet in het verhaal als in de missies zelf. Je bent veelal bezig om iemand te ondervragen, bevrijden of informatie te scoren. Door de verschillende manieren van aanpak verveelt dit niet snel, maar verwacht niet dat je qua missiestructuur tot het einde verrast zult worden. Ook de optionele missies dragen hier niet echt aan bij. Groot verschil ten opzichte van andere Ubisoft titels is wel dat de map vanaf de eerste minuut vrij benaderbaar is, een immense vrijheid die wat overweldigend aan kan voelen maar daardoor wel indruk weet te maken. Gelukkig geeft het tonen van de moeilijkheidsgraad per gebied je enige sturing in hoe je ze het beste aan kunt pakken.
Een game met een grote opzet als deze komt echter wel met de nodige gebreken. De invulling van de wereld is wat schaars als je kijkt naar diens inwoners (wellicht zijn ze gevlucht?) en ook technische problemen waren met enige regelmaat waarneembaar. Bepaalde gebruiksobjecten waren ineens niet meer bruikbaar, karakters vielen door het level heen of bleven ergens achter hangen en framedrops en screen tearing waren met enige regelmaat waarneembaar. Nu doet dit misschien over komen alsof de game vol met problemen zit, toch is dit zeker niet het geval. Hoewel we de bugs en glitches niet met de mantel der liefde willen bedekken hebben we het hier wel over opgemerkte punten na zo'n twintig uur gameplay. Ghost Recon: Wildlands is misschien geen perfecte game, maar wel eentje die de Tom Clancy naam op succesvolle wijze weet over te brengen naar de open wereld.
|
