Met de komst van motion-controllers in gaming is er al tien jaar een zoektocht gaande naar de ideale handgevecht simulator. In deze jaren hebben we als gamers vele teleurstellingen meegemaakt, maar gelukkig ligt er verandering in het verschiet. De Nintendo Switch launchtitel ARMS biedt goede hoop op een verandering.

Eerdere handgevecht games focusten zich op intieme gevechten, maar door het achterwege blijven van accurate techniek in bewegingscontrollers zorgde vertraging vaak voor een verminderde speelervaring. Het is dan ook goed dat in ARMS het intieme wordt omgeruild voor afstand, waardoor kleine vertragingen vrijwel niet meer op te merken zijn. In ARMS worden fictieve vechtkampioenen uit de hele wereld bijeen gebracht om met elkaar op de vuist te gaan. Niet met gewone vuisten maar met vuisten die gekoppeld zijn aan uitrekbare armen die zich als een flexibele springveer door de lucht bewegen. Hierdoor ontwikkeld zich een geheel nieuw strategisch aspect, waarbij dankzij de extra tijd door de afstand er nog ontweken kan worden en tegenaanvallen kunnen plaatsvinden.


Om de game te besturen moet je de Joy-Con rechtop en een kwartslag gedraaid – met het pookje richting je lichaam – in je handen houden, zodat je duimen rusten op de schouderknoppen. Een in eerste instantie onconventionele houding, maar deze interne onrust verdwijnt al snel. Door de Joy-Con in een bepaalde richting te kantelen kun je bewegen. Door de bovenkanten naar elkaar toe te draaien kom je in de verdedigingsmodus terecht en door met je handen een slag vooruit te maken kun je je vuisten afvuren op je tegenstander. Draai je je hand een kwartslag naar links of rechts om vervolgens te slaan, dan volgen je armen een gebogen lijn vooruit. Sla je met beide vuisten tegelijkertijd vooruit dan kun je een tegenstander oppikken en wegsmijten. Voorafgaand aan de wedstrijd kun je per vuist bepalen welk soort wapen je hierop wilt installeren. Je kunt namelijk, door de triggers ingedrukt te houden, speciale aanvallen uitvoeren afhankelijk van de vuist die je kiest. Zo kun je bijvoorbeeld je tegenstander enkele seconden ervan weerhouden zelf een speciale aanval uit te voeren.

In de demo die Rick en ik onder handen mochten nemen hadden we de keuze uit vijf verschillende karakters om mee te duelleren. Springman is een gebalanceerd, toegankelijk karakter die soepel in het rond springt. Master Mummy speelt als een ‘tank’ waarmee hij langzamer is maar ook veel meer klappen kan incasseren. Ribbon Girl is snel en lenig, waardoor ze een echte spring-in-‘t-veld is. Mechanica kan springen en voor korte tijd in de lucht blijven hangen en Ninjara kan voor korte tijd onzichtbaar worden om de tegenstander te verrassen. Uiteindelijk zullen er meer dan vijf karakters in de game te ontdekken zijn, maar deze zijn voorlopig nog niet onthuld. Daarnaast is ook nog onduidelijk of de game bij de release meer biedt dan enkel multiplayerwedstrijden. Deze wedstrijden kunnen overigens online en lokaal gespeeld worden. Eén nadeel, wanneer je split-screen multiplayer wilt spelen heb je twee sets Joy-Con controllers nodig, wat nog een prijzige aankoop is vlak na launch. Deze complicaties echter vergetende, wat vonden wij nu van het spel?


Ik zal eerlijk zijn, ik had niet zoveel van ARMS verwacht. Mijn verbazing werd dus enkel groter toen ik erachter kwam dat we hier te maken hebben met een erg vermakelijke game. Achter de toegankelijke gameplay – van voor naar achteren, van links naar rechts en met je armen in de lucht slaan – schuilt namelijk een zekere strategie. Waar ik persoonlijk prefereerde op afstand te vechten en de bewegingen van Rick probeerde in te calculeren was hij mij voortdurend aan het benaderen. Terwijl ik mijzelf klungelig achteruit probeerde te bewegen moest ik ondertussen niet vergeten terug te vechten. Het resultaat was dat ik wild begon te slaan, een tactiek die weinig succes had. Om succes te boeken zul je kalm moeten blijven en na elke geďncasseerde klap opnieuw moeten proberen een offensieve positie te verkrijgen. Door het juist timen van specials kun je het spel in jouw voordeel kantelen. Na vier intense gevechten verlangde ik naar meer Arms, maar de tijd zat er helaas al op. Of de game genoeg te bieden heeft om het hoge prijskaartje te kunnen verantwoorden is nog even afwachten, maar afgaande op de gameplay is er in ieder geval sprake van een stevige fundering.


ARMS is een vechtspel waar strategie de boventoon voert. Dit is mede mogelijk door de Joy-Cons welke vrijwel exclusief worden gebruikt. Je maakt verschillende vuistbewegingen en er is een grote variatie aan combo's mogelijk. Eigenlijk een beetje zoals de Street Fighter reeks, alleen in plaats van te button mashen ben je nu de lucht aan het verpulveren. Ofzo. In het onderonsje met Stefan werd algauw duidelijk hoe ARMS verschillende strategieën toejuicht - Waar Stefan op afstand bleef en intelligente aanvallen op de lange afstand trachtte te verwezenlijken, koos ik nadrukkelijk de Rambo aanpak. Vaak had dit tot het gevolg dat Stefan een briljante combo wist te activeren van verschillende aanvallen, maar, en dat is een compliment naar de game toe, de Rambo aanpak was bij tijd en wijlen behoorlijk effectief. Het feit dat ARMS hier goed op lijkt in te springen is de grote kracht achter de game, waarbij je per gevechtsronde ook nog kan kiezen tussen drie verschillende vormen van wapentuig. Qua controls is ARMS de titel waar je de meeste oefening in zult moeten hebben om echt goed te worden in de game, maar dat zowel Stefan als ikzelf binnen vijf minuten de combinaties aaneen regen spreekt zeer in het voordeel van ARMS. Luchtmeppen kan eindelijk serieus worden genomen, hoe belachelijk dat er ook uit blijft zien. ARMS heeft de potentie het fighting genre flink door elkaar te schudden, op een goede manier.