Een jaar geleden mocht ik aan de slag met Baseball Riot. De game werd gekenmerkt door een simpele op te pikken gameplay in combinatie met een flinterdun verhaal dat draaide om een energiedrankje. Tennis in the Face, een titel die eerder werd ontwikkelt maar later uitgegeven op de consoles, is wat dat betreft een herhalingsoefening
Neem bijvoorbeeld het verhaal. In Baseball Riot nam een honkbalspeler het op tegen het gemene Explodz Inc., een energiedrankjesbedrijf die degenen in zijn greep weet te houden die het goedje nuttigen. Ditzelfde is ook Pete Pagassi overkomen. De voormalig tenniskampioen raakte verslaafd, wist dit te overwinnen en is nu uit op wraak. Hij doet dit op de enige manier waar hij goed in is: met een tennisracket als wapen en met ballen als munitie. Vervang in dit bovenstaande verhaal de woorden Pete Pagassi door Gabe Carpaccio en tennisracket door honkbalknuppel en de blauwdruk van beide games is direct duidelijk. Al te kwalijk kunnen we de ontwikkelaar dit niet nemen, het verhaal is de welbekende kapstok om de gameplay aan op te hangen en speelt verder geen enkele rol.
Om de gemene corporatie op zijn knieën te krijgen zul je 120 levels moeten overwinnen, waarvan er 24 nieuw zijn in de Xbox One release. Dit klinkt als een behoorlijk aantal, maar zeker de vroege levels zul je binnen enkele seconden voltooid hebben. De manier waarop je dit doet is door de bal in een gekozen richting te slaan en zo je tegenstanders te raken en uit te schakelen. Hoe minder ballen je hiervoor nodig hebt, hoe beter je score. Een goede score is niet nodig om verder te komen, daarvoor is het uitschakelen van je doelwitten voldoende. Wel is het de uitdaging om in ieder level een kroon te behalen en speciale uitdagingen te vervullen, denk aan het uitschakelen van vijf doelwitten terwijl de bal maximaal vier keer stuitert.
Zoals in de inleiding benoemd is ook Tennis in the Face een titel die je makkelijk op kunt pikken. Richten en slaan, meer is er niet nodig. Dat de game het je toch lastig kan maken komt door de plaatsing van diverse obstakels en tegenstanders met speciale vereisten. Het kan bijvoorbeeld zijn dat ze een schild dragen en daardoor enkel vanuit één kant geraakt kunnen worden. Geluk speelt bij dit alles een factor, toch is de game nooit frustrerend omdat je meestal aan enkele pogingen genoeg hebt om een level af te ronden. Wel is het jammer dat de studio zichzelf nauwelijks weet te onderscheiden ten opzichte van haar eerdere werk. De vervanging van een honkballer door een tennisser is nog tot daaraan toe, dat de gameplay nauwelijks evolueert is de studio kwalijker aan te rekenen.
Deze kritiek is ook door te voeren op de graphics. Het is kleurrijk en veel van de effecten zijn leuk vormgegeven, maar wanneer we het vergelijken met Baseball Riot zijn er geen toevoegingen gedaan. Dit neemt niet weg dat de opzwepende muziekjes goed aansluiten bij de gameplay die vooral leuk blijft als je het in korte sessies speelt. Wanneer je even afstand wil nemen van een andere game is Tennis in the Face een geschikte titel. Wel hadden we graag hadden we gezien dat de game zich meer zou differentiëren van Baseball Riot, het voelt nu toch aan als een gemakkelijke kopie en niet zozeer als een nieuw product.
|
