Ontwikkelaar Jeppe Carlsen werkte tijdens zijn Playdead-periode overdag hard aan de klassiekers Limbo en Inside, maar hij verplaatste zijn aandacht ’s avonds naar zijn eigen opvallende platformgame 140. Carlsen lanceerde de ritmische platformgame oorspronkelijk op eigen kracht voor de PC, maar hij werkte de afgelopen maanden samen met het Nederlandse Abstraction Games en het Amerikaanse Double Fine voor een Xbox One, PlayStation 4 en Wii U versie die sinds kort beschikbaar is. Het is een ideaal moment voor ons om de game onder de loep te nemen.
Double Fine Presents: 140, zoals de game ondertussen heet, is alvast geen gemakkelijke game om te beschrijven. Het eerste dat eigenlijk naar voren springt is ‘kort, maar krachtig’. Het is een beschrijving die je ongetwijfeld weet toe te passen op de naam van de game die met amper drie karakters niet meteen de langste titel ooit is, maar het gaat ook op voor de game zelf. De 140 in de titel staat niet voor het aantal uur, maar eerder voor het aantal minuten dat je in deze game kwijt kunt. De platformgame is namelijk opgebouwd uit een drietal levels, welke zeker uit te spelen zijn in een uurtje of twee. Carlsen zorgde daarnaast ook voor gespiegelde versies van deze levels die de moeilijkheidsgraad stevig opvijzelen. Deze gespiegelde versies zijn niet alleen net iets moeilijker, ze hebben ook helemaal geen checkpoints zodat je ze eigenlijk feilloos moet doorlopen om het einde te halen.
Carlsen heeft zich voor 140 eigenlijk laten inspireren door Mega Man. Wanneer je de game bekijkt, zal je dat niet meteen opvallen. 140 beschikt over een geslaagde minimalistische, abstracte animatie met een klein geometrisch figuurtje in de hoofdrol. Het zorgt voor een grafische ervaring die indruk weet te maken via vele effecten en tegelijk de speler subtiel hints geeft over de gevaren. Laat dat echter niet afleiden van de vergelijking. Achter dat gemoedelijke uiterlijk zit namelijk een uitdagende platformervaring met een precieze besturing die toch alle aandacht vergt. Zoals Mega Man dus, als je de vele vijanden – met uitzondering van enkele unieke baasgevechten – zou verwijderen. De opbouw van de levels is evenmin echt verschillend. De levels bestaan uit ‘puzzels’ als platforms die in en uit beeld verschijnen zodat je via goede timing van het ene naar het andere platform moet springen.
Het grote verschil tussen 140 en bijvoorbeeld Super Meat Boy is het achterliggende muzikale ritme. Het platformen in 140 wordt namelijk uitgevoerd op het ritme van de muziek. Beter gezegd, je moet luisteren wanneer een platform gaat verschijnen in plaats van te kijken. Er is dan ook de nodige aandacht besteed aan het sounddesign. De muziek blijft helder en duidelijk klinken, ongeacht het aantal signalen dat je moet opvangen. Dit zorgt ervoor dat je zelfs in de drukste delen van de levels geen probleem hebt om het ritme te interpreteren en de juiste sprongen te wagen. Dit is dan ook geen game die je als traditionele platformtitel aanpakt, maar eerder een muziekgame waar je springt in plaats van specifieke koorden te slaan op een gitaar. Het levert dan ook een alternatieve gameplay die zeker smakelijk is te beleven, terwijl de elektronische muziek lekker in de oren klinkt.
Beoordeling
70
140 is een korte, maar krachtige ervaring. Het laatste is echter niet genoeg om het eerste te rechtvaardigen wanneer de game meer dan enkele Eurootjes kost. De game is namelijk een fijne platformervaring die meer speelt op het gehoor dan vingerreflexen, enkel het abrupte einde is een spelbreker.
