Er worden in Japan vaak bizarre games gemaakt, maar Hatoful Boyfriend is ongetwijfeld één van de meeste opmerkelijke. De game is een visual novel die zich afspeelt in een post apocalyptische wereld waar de mensheid zo goed als weggevaagd is terwijl vogels intelligent zijn geworden. Weesmeisje Hiyoko Tosaka gaat tussen de vogels naar school, waarbij ze één van die mannelijke exemplaren aan de haak probeert te slaan. De visual novel kent echter geen happy einde, want bijna elke keuze leidde naar een ander vreselijk mysterie. Opvolger Hatoful Boyfriend: Holiday Star moet voor een vrolijkere noot zorgen.
Holiday Star is net zoals het origineel een PC, PlayStation 4 en PlayStation Vita remake van een eerdere PC game die alleen in Japan verscheen. Mediatonic zorgde opnieuw voor een grafisch bijgewerkte variant van de versie die oorspronkelijk werd ontwikkeld door PigeoNation. Verhaalmatig is de game hetzelfde gebleven ten opzichte van de originele Holiday Star, wat zeker opvallend is. Holiday Star is namelijk een midquel, een game die zich afspeelt in het midden van de Hatoful Boyfriend verhaallijn. Hatoful Boyfriend gaat vooral in op de schoolperiode, terwijl deze Holiday Star gaat over de kerstperiode in het midden van het schooljaar. Deze game verwacht dan ook dat je Hatoful Boyfriend hebt gespeeld. De karakters worden niet opnieuw geïntroduceerd, en het spel geeft zelfs meer informatie over de geheime verhaallijn uit die eerste game. Als je die nog niet hebt uitgespeeld, dan kun je best nog even wachten.
Als je het origineel al wel gespeeld hebt, verwacht dan geen ervaring die even diepgaand is. Hatoful Boyfriend heeft één lange verhaallijn met een zestiental mogelijk eindes, terwijl Holiday Star eerder bestaat uit kleine verhaaltjes. Er zijn vier grotere verhalen die gemiddeld een half uurtje duren, een zestal kortverhalen die nog sneller uit te spelen zijn, en een zestal korte 'radio'-afleveringen waarin meer informatie wordt gegeven, bijvoorbeeld over het ultieme einde van Hatoful Boyfriend. De keuzes die nog zo significant waren in de eerste game, zijn hier details geworden. Er zijn geen keuzemomenten in de radio-uitzendingen en de kortverhalen, terwijl ze ook beperkt zijn in de grote verhalen. In één van de vier hebben je keuzes zelf geen echt effect, terwijl je in twee andere maar één keuze moet maken. Enkel de laatste van de vier geeft significante keuzes, met één goed einde en drie potentieel slechte eindes.
De verhaaltjes zelf zijn wel leuk om te volgen met een duidelijkere positieve invalshoek en met nieuwkomers Miru en Kaku als interessantste toevoegingen. Het ontbreken van significante keuzemomenten betekent wel dat je grotendeels een film bekijkt of een boek leest, want je moet zelf amper ingrijpen. Het gaat dan ook gewoon om een selectie van knappe stilstaande plaatjes waarop een verhaal wordt verteld. Visual novels zijn natuurlijk nooit de meest gameplayrijke ervaringen geweest, maar de keuzes zijn juist een groot deel van de charme hierin. Nu voelt het meer aan als een sprookjesboek, waarbij dit in bepaalde verhaallijnen zelfs weerspiegeld wordt in de graphics. Die plaatjes zien er goed uit op elk platform, maar gezien de stijl en het vele lezen lijkt deze vooral geschikt voor de PlayStation Vita, hoewel de game ook op PC en PlayStation 4 mooie plaatjes presenteert.
|
