Goicha Suda is de man achter titels als Killer 7 en No More Heroes terwijl Shinji Mikami verantwoordelijk was voor games als Resident Evil en Devil May Cry. Het tweetal heeft nu de handen ineen geslagen voor een compleet nieuwe titel, wij bekeken of Shadows of the Damned ook resulteert in een ideale samenwerking.

Shadows of the Damned vertelt het verhaal van Garcia Hotspur, een demonenjager die al velen op de korrel heeft gehad. Helaas blijven zijn daden niet zonder gevolgen, terwijl hij terugkomt van een nieuwe jachtpartij blijkt zijn vriendin Paula meegenomen te zijn door The Lord of Demons. Zoals de naam al doet vermoeden gaat het bepaald niet om een zachtaardig persoon met goede bedoelingen, Garcia pakt dan ook zijn spullen en start aan een opvallende reis die hij echter niet alleen hoeft te ondergaan. Vaste side-kick is Johnson, een schedel met een Brits accent die naast zijn handige functies bedoeld is voor een komische noot in het geheel. Hiermee valt de game eigenlijk wel meteen door de mand, wat een horrorgame lijkt te zijn is het zeker niet, maar daarover later meer.


De levels die je door zult moeten lopen om Paula te bereiken zijn behoorlijk lineair en kennen een redelijk vaste opzet. Veel nadruk is hierbij gelegd op het verschil tussen donker en licht, Garcia kan namelijk niet lang overleven in het donker. Gelukkig is dit probleem snel verholpen door een geitenkop te vinden en daarmee het donker in te ruilen voor het licht. Het zorgt er echter nog niet voor dat we de aanwezige vijanden meteen te lijf kunnen gaan, zij zijn namelijk voorzien van een schild die we met behulp van Johnson moeten vernietigen alvorens we ze daadwerkelijk aan kunnen pakken. Dit schild bestaat eveneens uit een donkere mantel die we met licht moeten verjagen, hetgeen door Alan Wake niet heel origineel is.

Het uitschakelen van vijanden is mogelijk door melee aanvallen of de drie aanwezige wapens: een pistool (de Boner), een machinegeweer en een shotgun (de Big Boner). Het aantal is helaas wat mager, echter zijn ze te upgraden waardoor er iets meer diepgang in zit dan aanvankelijk gedacht. De vijanden komen hierbij van meerdere kanten, om je hiertegen te wapenen is het echter mogelijk om 180 graden te draaien … en vervolgens compleet gedesoriënteerd te zijn. Na je draai zul je meer dan eens goed moeten kijken hoe je gepositioneerd staat. De gameplay is verder goed te vergelijken met die van Resident Evil, hetgeen niet vreemd is met Mikami als belangrijke factor, groot verschil is wel dat we hier kunnen lopen terwijl we richten.


Hoewel de vijanden overwegend niet heel slim zijn, verveelt het niet om ze te lijf te gaan, ook in deze game is het namelijk mogelijk om ze langzaam van hun ledematen te ontdoen. Het gaat gepaard met flink wat bloed, hetgeen de stijl letterlijk aandikt. Het vaste stramien na het verslaan van deze vijanden is dat we een deur moeten openen, hetgeen ons echter belet wordt door sloten in de vorm van babyhoofden. Zij dienen vele jaren te wachten alvorens ze een demoon worden, echter vormen ze voor Garcia niets meer dan een sta-in-de-weg. Om ze toch goed te stemmen en de deur te openen dienen ze gevoed te worden met oogballen, hersenen en, om het bloederige aspect te benadrukken, aardbeien. Zoals al eerder gezegd, het heeft met horror weinig te maken. Afwisseling is verder aanwezig middels side-scrolling secties en eindbazen, echter is het opvallend dat diens zwakke positie reeds bij voorbaat te herleiden zijn. Simpel zijn de gevechten echter niet, waarbij de gevechten zelfs overdreven genoemd kunnen worden. Een baas twintig minuten bewerken is niet vervelend, ware het niet dat je steeds weer geheel opnieuw kunt beginnen wanneer je sterft.

Grafisch maakt Shadows of the Damned, gebruik makend van de Unreal Engine 3, weinig indruk. Lelijk is het zeker niet te noemen, echter zijn er de nodige afwerkingsfouten te bespeuren. Dit valt met name op wanneer Garcia komt te overlijden, zo zal zijn lichaam niet realistisch reageren, maar als een betonblok ter aarde storten en niet reageren op eventuele omgevingsobjecten. Het geluid is gelukkig een stuk beter uitgewerkt, de stevige muziek past goed bij de game en ook de karakters zijn qua stem voldoende uitgediept. Speciale aandacht gaat hierbij uit naar Johnson, de schedel die te pas en te onpas met seksueel getinte opmerkingen komt. De humor is vaak flauw, maar wanneer je dit weet te waarderen zul je zijn opmerkingen zeker kunnen waarderen.


Shadows of the Damned is een titel die weinig mensen aan zullen zien komen, maar toch de nodige mensen aan kan spreken. Je moet hierbij echter wel tot een specifieke doelgroep behoren, de groep waarbij humor belangrijker is dan horror, een verhaal als niets meer zien dan de kapstok om de game aan op te hangen en bereid zijn om fouten te vergeven. Juist door dit soort factoren hadden we wellicht iets meer verwacht van Suda en Mikami, zo is er weinig reden om de game na het uitspelen nogmaals op te pakken, een game die binnen een uur of tien uit te spelen is. Beter is het dan wellicht ook om de titel later, voor een goedkopere prijs, op te pikken, kun je het genre waarderen dan zul je namelijk wel degelijk een leuke tijd tegemoet zien.