Op de Nintendo Entertainment System verschenen vele iconische games, waarvan velen een vervolg kregen. Eén iconische game kreeg echter nooit een vervolg, en dat is Duck Hunt. Wij zijn Duck Hunt echter niet vergeten en blikken terug!

Iedereen kent Duck Hunt natuurlijk als icoon van de NES, maar Duck Hunt is veel ouder dan de console. Oorspronkelijk verscheen Duck Hunt in 1976 als Laser Clay Shooting System game, waarbij de Laser Clay een soort light-gun is die als alleenstaand speelgoed-product werd verkocht. Op dit moment was Nintendo nog niet echt bezig met de game-industrie, maar men was eerder aan het experimenteren met verschillende sectoren waaronder de speelgoed-sector. Onder leiding van Hiroshi Yamauchi wilde Nintendo namelijk differentiëren, want hij vond dat Nintendo nooit kon groeien als men alleen speelkaarten maakte. Het experimenteren met speelgoed liet hij over aan de legendarische Gunpei Yokoi die onder andere de Laser Clay, de Ultra Hand en een Love Tester maakte. Yokoi kende succcessen met al deze producten, maar de speelgoedmarkt was te snel voor Nintendo.


Uiteindelijk verliet men de sector en in de plaats daarvan besloot Yamauchi de game-industrie te veroveren, wat gemakkelijk lukte met Miyamoto en diens mentor Yokoi. Als baas van Nintendo Research & Development bedacht Yokoi onder andere Metroid en Kid Icarus, maar hij vergat ook zijn oude projecten niet. Hij besloot om Duck Hunt in 1984 over te zetten naar de NES en de arcades, waarbij de NES versie het bekendst werd dankzij een bundel met de console en de NES Zapper. De NES versie zal dan ook bij vele gamers in de kast liggen. Eigenlijk zou de game zelfs bij iedereen met een NES in huis moeten liggen want Duck Hunt is een echt icoon van de NES generatie geworden, en dat ondanks het feit dat het concept van de game zeer simpel is.

Zoals de naam al doet vermoeden, moet je in de game simpelweg jagen op eenden en dat kan in drie modes. De eerste is de One Duck mode waarin de speler tien eenden moet neerknallen, waarbij de eenden één per één verschijnen. Voor elke eend krijg je drie pogingen, dus de kans is klein dat je mist. Doe je het toch, dan verschijnt je jachthond om je uit te lachen. En hoe hard je ook probeert, hem kan je niet neerschieten. Dat kan enkel in de arcadeversie en vele onofficiële remakes. Ook in de tweede mode komt de hond je regelmatig uitlachen en in deze mode zal je hem meer zien. Hier moet je namelijk twee eenden tegelijk neerschieten voor ze kunnen ontsnappen. De derde en laatste mode is meer diervriendelijk, want hierin moet je op kleiduiven schieten.


Echt moeilijk is de game niet, maar tegelijk kon je echt lekker genieten van het knallen. Het vallen van de eend, het uiteenknallen van de kleiduif, de honende lach van de hond, de muziek van Koji Kondo. Alles was optimaal om ervoor te zorgen dat je bleef spelen om beter te doen. Dat spelen moet je niet eens alleen doen. In de One Duck mode kan een tweede speler de eend besturen. Hierbij is het niet toegelaten om de Zapper te richten op de tweede speler omdat hij je continu verslaat en die irritante hond - wat hem geniaal maakt - hierdoor nog meer verschijnt. Eigenlijk heeft Duck Hunt niets om het lijf, maar daarom herinneren we hem. De game is briljant in zijn eenvoud en daardoor moet iedereen hem proberen.