Het is een vraag die me regelmatig gesteld wordt: waarom speel je videogames? Er is geen eenduidig antwoord op deze vraag, maar het heeft er onder andere mee te maken dat ik me graag laat verrassen door nieuwe ervaringen. Child of Light is een game die exact dat deed bij mij.

Toegegeven, afgezien van de screenshots die als een kunstvorm op me over kwamen had ik nog maar weinig van de titel meegekregen, net zoals ik vermoed dat dit bij veel andere gamers het geval is. Enige uitleg is dan ook op zijn plaats. Child of Light komt voort uit de creatieve geesten van ontwikkelaars die eerder aan Far Cry 3 werkten en is mogelijk gemaakt door het UbiArt Framework. Deze engine werd eerder gebruikt voor Rayman Origins en Rayman Legends en levert sprookjesachtige beelden op. Het sluit aan bij het verhaal dat zich afspeelt in Oostenrijk ten tijde van de negentiende eeuw. Aurora, de dochter van een hertog, lijkt in een vredige slaap te vallen, maar ontwaakt in de wereld Lemuria. Een wereld waarin de zon, de maan en de sterren gestolen zijn en enkel wanneer zij het evenwicht kan herstellen kan ze huiswaarts keren.


Gedurende het avontuur, waar je met een beetje onderzoeksdrift gerust twintig uur in kunt steken, zul je vele vrienden en vijanden maken. Eén van de eerste vrienden die je tegen komt is Igniculus, een vuurvliegje die je bestuurt met de rechterstick, dan wel laat besturen door een tweede speler. Deze partner heeft verschillende voordelen, zo kan het omgevingen doen oplichten, op plaatsen komen die in eerste instantie onbereikbaar lijken, vijanden vertragen of je health aanvullen. Het merendeel van deze acties kost echter kracht, waardoor het niet ongelimiteerd in te zetten is. Naast Igniculus kom je gedurende het avontuur ook diverse metgezellen tegen die zich, ieder om hun eigen reden, bij je voegen om je te helpen binnen de gevechten. Een gevarieerd gezelschap met ieder hun eigen unieke kwaliteiten.

Over deze gevechten gesproken, deze verlopen als een turn-based RPG. Je kiest niet om beurten je acties, in plaats daarvan is er een meter die bepaalt wie er aan zet is. Het overgrote deel van deze meter bestaat uit een blauw wachtgedeelte, terwijl je enkel tot een actie over kunt gaan in het rode casting deel. Er komt enige tactiek bij kijken, wanneer zowel een vijand als jij in het rode gedeelte staat zal degene die pas later zijn actie maakt worden teruggeslagen naar het wachtgedeelte. De meer krachtige aanvallen vereisen een langere verwerkingstijd in dit casting gedeelte, waardoor je goed op moet letten of een vijand je niet tussentijds voorbij streeft. Het systeem is behoorlijk diepgaand, getuige de mogelijkheid tot fysieke en magische aanvallen, het inzetten van potions en het tussentijds wisselen van metgezellen om hier je voordeel uit te halen. Hiernaast zul je goed moeten kijken tegenover welk type vijand je komt te staan, vuur bestrijd je bijvoorbeeld met water en visa versa.


Het systeem vereist enige oefening, mede omdat de uitleg niet altijd even goed naar voren komt. De minder ervaren RPG speler zal dan ook behoorlijk overdonderd worden door de veelheid aan opties, zo verkrijg je ervaringspunten om te verdelen, is er een skilltree en kun je edelstenen verzamelen en craften voor versterkte effecten. Lemuria leent zich hier echter perfect voor, exploratie loont namelijk de moeite omdat er overal wel een beloning is verstopt. Sowieso is het een feest om de wereld te verkennen, alsof waterverf tot leven is gebracht waan je jezelf in een sprookje. Een sprookje dat overigens ook zijn donkere kanten kent, waarbij ook de muziek deze gemoedstoestand onderstreept. Het is dromerig zonder zich te dwingend op de voorgrond te plaatsen en krachtiger in benauwende situaties als baasgevechten. Enig minpunt van de wereld is dat je op momenten nodeloos aan het ronddwalen bent zonder te weten waar je nu precies naartoe moet. Het vormt enerzijds onderdeel van de ontdekkingstocht, anderzijds had enige leidraad welkom geweest.

Met het bovenstaande heb ik hopelijk over weten te brengen dat de game een behoorlijk unieke insteek heeft. Eén van de andere unieke elementen is dat de conversaties geheel in rijm zijn opgezet. ‘Uniek’ en ‘verwarrend’ liggen echter dicht bij elkaar aangezien sommige gesprekken vrijwel onnavolgbaar zijn. Het past echter perfect bij de game die de dingen op velerlei vlak net even anders doet. Het zal de gamer die niets heeft met RPG’s niet over de streep trekken, ben je echter toe aan een nieuw avontuur en ben je net als ik een gamer die zich graag laat verrassen, dan kan ik Child of Light zeker aanraden.