Als gamesite beoordelen we videogames meestal op hun verdiensten op gebied van gameplay, replay, graphics en geluid. Het zou dan ook logisch zijn als we gaan kijken naar de tien beste videogames aller tijden, maar dat is niet echt origineel meer. Wij gaan op zoek naar een ander soort top 10.
2. Alma, Ninja Gaiden Black: Ergens op de sales afdeling van Sony TV’s moet een klein altaar voor deze dame te vinden zijn. Aan wie anders zouden ze namelijk de flinke stijging van verkochte (of liever gezegd: uit het raam gegooide) televisies moeten toeschrijven? Ook de verkoop van andere accessoires, zoals afstandbedieningen en controllers, ging spectaculair omhoog. Haar zus Rachel mocht dan een hopeloos geval zijn, Alma daarentegen leek een hopeloze zaak.
In volle vlucht was deze baas niet alleen gruwelijk sterk, snel en moeilijk te raken, tijdens het gevecht smeet ze graag zo’n veertig pilaren naar jouw hoofd. Dat was best knap aangezien er in die hele kathedraal, de plek van confrontatie, er toch écht maar acht stonden. Daarnaast had ze nog een serie energieaanvallen, een kamikazeduik en een greep waarbij jij omhoog zweefde en vervolgens met een fikse trap ter aarde knalde. Beginners waren ook meer bezig met rennen, duiken en ontwijken dan met vechten.
Wat een opluchting daarom voor groentjes als Alma op de grond landde. Enthousiast stormden ze op het kreng af om haar eindelijk eens goed mores te leren. Foutje. Onvoorzichtige ninja’s kwamen gelijk in een beenklem terecht die veertig tot zeventig procent van de levensbalk afhaalde. Daarnaast was ze in een oogwenk weer in de lucht waarna het opnieuw pilaren ontwijken geblazen was. Verder kreeg deze baas op hogere niveaus hulp van twee demonen en een soms onhandige camerastand.
Waren we nog iets vergeten? Nou, wat dacht je van het feit dat er geen itemwinkel in de buurt was en het dichtstbijzijnde save point een kilometer verderop zat? De meeste spelers deden er zes uur over om haar te klaren, anderen zes dagen, een enkeling zelfs zes maanden – op normal mode. Dit was echter nog een peuleschil vergeleken met de nummer één.
1. Omega Rugal, King of Fighters 2002: SNK was een van de bekendste makers van 2D vechtspellen en hun eindbazen waren zo berucht dat er zelfs een term naar genoemd is: SNK Boss Syndrom. De officiële uitleg gaat als volgt: 1: bazen kunnen meer incasseren en zijn sneller dan de vijand. 2: Hun vechtmoves doen belachelijk veel schade, gaan altijd voor die van de tegenstander (zijn sneller), hebben een enorme reikwijdte en zijn soms niet eens te blokken. 3: Hun AI is minder geavanceerd dan van een normale tegenstander maar in sommige gevallen kunnen ze je ‘lezen’.
Met andere woorden: de gemiddelde SNK baas was een oersterke, veel te snelle, valsspelende kolerelijer. Hun mindere intelligentie maakte in dit geval niets uit, want vaak stonden ze simpelweg aan de andere kant van het scherm en vuurden ze projectielen op je af die bijna niet te ontwijken waren. Binnen luttele seconden lag(en) je (karakters) verslagen terwijl je tegenstander één keer moest incasseren. Hun verslaan lukte meestal alleen via een fout in het systeem en niet door kunde.
De oppergod der goden was Rugal Bernstein. Met deze jongen mocht je als beginner blij zijn als je überhaupt in zijn buurt kwam. De termen Genocide Cutter (zijn trap) en Repuuken (projectiel) vlogen de uitdager letterlijk en figuurlijk om de oren en tussendoor smeet hij zijn hoofd ook nog (twee keer) krachtig tegen de muur. De 2002 versie van Mr. B. was de vuilste van allemaal vanwege een enorm scala aan goedkope vechtmoves. Daarnaast kon hij jouw tactiek lezen en daarop inspelen, waardoor je helemaal geen kans meer had. Reden genoeg voor de hoogste plek op de ranglijst. Vooral omdat overwinningsquote “Done your packing? Your life's journey is over” luidde.
|
