Elke gamer heeft wel eens een spel gespeeld waarin hij of zij het moest opnemen tegen onverslaanbare bazen en tegelijkertijd rekening moest houden met diverse andere levensbedreigende factoren. Vandaag de dag kom je op het digitale slachtveld echter zelden in deze bloedstollende en frustrerende situaties terecht. Dit is in het verleden daarentegen wel eens heel anders geweest.
In de jaren tachtig en wellicht nog in het begin van de jaren negentig was ruwweg 75% van de beschikbare spellen beduidend moeilijker dan tegenwoordig. Bedrijven als EA brengen, naar mijn mening, spellen uit die in zijn totaliteit geen enkele uitdaging vormen voor de gamer. Laat ik meteen duidelijk maken dat dit niet voor iedereen een probleem hoeft te zijn en dat ik me misschien wel een beetje aanstel. Maar om heel eerlijk te zijn erger ik me steeds meer aan de moeilijkheidsgraad, of eigenlijk het ontbreken hiervan, bij het spelen van het grootste gedeelte van de hedendaagse spellen.
Toen de NES werd geďntroduceerd was ik, met wat financiële steun van mijn ouders, er als de kippen bij en was ik weken of maanden bezig om één game helemaal onder de knie te krijgen. Spellen als Mega Man, Turtles, Contra en Battletoads waren zo belachelijk moeilijk dat ik de controller wel tegen de muur kapot kon gooien.Iets wat daadwerkelijk meerdere keren is gebeurd. Het was nodig om deze spellen helemaal onder de knie te krijgen omdat je anders nooit het eind van de tunnel zou zien. Door het repeteren van alle levels kreeg je het spel pas na een lange investering eindelijk onder de knie. Mijn punt is echter dat dergelijke uitdagingen sinds de komst van de PlayStation voor het overgrote deel eigenlijk zijn uitgestorven en dat de Saturn wellicht het laatste bolwerk voor en van de hardcore gamer is geweest. In dit hele proces spelen opslagmogelijkheden zoals geheugenkaarten en harde schijven natuurlijk een belangrijke rol maar het zou onverstandig zijn het gehele fenomeen hier aan toe te wijzen. De mogelijkheid om je voortgang op te slaan zorgt er immers niet voor dat spellen aanzienlijk makkelijker zijn, maar toch helpt het je wel makkelijker het eind te bereiken. Er zijn genoeg spellen op de markt die ondanks hun vele opslagpunten wel degelijk een uitdaging vormen. Maar ik neem aan dat iedereen het met mij eens is, dat spellen in vergelijking met het verleden gemakkelijker zijn geworden. Vooral naarmate onze opslagmogelijkheden vaker werden gebruikt.
 Ninja Gaiden Black
Zoals ik hierboven al heb aangegeven zijn opslagmogelijkheden niet de enige reden tot paniek want ook de verandering van de markt speelt hierin een belangrijke rol. Terwijl in de vroegere jaren het gamen vooral bestemd was voor fanatiekere hobbyisten, is in de loop van de jaren de doelgroep een stuk breder en wellicht jonger geworden. De populariteit en verkoopcijfers van titels als Wario Ware en Singstar spreken boekdelen en geven duidelijk een verschuiving van de markt aan. Bovendien ben ik ervan overtuigd dat de huidige mogelijkheden van de media een verschuiving hebben voortgebracht in de instelling van veel gamers. Het is vandaag de dag absoluut overbodig om langer dan een paar uur vast te zitten en de meeste gamers beseffen dit maar al te goed. Met een paar klikken op de muis beschik je binnen de kortste keren over een complete walkthrough van het spel en hierdoor loop je binnen een paar minuten vrolijk rond in het volgende level. Een ideale oplossing wat in schril contrast staat met de paar tips en trucs die je vroeger uit een tijdschrift moest vissen.
Een andere belangrijke factor die niet vergeten mag worden, is dat het gamen zich voor een groot deel heeft verplaatst naar het online gedeelte. Bij veel spellen is het simpelweg onnodig dat de singleplayer opties een uitdagende ervaring opleveren omdat het spel voornamelijk voor de multiplayermode is ontwikkeld. Hier wordt de uitdaging verplaatst naar het spelen tegen menselijke tegenstander wat voor het overgrote deel nooit kan tippen aan de AI. Maar ondanks al deze feiten verandert er niets aan het feit dat er genoeg spellen op de markt zijn die zich niet lenen voor een ideale multiplayerervaring.
Het is belangrijk dat we niet in deze negatieve spiraal blijven hangen want gelukkig zijn er een paar spellen die de eer aan zichzelf houden. Een spel als Ninja Gaiden heeft een paar jaar geleden menig gamer weten te verbazen met zijn belachelijke moeilijkheidsgraad en met Ninja Gaiden Black heeft Tecmo het alleen maar moeilijker weten te maken. Ook Capcom maakt het haar fans niet gemakkelijk met titels als Viewtiful Joe en enkele bazen uit Devil May Cry 3. Andere spellen die ons met haar intensieve moeilijkheid blijven verbazen zijn Virtua Fighter, Ikaruga en Gradius. Stuk voor stuk spellen die het beste te bieden hebben in hun genre.
 Het onmogelijke Ikaruga
Natuurlijk snap ik heel goed dat de meeste gamers soms lekker willen ontspannen of voor een paar minuten even tegen elkaar willen spelen. Maar zorg er als ontwikkelaar in ieder geval voor dat extra moeilijkheidsgraden optioneel zijn. Op deze manier kunnen gamers die zich willen wagen aan het onmogelijke, het in ieder geval proberen. Want een moeilijk spel helemaal op eigen kracht uitspelen, geeft natuurlijk een ontzettende kick. Persoonlijk ben ik het helemaal zat om een bijrol te spelen in een interactieve film die door middel van een paar simpele knoppencombinatie uit te spelen is. Gelukkig is er met de komst van de Xbox 360 een positieve verandering bijgekomen. De introductie van het achievements systeem is een geniale zet van Microsoft omdat het de lat bij sommige spellen erg hoog legt. Zowel Ghost Recon en Dead Rising hebben beide ontzettend moeilijke achievements die niet alleen veel tijd maar tevens veel vaardigheid vergen. Het feit blijft echter dat krankzinnig moeilijke spellen en spelopties steeds zeldzamer worden en als ik naar de toekomst kijk, kunnen alleen Virtua Fighter 5, Ninja Gaiden 2 en wellicht Heavenly Sword mij nog enige hoop geven.
Klik hier om deze discussie voort te zetten in het forum.
|
) altijd probeerde om Turtles en Double Dragon II uit te spelen op de NES. Double Dragon is mij gelukt (die eindbaas was écht pittig), Turtles nog steeds niet zonder cheaten. Een echt pittige mode voegt gewoon zoveel toe aan de spelervaring en ik houd (meestal) niet op totdat ik de eindstreep heb gehaald.
