Vijf jaar geleden gaf ik Horizon: Zero Dawn in mijn review een 95 en noemde ik het spel zelfs een meesterwerk. Toen een vervolg werd aangekondigd maakte ik dan ook een klein sprongetje, om bij het neerkomen ook vraagtekens te zetten. Kan Guerrilla Games hun kunststukje namelijk nog eens herhalen of hebben ze hun kruit al bij het origineel verschoten?

Een belangrijke reden om een sequel te rechtvaardigen ligt hem in het verhaal. Er zijn talloze voorbeelden te noemen van vervolgen die hun bestaansrecht ontlenen uit een sterk eerste deel, waarna de opvolger er met de haren bijgesleept leek te zijn. Het goede nieuws is dat dit niet op gaat voor Forbidden West. Het is een logisch voortvloeisel die vrijwel direct achter Zero Dawn te plaatsen is en uiteindelijk ruimte geeft om nog verder uitgediept te worden. Toch maakt de ontwikkelaar het zichzelf, en daarmee de speler, erg moeilijk. Ondanks een recap van de gebeurtenissen tot dat moment en een codex met karakterbeschrijvingen, zette ik met de nodige vragen mijn eerste stappen. Van een man die de veertig nadert kun je immers niet verwachten dat hij alle gebeurtenissen uit een game van vijf jaar geleden nog helder voor de geest heeft. De ontwikkelaar lijkt dit anders te zien. Ze behandelen het verhaal als een boek dat je net hebt uitgelezen en gooit termen en personages op je af alsof je ze al jaren kent. De oplossing is gelukkig simpel, op YouTube staat het vol met filmpjes die de gebeurtenissen samenvatten, wel had dit iets vriendelijker gemogen.


Zonder te diep in te gaan op het verhaalelement geeft de titel natuurlijk al weg dat protagonist Aloy naar het westen trekt. Bewust wil ik het hoe, wat en waarom hier niet verder uitdiepen, wel kan ik zeggen dat de eerste stappen in een afgebakend gebied al de nodige tijd in beslag nemen. Alvorens je daadwerkelijk het westen in stapt was ik uren bezig om het begingebied te verkennen, sidequests aan te nemen en met omstanders te praten. Het bleek een voorbode voor de rest van de game. Als je gelukkig bent om in 25 uur door het verhaal te spelen dan is niemand die je ervan zal weerhouden. Het kan zijn dat je level op enig punt te laag is om makkelijk progressie te kunnen boeken, onmogelijk is het niet. Ben je daarentegen een speler zoals ondergetekende, dan kun je gerust tachtig tot honderd uur bezig zijn om ieder vraagteken af te gaan die je tegen komt, met ieder personage te praten om nog meer over de wereld te weten te komen, of deel te nemen aan de vele andere activiteiten.

Dit betekent overigens niet dat Forbidden West nieuwe elementen introduceert in het open-wereld genre. In mijn recensie van het origineel verwees ik al naar Assassin’s Creed, Far Cry en The Witcher en door de introductie van een glider zouden we hier nu ook The Legend of Zelda: Breath of the Wild aan toe kunnen voegen. Een criticus kan opmerken dat we te maken hebben met meer van hetzelfde en de discussie aan gaan is hem verliezen. Echter, voor mij persoonlijk is dit ook helemaal niet erg als alles samen komt in één indrukwekkend geheel. Met alle liefde luisterde ik minutenlang naar iemand die ik ook voorbij had kunnen lopen, om vervolgens te besluiten een helpende hand toe te reiken als deze persoon erom vroeg. Hiernaast worden er genoeg verrassingen geïntroduceerd, zowel binnen het verhaal als bij de gameplay, en is de unieke post-apocalyptische setting nog altijd even intrigerend als bij het origineel.


De reden dat ik zo enthousiast ben heeft ook te maken met het gamedesign. Als je een sidequest tegen komt waarvan je de gevraagde activiteit reeds hebt voltooid, omdat je er nu eenmaal tegenaan liep, dan zal dit op natuurlijke wijze kenbaar worden gemaakt. Deze sidequests haken ook veelal goed in bij het hoofdverhaal en als je iemand eerder geholpen hebt zal hij hier, in tegenstelling tot onze minister-president, wél een actieve herinnering aan hebben. Het tempo waarin het verhaal wordt gepresenteerd is eveneens prima. Er zijn rustmomenten, bombastische scènes en kennismakingen met nieuwe personages, terwijl ook oude bekenden hun gezicht laten zien. Wat deze personages zo memorabel maakt is toe te schrijven aan zowel de motion capture, de stemacteurs als het schrijfwerk. Als drieluik gaan ze hand in hand zonder dat één de overhand heeft of misplaatst voelt.

