Het is een algemeen bekend feit dat je gamers grofweg kunt indelen in twee verschillende groepen. Aan de ene kant de gamers die zich helemaal in het verhaal verdiepen en aan de andere kant gamers die de cut-scénes skippen en alleen maar willen knallen. Zeker die tweede groep, maar soms ook enkelen uit de eerste, weten niet wat ze missen.

Want het verhaal dat een game je geeft hoeft niet meteen te eindigen bij het einde, maar kan ook het begin betekenen van een nieuwe passie. Zo’n passie kan dan alle kanten uitgaan. Het leren spelen van een muziekinstrument naar aanleiding van Guitar Hero en Rock Band, maar ook het luisteren van die sfeervolle klanken uit de jaren ’50 door BioShock en Fallout. Het is een feit dat muziekdocenten de laatste jaren een impuls hebben gekregen. Dit doordat er knaapjes van acht jaar met een gitaar aan kwamen lopen en vroegen of ze nummers als Paranoid van Black Sabbath konden leren spelen. Best verwonderlijk voor iemand die nog maar net uit de luiers is gekropen.

Overduidelijk is het dan ook dat ze deze muziek hebben leren kennen middels Guitar Hero. Door gameplay te gebruiken die door voor jong en oud aantrekkelijk is en deze te combineren met muziek uit verloren tijden krijg je een hele nieuwe generatie herrieschoppers. Dit was dan natuurlijk een voorbeeld dat waarschijnlijk vaker voorkomt dan de volgende hersenspinsels die bij mij naar boven komen. Is het namelijk niet zo dat als jij jezelf echt verdiept in een game, die zo ontzettend gruwelijk is dat je er zelfs over droomt, dat je dan ook echt meer wilt weten over de achtergrond ervan? Ik heb dat in ieder geval wel. Games hebben in de afgelopen jaren namelijk mijn persoonlijkheid weten te beïnvloeden, en dat alleen maar door meer dan alleen te doen wat me werd gevraagd.

Het begon ongeveer vijf jaar geleden met het spelen van Grand Theft Auto: Vice City. Ja, ik was toen twaalf jaar, maar meneer Thompson, ik ben er niet agressief door geworden. In plaats daarvan heb ik kennis leren maken met de muziek van de jaren ’80. Terwijl destijds iedereen zijn oren tegoed deed met het opkomende hardstyle en hardcore, luisterde ik Michael Jackson, Halls & Oates en natuurlijk The Buggles met het grandioze Video Killed The Radio Star. Nu misschien niet meer ongewoon om dat te doen, destijds keek men mij met grote ogen aan. Het is dan ook mooi om te zien hoe herinneringen aan games in muziek blijven hangen. Nog niet al te lang geleden kwam op de één of andere manier Billie Jean weer eens voorbij in m’n tracklist. Meteen moest ik denken aan de tijd dat ik in Vice City rondreed, pure nostalgische gevoelens vervulden mijn hart met een brandend verlangen om die game weer eens op te starten.

Waarschijnlijk ben ik niet de enige die dat gevoel heeft ondervonden en het is dan ook mooi om te zien dat een game zo goed in elkaar kan steken dat het zo’n impact achter laat. Voor nu laten we de muziek even achter ons en gaan we in op een wat meer hedendaagse game. Bijna overal benoemd als Game of the Year 2009, een filmisch avontuur dat z’n weerga niet kent en het kan geen enkele andere game zijn als Uncharted 2. In de game gaat hoofdrolspeler Nathan Drake opzoek naar Shangri-la. Vanwege spoilergevaar zal ik verder niks verklappen (dat moet je namelijk zelf maar eens gauw gaan zien!), maar de game opent nieuwe interessses. Hoewel de game een heel mooi verhaal van een oude mythe maakt is het duidelijk dat de afronding pure hersenspinsels waren van het ontwikkelteam. De vraag is dan; ‘Wat is de realiteit?’.

Als je jezelf die vraag hebt gesteld wordt de speelduur van je game weer wat verlengd. Je gaat namelijk het internet afstruinen opzoek naar informatie over dingen die eventueel relevant kunnen zijn aan het verhaal. Natuurlijk gaat dit niet alleen op voor Uncharted, maar ook voor games als Assassin’s Creed, Fallout, BioShock, Mirror’s Edge en nog meer games die allen hun eigen unieke stijl bij zich dragen. Games zijn meer dan games. Ze openen nieuwe perspectieven, brengen nieuwe hobby’s met zich mee en kunnen je karakter bepalen. Maar dit alleen als je verder kijkt dan de kogel die je je vijand in het hoofd boort.