In 2003 verscheen één van de meest opvallende titels voor de Xbox. Het was misschien niet zozeer de inhoud van de game, als de aansturing van Steel Battalion die indruk maakte. Pedalen, tientallen knoppen en stuurknuppels waren nodig om te kunnen spelen, functies die met een sequel worden overgedragen aan Kinect.

In een preview besprak Joni eerder al het verhaal achter de game, waarbij we nog eens willen benadrukken dat het hier gaat om een tanksimulatie. Ondanks dat in de introductie al werd aangedragen dat Kinect een groot onderdeel vormt betrekt ontwikkelaar From Software ook de controller in het geheel. Door deze in de hand te houden is het mogelijk om de tank waar je in zit aan te sturen en je wapens af te vuren, echter worden alle overige handelingen toegewezen aan je bewegingen voor de Kinect camera. Doel van de ontwikkelaar is om hiermee een hardcore game af te leveren voor de accessoire, een intentie die te prijzen valt, maar helaas ten onder gaat aan zijn goede bedoelingen.


In veel reeds verschenen Kinect games zijn accurate bewegingen niet van een groots belang, in Steel Battalion: Heavy Armor is het echter de enige manier om te overleven. Hier komt echter meteen een probleem bij om de hoek kijken, niet voor niets had de Xbox voorganger meer dan veertig knoppen, vrijwel al deze handelingen worden nu overgenomen door Kinect. Het indrukken van een knop binnen je mech, het wegwuiven van stoffen, het trekken aan een touw; alles dient gedaan te worden door deze beweging over te nemen. Probleem is dat alles dermate accuraat werkt dat je al snel de verkeerde handeling uitvoert, hetgeen desastreuze gevolgen kan hebben. Omdat de feedback vanuit de game minimaal is heb je vaak niet precies door wat je moet doen of wat je fout deed, waardoor het een trial-and-error situatie creëert.

Helaas helpt de opbouw van het spel je niet om rustig te wennen aan de controls. Na een korte introductie worden we meteen in een missie geworpen waarbij het gevaar van alle kanten op ons af komt. Het is des te opvallender dat latere missies meer simpele doelen kennen die minder handelingen vereisen om succesvol af te ronden. Het zijn ook deze missies die, juist omdat er minder chaos heerst, leuker zijn om te spelen omdat je meer het idee hebt controle te hebben over je acties. Helaas weet Kinect dit echter niet altijd even goed te ondersteunen, hoewel we de game zowel in een zittende houding (met rechte rug) als staand dienen te spelen wil de camera ons nog wel eens uit het oog verliezen waardoor we deze opnieuw moeten kalibreren.


Toch is lang niet alles slecht aan de game. In de mech ben je niet alleen, in plaats daarvan werk je met een crew van drie soldaten. Ze aansturen is van groot belang, vallen ze namelijk weg dan zul je hun werkzaamheden gedurende deze missie zelf op moeten vangen. Je voelt hierdoor daadwerkelijk een band met ze en ziet ze niet graag vervangen worden door andere soldaten. Hoewel hierop inspringend tevens enkele co-op missies in de game zitten voegen deze weinig toe aan de beleving. Ondanks dat je verder in de gesloten omgeving van een mech zit is de spanning voelbaar, een rake hit kan er bijvoorbeeld voor zorgen dat je sensoren niet goed werken en je verzwakt bent, hetgeen de rest van de missie lastiger maakt.

Het idee achter Steel Battalion: Heavy Armor is zeker te prijzen, het zou de eerste hardcore Kinect game moeten zijn waarbij we het idee hebben in een mech plaats genomen te hebben. Helaas blijkt al snel dat het enthousiasme van het team het grootste struikelblok is, alle implementaties ten spijt werken de controls je simpelweg tegen. Wanneer een simpele actie als het openen van een luik meermaals mislukt, en dit slechts één voorbeeld is van wat er voortdurend verkeerd gaat, kunnen we niet anders concluderen dan dat de titel zijn ambitieuze doel voorbij is geschoten.