Column: Ich Bin Ein Gamer?
Door Joni Philips op 23-08-2014 om 10:48
|
Bron: Gamed
|
'Gamer'. Je speelt videogames dus je bent een 'gamer'. Het is een snel statement die overal aanvaard is. Uh? Je wordt meteen gedefinieerd door die ene hobby. Dat lijkt mij eigenlijk niet logisch. Jullie wel?
Het spelen en verzamelen van videospellen is een doodnormale hobby die wordt uitgeoefend door miljoenen mensen wereldwijd. Het is eigenlijk weinig anders dan het spelen van een bordspel of het lezen van een boek. Het is een bezigheid als geen ander, en iedereen heeft er natuurlijk meerdere. Je speelt al eens graag voetbal met vrienden, je gaat met veel plezier op reis, een avondje uit is niet vreemd, je leest, … maar je beleeft ook graag videogames. Je bent geen voetballer, geen avonturier, geen caféganger of een lezer maar je bent wel een gamer! Het is eigenlijk zeer opmerkelijk dat iemand geïdentificeerd wordt door één hobby. "Je speelt videogames dus je bent een gamer." Het ene vloeit schijnbaar logisch voort uit het andere, een logica die niet geldt voor andere liefhebberijen.
Je bent niets anders, niets meer, ondanks eventuele andere hobby's of tijdsbestedingen. Ik heb een gigantische gamecollectie dus ik krijg gemakkelijk het label 'Gamer' toegewezen. Die gamecollectie verbleekt echter in vergelijking met mijn DVD collectie. De ratio is momenteel 2:1 als ik mijn digitale spellen meereken. Het betekent dat ik twee DVDs bezit voor elke game waarover ik beschik. Er gaat ook meer tijd naar die films, de videospelletjes zijn dus duidelijk mijn secundaire hobby. Ik lees daarnaast ook gigantische hoeveelheden strips – die in aantal mijn aantal videospellen ook met gemak overtroeven – en ik ga elke maand een twintigtal uur fitnessen. Het zorgt ervoor dat mijn maand goed gevuld is zonder rekening te houden met videogames. Ik kan met gemak een maand doorkomen zonder videospellen. Ik ben en blijf echter een 'gamer'.
Het labeltje gaat niet weg. Je andere prestaties zijn onbelangrijk. Je volledige persoonlijkheid wordt gereduceerd tot die ene hobby en je wordt in hetzelfde hokje geschoven als elke gamer. Het ridiculiseert en abstraheert elke onderdeel van je leven en je karakter. Je kunt een succesvolle advocaat zijn, maar je bent ook maar een gamer. Je bent meteen minderwaardig. De gebruikers van het woord projecteren hun vaak absurde wereldbeeld op jou. Je denkt misschien dat het een term is om trots op te zijn, maar het richt zich op een wereldbeeld dat vergelijkbaar is met de World of Warcraft speler die twintig uur lang achter zijn computerscherm zit terwijl hij zijn uiterlijk en sociale leven verwaarloost. Dat is die connotatie waarop men speelt, zeker in de media, en niet op een normale persoon die videospellen speelt.
 De stereotype 'Gamer'
Het woord 'gamer' roept meteen een mentale verbinding op met onvolwassen, asociale, onverantwoordelijke dikzakken die niets anders doen dan videogames spelen. Ze vormen een smet op de maatschappij omdat ze alleen maar videospelletjes spelen in plaats van te werken aan hun toekomst. Het is een gemakkelijke manier om je terug te dringen tot een wereldvreemde, asociale verslaafde terwijl je misschien maar een uurtje of drie speelt op een week. Je kijkt zelf misschien niet eens op van die benaming, maar het is een manier om je te kleineren en je onderbewust terug te dringen tot enkele stereotypen. Het gebruik van de term vermindert het gevoel evenmin, het is weinig positief dat je zelf je eigen persoonlijkheid kunt terugbrengen tot die ene hobby door jezelf voor te stellen als een 'gamer', ome Tom.
Het terugbrengen van een persoonlijkheid tot één kenmerk gebeurt voornamelijk met criminelen, zeker wanneer het moordenaars betreft. Een massamoordenaar die ooit een videogame heeft gespeeld, is simpelweg een gamer. Het verklaart meteen zijn hele beweegreden. Het is logisch dat hij geen sociaal leven heeft of gewelddadig is, het was een kwestie van tijd voor het gebeurde, het is namelijk een gamer. Er zijn publieke figuren die hun hele carrière gebouwd hebben op die zinloze statements. Zie Jack Thompson, die heus maar het tipje van de ijsberg is. Het is eigenlijk als een moslim die een aanslag heeft gepleegd. Het is voldoende om te vertellen dat hij een moslim is. Je halve publiek begrijpt meteen de achterliggende reden voor de aanslag, ongeacht of dat effectief relevant is voor zijn daden. Het absurde wereldbeeld zorgt wel voor de invulling.
 Columbine High School's Eric Harris en Dylan Klebold
Het is bijvoorbeeld interessant om te kijken naar vier concrete gevallen uit de Verenigde Staten, vier uiteenlopende gevallen van massamoord die op hun eigen manier werden behandeld. De militaire psychiater Nidal Malik Hasan pleegde eind 2009 een bloederige aanslag op de legerbaas Fort Hood waar hij dertien mensen vermoordde en 32 mensen verwondde alvorens hij zelf neergeschoten kon worden. Hij kende strubbelingen op de basis, had psychologische problemen door zijn eigen militaire carrière en hij was moslim. Het werd dan ook wereldnieuws dat focuste op één aspect van zijn persoonlijkheid, het was een moslim. Het werd bijna schandalig genoemd dat een moslim werd toegelaten op de basis. Het zorgde ervoor dat men nooit aandacht moest besteden aan de echte beweegredenen of hoe men dit kon vermijden, want het was zeker vermijdbaar.