Mocht je het origineel hebben gespeeld dan zal de gameplay bekend aanvoelen. Aloy beschikt over een speer en een boog om aan te kunnen vallen op korte en langere afstanden. Bogen zijn er in veelvoud, denk aan een precisieboog die wat meer tijd vereist om te spannen of juist een snellere boog die beter van pas komt midden in een gevecht. Wat mij betreft zijn er zelfs iets teveel bogen, waardoor het lastig is om nu precies te zien wat de meerwaarde is van het ene exemplaar ten opzichte van het andere. De bogen zijn ook te gebruiken in combinatie met diverse soorten ammunitie. Door machines te scannen kun je zien of ze extra kwetsbaar zijn tegen bijvoorbeeld ijs-, vuur- of schokpijlen om zo de overhand te krijgen in het gevecht. Middels een uitgebreide skilltree met meer dan honderd skills, onderverdeeld in categorieën als Warrior, Survivor of Machine Master, bouw je Aloy uit in een richting waar je het meeste waarde aan hecht.


Forbidden West kent een grootse wereld die je te voet of op een machine kunt doorkruisen. Duurt dit je te lang dan is het ook mogelijk om vrij reizen tussen kampvuren of gebruik te maken van een Fast Travel Pack om op ieder moment van locatie te wisselen, zelfs als je niet bij een kampvuur staat. Het verplaatsen van Aloy werkt helaas niet op ieder moment even goed. Zittend op een machine blijf je regelmatig hangen achter objecten en tijdens het platformen sprong ik meer dan eens een richting op die ik niet voor ogen had. Ten opzichte van het origineel is de beweeglijkheid wel toegenomen door meer vrijheid in het klimmen, de toevoeging van een grijphaak en de mogelijkheid om onder water te kunnen ademen, naast de eerder genoemde glider. De irriterende momentjes waarop Aloy niet doet wat je wilt zijn wat dat betreft makkelijk weg te strepen tegen alles wat je ervoor terug krijgt, alsmede de spelwereld zelf, die in de door onze gespeelde PlayStation 5 versie vrijwel geen laadtijden kent. Een wereld die, om het nog maar eens te benadrukken, vol zit met content. Naast het hoofdverhaal en de sidequests kun je terecht in het bordspel Machine Strike waarbij de stukken zijn gebaseerd op de robots, Cauldrons die te zien zijn als uitgebreide kerkers met puzzels en baasgevechten, vijandelijke kampen waarbij je iedereen uit moet schakelen en speciale arena’s om je gevechtskwaliteiten te laten zien.

Slechts op een enkel moment gaat de ontwikkelaar ten onder in hun eigen ambities. We noemden de vele bogen al eerder als voorbeeld en ook de overdaad aan loot had best wat meer ingetogen gemogen. Braaf pakte ik alles op wat ik tegen kwam, zonder echt te weten wat ik nu precies aan het verzamelen was. Als je net één element mist om een upgrade te kunnen maken, bijvoorbeeld een grotere pijlencapaciteit, was het dan ook niet altijd duidelijk hoe ik hier precies aan kon komen. Nets iets meer sturing had ik op deze momenten toegejuicht.


Laat ik echter voorop stellen dat deze kritieken grotendeels wegvallen in alles wat Horizon: Forbidden West wél te bieden heeft. Of het nu het voelbaar aanspannen van de boog in de DualSense controller is, het verhaal dat me in zijn greep hield of de schitterende graphics; het zijn allemaal elementen die stuk voor stuk indruk maken. Met name na het afgebakende begingebied ligt er een wereld aan je voeten die een sfeer uitademt die je in weinig andere games tegen komt. Terwijl een door de natuur overwoekerde auto aan mijn voeten ligt zie ik in de verte een met de jaren vergaan gebouw waar de machines hun leefgebied hebben gemaakt. Het maakt voor mij duidelijk dat Guerrilla Games wederom een kunststukje neer heeft weten te zetten die weliswaar niet het wiel opnieuw uitvindt, maar soms is meer van (grotendeels) hetzelfde alles wat ik nodig heb om te kunnen genieten.