In navolging van X-Men, X2 en X-Men: The Last Stand produceerde 20th Century Fox de film X-Men Origins: Wolverine. Een videogame kon natuurlijk niet ontbreken en Raven Software werd aan het werk gezet. Is deze echter de moeite? We nemen de PlayStation 3 versie onder de loep om dat te ontdekken.

In X-Men Origins: Wolverine volgen we James Logan Howlett vanaf het moment dat hij werkt voor William Stryker, waarbij de game zich focust op één specifieke missie in Afrika. De levels in Afrika worden afgewisseld met hedendaagse levels waarin Logan verandert in Wolverine en zijn krachten gebruikt om wraak te nemen op Stryker. De game loopt grotendeels gelijk met de film qua verhaal, maar het verhaal werd uitgebreid en aangepast op bepaalde plekken: zo kom je meer personages tegen, zul je bepaalde gevechten anders beleven en kom je zelfs terecht in nieuwe gebieden. Normaliter heeft dit een slechte invloed op het verhaal, maar Raven hield goed rekening met de origine van de serie waardoor de game qua verhaal zelfs iets beter uit de hoek komt dan de film.

X-Men Origins: Wolverine draait echter niet om zijn verhaal, maar om de actie en die zit er volop in Wolverine. Hiervoor haalt de actiegame inspiratie bij spellen als Devil May Cry en God of War, maar de inspiratie is beperkt gehouden zodat Wolverine nog steeds als een originele ervaring aanvoelt. Met zijn klauwen kan Wolverine lichte en sterke aanvallen uitvoeren die je simpelweg tot combo's aan elkaar weeft. Daarnaast kun je ook gemakkelijk een vijand vastgrijpen, wat je weer toelaat om een Quick Kill evenement te starten of de vijanden van een afgrond te te gooien. Als laatste heb je een soort speciale aanvallen die Rage verbruiken, maar die extra krachtig zijn. Denk hierbij aan een Berserk Mode of een Claw Spin aanval.


Langzaam zul je ook meer aanvallen krijgen als je in level stijgt en skills points verdient die je kunt toewijzen aan verschillende eigenschappen, maar spijtig genoeg geeft de game weinig reden om deze te gebruiken. De meeste vijanden kun je namelijk doden met een Quick Kill, wat vaak de beste manier is om te overleven op de hoogste moeilijkheidsgraad. Zelfs vijanden die je eerst schade moet terugbrengen, kun je gewoon best enkele keren de Quick Kill gebruiken om hem te doden. Enkel tegen de bazen en de grotere personages is dat niet mogelijk, maar hier valt de game snel in herhaling. Het Sentinel gevecht moet je bijvoorbeeld continu de Sentinel naar een goede plek lokken, waarna hij licht beschadigd wordt en je één-twee aanvallen kunt doen.

Als je dan steeds nieuwe omgevingen zou zien of leuke puzzels kreeg, had het de moeite geweest; maar de game bevat eigenlijk maar drie grote omgevingen en de puzzels beperken zich tot het verslepen van dozen. Men probeert het spel leuker te maken via Collectibles zoals Wolverine figuurtjes en dogtags waarmee je ook ervaringspunten verdient, wat goed lukt. Je wordt gedwongen goed rond te kijken, hoewel ze nooit extreem verborgen liggen. Hierdoor zal je ook Audio-Logs vinden die meer achtergrond-informatie bieden. Een specifieke beloning krijg je hier niet voor, maar het is toch de moeite om rond te kijken en het maakt de ervaring wat langer. Om de game echt uit te spelen, zul je dan ook 25-30 uur bezig zijn. Niet slecht voor een filmgame dus.


Nog meer dan zijn inspiratiebronnen draait X-Men Origins rond zoveel mogelijk bloed op het scherm toveren. Vijanden verliezen snel hun lichaamsdelen en Wolverine's wonden zullen snel duidelijk worden. Zelfs op volledige gezondheid zal hij zware wonden tonen aangezien je gezondheidsmeter sneller aanvult dan zijn huid geneest. Op een gegeven moment zul je zelfs een piloot onthoofden in een Quick Time Event. Dit wordt grafisch ook mooi in beeld gebracht, wat bovenop de goede karakter-ontwerpen en het detail in de omgevingen voor een sterke prestatie zorgt. Enkel het feit dat alle vijanden klonen van elkaar zijn en je eigenlijk continu door hetzelfde type omgeving loopt, zetten een domper op de feestvreugde. Ook mooi is dat Hugh Jackman niet alleen zijn gezicht, maar ook zijn stem aan het spel leent.

X-Men Origins: Wolverine is geen topper. De game valt daarvoor te licht uit: er zit veel repetitie in, je vliegt gemakkelijk door de game en je kunt vijanden veel te gemakkelijk afmaken met QTEs. Tegelijk kun je niet ontkennen dat het een leuke ervaring is. Het is al lang geleden dat Wolverine zo overtuigend in beeld werd gebracht in een videogame. Wolverine is een beest en dat toont X-Men Origins: Wolverine perfect!