Eens in de zoveel tijd komt er een game voorbij die niet zoveel aandacht krijgt, maar toch weet te verrassen. Vaak zijn dit de leukste games, want door de vrij lage verwachtingen is de verrassing, en dus de lol, des te groter. De aandacht voor Metro 2033 kwam eigenlijk ook zomaar aanwaaien, maar is het ook, in positieve zin, zo’n grote verrassing?

Metro 2033 is een shooter gebaseerd op een Russisch boek van Dmitry Glukhovskiy. Het verhaal gaat over het leven van de inwoners van de metrotunnels van Moskou in de toekomst. In 2013 heeft er een enorme ramp plaatsgevonden waardoor het leven op het oppervlak van de Aarde niet meer mogelijk is. Tenminste, zoals we dat gewend zijn. Op het Aardoppervlakte kunnen mensen zich alleen begeven met een gasmasker. Zelfs dan zijn ze echter in gevaar door de ‘nieuwe’ flora en fauna. Om te overleven zijn de bewoners van Moskou het uitgebreide metronetwerk van die stad ingevlucht. Het bijzondere aan een deel van het metronetwerk van Moskou is dat het in het echt ook zo ontworpen is dat mensen erin kunnen overleven als er sprake is van een nucleaire ramp of explosie in of rond de stad. Veel ruimte is er niet, maar alles is beter dan doodgaan op het Aardoppervlak.

In de game speel je met Artyom, een bewoner van één van de rustigere delen van het ondergrondse tunnelsysteem. Een rustig leventje is het echter niet, door de nucleaire ramp zijn er mutanten aanwezig, zowel boven de grond als in de tunnels, en deze vormen een grote bedreiging voor de menselijke bevolking in de tunnels. Artyom wordt op een missie gestuurd om de veiligheid van de metrostations te verbeteren en gedurende zijn reis krijgt hij nieuwe missies, ontmoet hij nieuwe vrienden én nieuwe vijanden. Vooral deze laatste groep blijkt een tegenvaller te zijn. Niet alleen mutanten hebben de vredelievende mensen op de korrel, ook onder de mensen zelf bestaat een boel vijandigheid. Het verhaal begint wat langzaam, maar uiteindelijk kent het toch een mooie ontwikkeling, met een paar leuke twists.


Iets dat de beleving van de game flink versterkt is de algehele sfeer die ontwikkelaar 4A Games neerzet. Tunnels zijn donker en laten de ondergrondse verwoesting zien, metrostations zijn grimmig en hebben erg beperkte middelen en boven de grond voelt het echt aan als een dood, dor landschap. De grafische engine, die 4A Games zelf ontwikkelde, weet de sfeer goed neer te zetten. Met name de licht- en schaduweffecten in de game zijn bijzonder sterk. Boven de grond laat de engine echter zien totaal niet flexibel te zijn: daar oogt de game erg ongepolijst en mist er, met name in de textures, veel detail. Personages worden sterk neergezet door goede character models en de framerate blijft voor vrijwel 100% op een stabiele dertig frames per seconde. Samen met het verhaal zetten de graphics een goede sfeer neer. Dit zijn de elementen die je aan het spelen houden in Metro 2033. Vragen als ‘Hoe ontwikkelt het zich verder?’ en ‘Wat voor rariteiten vinden nog meer plaats, verderop in de tunnels?’ houden je geïnteresseerd in de game en zorgen dat je doorspeelt.

Tot nu toe gaat het goed. Waar het echter mis gaat in de game is de gameplay. Tegenwoordig gaan we er allemaal zo van uit dat een shooter ‘wel goed werkt’ dat we vaak naar dingen als pacing en balans gaan kijken. In Metro 2033 moet alles een stapje terug. Het schieten, iets dat tegenwoordig bijna standaard goed werkt, verloopt in Metro 2033 vaak niet lekker. Het richten werkt bijvoorbeeld niet echt lekker, waardoor soms mis wordt geschoten. Ook de hit-detection is ronduit slecht op bepaalde momenten, waardoor je soms een heel patroon op het hoofd van een vijand leegt zonder dat er iets gebeurt. Vijanden zijn daardoor erg taai en dat maakt het schieten in de game een weinig vermakelijke bezigheid.

