Op 29 oktober zal het verhaal van Max Caulfield worden voortgezet in de vijf hoofdstukken van Double Exposure. Alvorens het zover is kregen wij de kans om de eerste twee hoofdstukken te spelen. En deze smaken naar meer.
Alvorens we in gaan op het verhaal van Double Exposure is het belangrijk om ook het verleden te bespreken. Dit is niet mogelijk zonder spoilers weg te geven over Life is Strange, en ik raad dan ook aan om deze game eerste te spelen alvorens je met dit nieuwe deel begint.
In Life is Strange maken we kennis met de achttienjarige Max Caulfield uit Arcadia Bay. Op het eerste gezicht een studente als zovelen. Totdat blijkt dat ze de tijd terug kan draaien, een unieke gave die zich voor het eerst manifesteert als haar vriendin Chloe Price vermoord wordt. Het spelen met de tijd en het maken van keuzes, zowel klein als groot, is waar de gameplay voornamelijk om draait. De grootste keuze bewaarde de ontwikkelaar voor de laatste scène. Omdat Max zoveel gebruik heeft gemaakt van haar gave lijkt Arcadia Bay ten onder te gaan aan de gevolgen van veranderende milieuomstandigheden zoals een zonsverduistering en een orkaan. Om redding te bieden zal ze terug moeten gaan in de tijd, op het moment dat ze de moord op Chloe Price ongedaan maakt. Of kies je er juist voor om te blijven, waarmee de stad ten onder gaat, maar Chloe blijft leven?
Na lang wikken en wegen besloot ik destijds om Chloe te laten leven en dit is ook weerspiegeld in Double Exposure middels de tekstberichten uit Max haar telefoon. Max die overigens een geheel nieuwe levensfase is ingestapt. Ze is niet langer een studente, in plaats daarvan is ze betrokken bij de Caledon University als fotografe. Terwijl ze haar oude leven op afstand tracht te houden heeft ze nieuwe vrienden gemaakt en gezworen haar oude krachten niet langer te gebruiken. Lang kan ze dit alleen niet vol houden. Op een besneeuwde avond hoort ze een geweerschot en hoewel ze op dat moment haar goede vriendin Safi nog ziet lopen blijkt ze even later vermoord te zijn.
Natuurlijk zullen we omwille van spoilers hier niet alles uit de doeken doen, maar het zou natuurlijk geen Life is Strange game zijn als Max de moord (of is het zelfmoord?) niet onderzoekt. Je doet dit niet door de tijd terug te draaien, ze blijkt een nieuwe gave te hebben waarmee ze tussen twee tijdlijnen kan reizen die parallel aan elkaar lopen. In de ene tijdlijn is Safi vermoord, terwijl ze in de andere nog altijd leeft. Het reizen tussen de twee tijdlijnen doe je middels Shift Points, gloeiende plekken in de omgeving die je direct over laten stappen. Tevens kun je gebruik maken van Pulse. Je kijkt dan in de andere tijdlijn, zonder daadwerkelijk de overstap te maken. Op deze manier kun je bijvoorbeeld gesprekken afluisteren, of locaties beïnvloeden om er je voordeel uit te halen binnen de andere tijdlijn.
Mocht je eerder een Life is Strange game hebben gespeeld dan is dit grotendeels bekende kost. In diverse locaties, waaronder Caledon University en het appartement van Max, kun je vrij rondlopen en interacties uitvoeren met objecten, collectibles (in de vorm van polaroids) verzamelen en zelf foto’s maken, waar de game je dit toestaat. Hoe je Double Exposure wil ervaren is in te stellen middels diverse toegankelijkheidsoptie. Je kunt bijvoorbeeld bepalen of je opdrachten direct in beeld verschijnen of dat je zelf op onderzoek gaat, een waarschuwing in beeld laten komen wanneer zwaardere onderwerpen aan bod komen en de tijd instellen die je krijgt bij het maken van beslissingen. Aan het einde van ieder hoofdstuk kun je vervolgens kijken hoe jouw keuzes zich verhouden tegen anderen.
Op technisch vlak zijn er duidelijk stappen gemaakt, wat niet gek is aangezien de ontwikkelaar geen rekening heeft moeten houden met een Xbox One en PlayStation 4 versie, ondanks dat er later wel een Nintendo Switch release zal volgen. Wat hier het meest van profiteert zijn de gezichten, waarvan de grimassen en emoties duidelijk af te lezen zijn. Wel is duidelijk dat niet alles even goed verzorgd is. De framerate lijkt niet even stabiel, met kleine haperingen als gevolg. Ook had ik een moment waarop Max ineens op een tafel stond en vervolgens weg begon te zweven, en diende ik een deur te openen die al open stond.
Op het gebied van geluid zien we een zelfde soort tweedeling. Hannah Telle keert terug om de stem van Max te verzorgen en doet dit op overtuigende wijze. Ze staat hierin overigens niet alleen, ook haar vrienden Safi en Moses maken indruk, net zoals de rest van de cast. Ook de muziek past prima bij de sfeer die is neergezet, zo is er voornamelijk gekozen voor rustige klanken op het moment dat Max even een momentje voor zichzelf pakt. Wel had ik tweemaal een moment waarop de audio ineens erg hard klonk en ik het volume terug diende te draaien. Het zijn kleine smetjes op de ervaring waar ik makkelijk aan voorbij kon gaan omdat het verhaal me in zijn greep hield. Daar waar het eerste hoofdstuk vooral gebruikt is om het nieuwe leven van Max te introduceren gaat het tweede hoofdstuk juist veel meer in op het onderzoek naar Safi’s dood en sluiten ze af met een grote cliffhanger waar ik maar wat graag een vervolg aan wil geven. Helaas moeten we hiervoor toch echt wachten tot 29 oktober.