Toen Atari in 2006 in de problemen kwam, besloot Ubisoft zijn kans te grijpen en voor een bedrag van 24 miljoen dollar namen ze de Driver serie over. De overname resulteerde in 2007 tot Driver ’76 (PSP) en Parallel Lines (PC en Wii), maar pas nu komt de ontwikkelaar met een geheel nieuw deel.
De Driver serie kent in de loop der tijd een dalende lijn als het gaat om kwaliteit en voorlopig ben ik nog niet overtuigd dat San Francisco deze negatieve spiraal gaat doorbreken. Aan de setting zal het zeker niet liggen, ondanks dat San Francisco niet volledig is nagebouwd heeft deze stad voldoende te bieden om een interessante game in plaats te laten nemen. Ook de terugkeer van John Tanner is een positieve impuls, maar dan komt Ubisoft ineens met een element dat naar mijn mening totaal verkeerd is: een game af laten spelen vanuit iemand zijn coma. Wat nu als we de game uitgespeeld hebben en Jericho opgepakt is, is dit dan het einde of is alles verzonnen? Ook de Shift optie stemt mij nog niet tevreden, in een game als deze bouw ik graag een band op met een auto, door constant te wisselen vervalt deze en vraag ik me af of de titel nog interessant genoeg zal zijn.
In eerste instantie leek een nieuwe Driver titel me wel tof, maar na het zien van de eerste gameplaybeelden ben ik teleurgesteld geraakt. Heel die Shift feature, waar de game dus om draait, lijkt me dus gewoon helemaal niks. Ik ben een persoon die heel veel waarde hecht aan een sterk hoofdpersonage en een goed verhaal en dat lijkt bij deze dus al uitgesloten. Een hoofdpersonage dat in coma ligt heeft namelijk betrekkelijk weinig te vertellen en de hele bovennatuurlijke rotzooi waarmee Tanner de hersens van bestuurders overneemt is gewoon krom. Een game moet uitdagend zijn, maar als het nu te moeilijk wordt plaats je jezelf gewoon in een andere auto. Nee, Driver: San Francisco heeft bij mij geen hoge ogen gegooid.
Bij de eerste teaser trailer, die een enorme knipoog was naar de trainingmissie uit het eerste deel, dacht ik dat deze Driver weer terugging naar de basis van het origineel. Aan de ene kant klopt dat ook wel, zo zijn de gedeeltes die je te voet speelt geschrapt. Aan de andere kant hebben we opeens deze Shift functie. Dit systeem gooit alle realisme overboord, maar het geeft je wel veel opties en opent de weg voor interessante missies. Je krijgt zo zelf de keuze hoe je een probleem aanpakt. Het is in elk geval een unieke functie, hoewel het aan Reflections' uitwerking gaat liggen of dit zich ook vertaalt tot een leuke functie. Vooralsnog hou ik toch een slag om de arm, ook omdat ik me afvraag of de game zo nog wel uitdagend genoeg kan zijn. Wat het verhaal betreft schaar ik me achter bovenstaande reacties: Als je van tevoren toch al weet dat het een coma betreft, hoe kan het verhaal nog boeien? Ik ben dan ook benieuwd hoe (en of) de ontwikkelaar dit gaat aanpakken.
|