Een ander groot element in de game, het sluipen, werkt eveneens niet goed. Er lijkt maar één goede route waarbij beslist niemand gealarmeerd mag worden. Gebeurt dit wel dan weet iedereen precies waar je bent en is er geen mogelijkheid om naar een donker plekje te lopen om in alle rust iets nieuws te bedenken. Vol erin gaan door middel van schieten werkt eveneens niet omwille van de eerder beschreven matige gunplay. Gevolg hiervan is dat je soms snel door rent naar het volgende checkpoint om er maar vanaf te zijn.

De game kent echter ook zijn leuke elementen. Zo zit er veel variatie in de gameplay omdat men bijvoorbeeld de verschillende omgevingen zo goed mogelijk probeert af te wisselen. Ook zitten er spannende scènes met voertuigen in de game, die de actie net even naar een hoger niveau tillen. Verder weet de game, met name naar het einde toe, de spanning flink op te bouwen en krijg je als speler echt een indruk van het enorme gevaar van de mutanten die buiten (en in de tunnels) leven. Enkele ontmoetingen met de sterkste mutanten laten je op het puntje van je stoel zitten. De kwetsbaarheid van jou als mens wordt hierdoor mooi benadrukt en geeft je ook een idee wat voor gevaar er op de loer ligt voor de ondergrondse koloniën.


Metro 2033 introduceert in de gameplay enkele leuke ideeën. De belangrijkste vernieuwing is het wapen- en ammosysteem. Wapens zijn er in twee categorieën. Allereerst de wapens die gemaakt zijn vóór ‘de grote knal’. Deze wapens zijn krachtiger en hebben betere ammotypes. De wapens die onder de grond gemaakt zijn hebben minder kracht, maar zijn voordeliger en hebben voldoende ammunitie. De afweging die je in de game moet maken zit hem dus in het type wapens dat je wil gebruiken. De keuze wordt moeilijker gemaakt door de waarde die munitie heeft gekregen in de game. Van ammunitie kun je namelijk nieuwe dingen kopen. Bovengronds gemaakte munitie is krachtiger, maar levert ook meer op als je het verkoopt. In theorie klinkt het leuk, maar in de praktijk komt het erop neer dat je overal wel goede wapens en ammo weet te vinden en, zolang je zuinig op je kogels bent, meestal wel met de ‘goede’ kogels rondkomt in gevechten. Ook hier een gemiste kans dus.

Het verhaal, het intrigerende metrosysteem en de sfeer houden Metro 2033 op de been als game. Sterker nog, ze maken Metro 2033 een interessante game. Echter is de game niet voor iedereen. Door de matige gameplay wordt het voor velen moeilijk om van de pluspunten van de game te kunnen genieten. Neem je de tijd voor de game, dan kun je met deze minpunten leven (hoewel je niet vrij zult zijn van irritatie). Wil je Metro 2033 echter om de beleving spelen, dan zul je snel tegen de grote manco’s in de gameplay aanlopen, wat het vermaak weer in de weg zit.

Maarten: Ook de PC versie is Gamed niet ontgaan en we gingen hier dan ook gretig mee aan de slag. Het verhaal en de achtergrond is vanzelfsprekend identiek aan de console-versie die Roderick al besproken heeft. De graphics zijn natuurlijk iets beter verzorgd waardoor texturen en effecten een betere afwerking hebben dan wat je op de console tegenkomt. Helaas zijn de buitenlevels niet veel beter af waarbij vooral de grondtextuur met momenten op een regelrechte pixelbrij lijkt. Gelukkig valt dit niet al te zeer op als je druk bezig bent met genieten.

De gameplay daarentegen valt echter wat tegen. De hitdetectie is, net zoals zijn consolebroertje, niet wat je zou verwachten. Headshots worden zelden correct geregistreerd en het nauwkeuriger mikken (iron sights) wil ook niet altijd meewerken zoals je zou verwachten. De game is echter nog wel de moeite waard als je deze minpunten achter je kan leggen. De sfeer is top, het verhaal de moeite en de graphics zijn adembenemend (mits je systeem dit aankan). Voor de PC versie kan je de onderstaande score eveneens toepassen, al mag je zeker en vast een paar puntjes bijrekenen voor de knappe beelden.