Ontwikkelstudio CD Projekt Red heeft een stevige reputatie verdiend. Het team zorgde in de Witcher niet alleen voor een sterke serie die elk deel verbetert maar het luistert ook duidelijk naar de fans die hen met raad en daad bijstaan.

Het team kon dan ook niet anders dan reageren toen bleek dat spelers van The Witcher wild waren van Gwent, het gekke kaartspel dat alleen bedoeld was om spelers vijf minuten vertier te bezorgen. De spelers bleken echter niet genoeg te krijgen van het spel waarin de Witcher een gigantische expert is. IJverige fans begonnen aan een eigen versie op basis van de minigame, maar CD Projekt Red ging het serieuzer aanpakken, de versie in the Witcher is namelijk in het voordeel van de speler vast gezet. Er werd dan ook een hele herbalancering gedaan voor deze variant om de best mogelijke ervaring op poten te zetten, iets dat Gamed reeds kon ontdekken op GamesCom.

Het begon met een korte presentatie over deze Free 2 Play titel inclusief een korte voorstelling van de vier decks waarmee de game van start gaat. Deze zorgen alvast voor de nodige variaties. Denk aan een deck dat focust op de krachtige monsters van de serie, een ander dat vooral rond het kerkhof draait, of een ander met meer nobele ridders. De decks moeten in de multiplayer allemaal van elkaar kunnen winnen waarbij vooral de strategie het verschil zal maken. Dat zal iets anders gaan in de singleplayer waar exclusieve kaarten aanwezig zijn die de speler wat krachtiger doet aanvoelen. De campagnes zijn opgebouwd zoals in de Witcher games met open omgevingen en vrijheid voor de speler, inclusief vele keuzemomenten. Enkel de grafische stijl is op de schop gegaan voor een cartooneske stijl.


Deze singleplayer hebben we spijtig genoeg niet zelf kunnen beleven, CD Projekt Red was ook al zo gemeen toen ik hen bezocht voor The Witcher 3, maar de aanwezige pers en enkele uitgenodigde fans werden gelukkig wel opgedeeld in paren voor een multiplayertest. Mijn medespeler en ik gingen alvast stevig aan de slag, we wisten als een van de weinigen twee volledige partijen af te werken. Het resultaat was een eerste stevige overwinning voor mij alvorens het tot een spannend ‘gelijkspel’ kwam dat hij eigenlijk had moeten winnen als hij slimmer had gespeeld in de eerste ronde. Een fout daar betekende echter dat hij in de derde ronde, net als mij zonder kaarten kwam te zitten.

Het spel verloopt namelijk in drie rondes die allen worden gespeeld met dezelfde kaarten. Je hebt weliswaar een gigantisch deck maar na de start zal je dit enkel gebruiken als een kaarteffect dit vraagt. Je begint dus met een kaart of tien die je gedurende drie ronden kunt inzetten. Eens gebruikt gaat de kaart aan het einde van de ronde naar het kerkhof. Ga je fel in de aanval in de eerste ronde, dan kun je in de tweede en derde wel eens hopeloos verliezen. Aan de andere kant opzettelijk een ronde verliezen, is een slimme optie. Zelfs de decks kunnen hierop worden gebouwd. Bijvoorbeeld door in de eerste ronde veel kaarten naar de prullenbak te verwijzen en ze weer op te halen in een latere ronde als je deck dit toelaat. Het wordt dan ook heel interessant om de juiste strategie te bedenken voor elke confrontatie.


De game steekt voor de rest niet echt moeilijk in elkaar. Beide spelers beschikken over een veld met drie lanen waarop kaarten worden geplaatst. Krijgers gaan dan op de eerste rij en boogschutters op de tweede zodat elke kaart ergens thuishoort. Punten van alle kaarten worden samen geteld en de speler met het hoogste aantal wint de ronde. De kaarten worden natuurlijk niet snel opgeteld, ze hebben ook speciale gaven om bijvoorbeeld de punten van de monsters op hun lijn te verhogen. Er zijn echter nog drie soorten kaarten die hierop een invloed hebben. Het gaat dan om de deck leider die een speciale gave kan inzetten, weerkaarten die het zicht kunnen beperken voor een soort laan en magische kaarten die gewoon gemeen zijn zoals die om het sterkste monster van je tegenstander te vermoorden. Met zaken als energie hoef je gelukkig geen rekening te houden en je houdt in elke ronde op wanneer jij wil. Zelfs als je tegenstander nog even wil doorgaan om je toch te verslaan is dat geen probleem.

De game wist qua strategie indruk te maken, maar ook qua lay-out zag alles er prettig uit. Het is eenvoudig maar stijlvol te noemen, met als uitschieters meer dynamische kaarten die je zelfs kunt omdraaien om het plaatje te bewonderen. Enkel de kaarten op het bord van de tegenstander zouden wat groter mogen zodat hun effect sneller duidelijk wordt. Als dat nog wordt aangepakt, kan deze game wel eens de topper van het jaar worden. Hopelijk weet CD Projekt Red tegen dan de game ook cross-play te maken zodat ik iedereen een lesje kan leren. (Red.- Gelieve Joni zo snel mogelijk een lesje te leren!)