De Unabomber Ted Kazynski werd niet gereduceerd tot een simpele categorie ondanks het feit dat hij eveneens geïnspireerd werd door zijn baan. Hij was eigenlijk een doorgedraaide ingenieur die besloot te leven als een holbewoner, omdat hij vond dat de nieuwe computermaatschappij een schande was. Hij streed dan ook voor een sociale revolutie met een afzetting tegen technologie en industrialisatie. Hij deed dit eenvoudigweg door informaticaleerkrachten en eigenaars van kleine computerwinkels op te blazen met drie doden en meer dan twintig gewonden tot gevolg. Het was moeilijk om hem te plaatsen, zodat er uitgebreide aandacht werd geschonken aan zijn achtergrond. Hij schreef zelfs een manifest dat geplaatst werd door verschillende kranten, hij kreeg dus de aandacht die hij wilde, ondanks het feit dat het weinig relevant was. Hij was daar zelf zeer blij mee.
Ook een andere bomexpert kreeg veel aandacht. Het was Timothy McVeigh, de man die ooit verantwoordelijk was voor de grootste terroristische aanslag op het grondgebied van de Verenigde Staten van Amerika. Hij is ondertussen gepasseerd door de gebeurtenissen van '9/11' maar zijn aanslag op Oklahoma City blijft 'indrukwekkend'. Er kwamen 168 mensen om het leven, terwijl meer dan zeshonderd mensen gewond raakten. Het was een aanslag op een 'tirannieke regering' om het land te bevrijden. Het was een grote schok voor de Verenigde Staten die niet wisten hoe te reageren. Het is een groot verschil met '9/11' waar men onmiddellijk kon reageren door onterecht alle moslims te viseren. McVeigh was nu eenmaal geen moslim, hij was een volbloed Amerikaan, één van hen, zodat men ging uitzoeken welke zijn beweegredenen waren.
De studenten Eric Harris en Dylan Klebold, die een aanslag pleegden op hun Columbine High School, werden geïnspireerd door diezelfde Timothy McVeigh. Ze wilden zich eveneens afzetten tegen de regering en ze wilden wraak op de pestkoppen, maar zij maakten één grote fout. Ze speelden ooit videogames dus ontaardde het debat over hun motieven in een simpele strijd tegen gamers, geleid door mensen als Jack Thompson en senator Joe Lieberman. Het is nu eenmaal gemakkelijker om hen te classificeren in een klein hoekje, zodat men geen rekening moet houden met hun eventuele valide kritiek. Het is ook minder angstaanjagend om hun gedrag toe te wijzen aan een stereotype, het was de schuld van videogames en niet de maatschappij. Het is een proces dat vaak herhaald wordt bij schietpartijen op school, ondanks het feit dat ze verdacht veel plaatsvinden in één land.
 Ich Bin Ein Gamer?
Het beeld van Eric Harris en Dylan Klebold blijft sowieso eeuwig verbonden met het imago van het woord 'gamer'. Die link gaat niet verminderen door fanatiek vast te klampen aan het woord. Star Trek fans verliezen het 'Trekkie' imago ook nooit door zichzelf steevast Trekkies te noemen. Het is evenmin iets om expliciet trots op te zijn. Er zijn wereldwijd tientallen miljoenen mensen die videospellen spelen, het is dus niet meteen een elitaire groep waar lidmaatschap moeilijk is om te bereiken. Het is ook geen groep mensen in een moeilijke situatie die je moet steunen door uit te roepen dat jij ook lid bent, zoals de heer Kennedy ooit deed. Het is te hopen dat we het woord 'gamer' dan ook een begrafenis kunnen gunnen zodat de hele gamecultuur wel kan opgroeien. Ik speel dan ook videogames, maar Ich Bin Kein Gamer.
|
|
|
|
|
|
 11:27 Elite: Dangerous
 08:15 Pinball FX 2
|
| Reacties (3) |
|
|
Pagina:
1
|
|
|
Gast (145.129.118.xxx)
op 23-08-2014 om 12:38
|
|
mooie column, ik word altijd blij als ik zo'n goede stukken lees :)
|
|
shanks
op 23-08-2014 om 14:00
[Niv: 28 / Exp: 1418]
|
|
Leuke column,alleen vinden jullie echt dat het zo beledigend is.
Er is niemand in de wereld die nooit een game heeft gespeeld.
Allemaal stelletje hypocrieten die ons zo negatief labelen
|
|
|
Killa Tactics I3
op 23-08-2014 om 18:29
[Niv: 4 / Exp: 198]
|
|
words only hurt you if you let it. you choose wich words you cling too and wich ones you ignore
|
|
|
Pagina:
1
|
|
|
 |
 |
|
| Titel: |
| Column |
|
| Type: |
| Feature |
|
| Releasedatum: |
| Niet |
|
| Ontwikkelaar: |
| Gamed |
|
| Uitgever: |
| Gamed |
|
| Media: |
|
Geen media gevonden
|
|
|
