Wanneer we kijken naar de afgelopen jaren dan zien we veelal dezelfde kritieken en positieve punten als het gaat om de Pro Evolution Soccer serie. Het matige commentaar en het gebrek aan licenties staan haaks op de heerlijke gameplay en dit is een lijn die we ook dit jaar doorgetrokken zien worden.
Realisme is het woord dat Konami als uitgangspunt genomen lijkt te hebben als we kijken naar het veldspel. Dit is niet anders dan in de afgelopen jaren en we hoeven dan ook geen ommezwaai te verwachten in termen van gameplay. In plaats daarvan zijn er finesses aangebracht, subtiele veranderingen die het spel ten goede komen. Het betekent dat degene die zo af en toe een potje speelt nog prima uit de voeten kan met de 2017-editie, terwijl degene die iedere verandering omarmt hier aan hun trekken komt. Een voorbeeld is het afschermen van de bal. Op papier een niet al te grote verandering maar iets wat direct merkbaar is in de gameplay zelf. Eenmaal aan de bal gebruiken spelers hun hele lichaam om de bal bij zich te houden en af te schermen van hun tegenstander. Sowieso lijken ze zich meer bewust van situaties, zo worden gaten beter dichtgelopen en zijn hun looplijnen logischer dan voorheen. Ook het aannemen van een bal is verbeterd, waarbij het gehele lichaam in dienst staat van de bal. Sowieso voelt Pro Evolution Soccer niet aan als de uitkomst van een berekende situatie. Nooit zal de kleinere speler hierdoor bijvoorbeeld een kopduel verliezen van twee grote verdedigers, iets waarin timing een belangrijke rol speelt. Het komt de onvoorspelbaarheid en daarmee het plezier ten goede.
Ook op andere manieren komt het spel meer tot leven. Voetbal is emotie en dit zien we terug in de gezichten. De vreugde bij een doelpunt of de onmacht bij een kaart komen hierdoor perfect naar voren. Tegenover dit realisme staan echter ook factoren die het als een harde tackle onderuit werpen. Neem bijvoorbeeld de scheidsrechter. Een man die het spel hoort te leiden maar soms dermate veel door laat gaan dat het frustreert. Daar waar een rode kaart bij een aanslag op het lichaam niet had misstaan mag je op momenten van geluk spreken als hij er een waarschuwing in ziet. Commentatoren Peter Drury en Jim Beglin hebben eveneens niet veel meerwaarde. Ze praten op momenten dwars door elkaar heen, begeleiden de acties op het veld niet met het juiste commentaar en hebben te weinig zinnen ingesproken om ze voldoende te laten variëren. Hierdoor zul je zelfs binnen één wedstrijd meermaals dezelfde uitspraken horen. Een punt waar we de afgelopen jaren al over klaagden en waar Konami duidelijk geen extra middelen in gestoken heeft.
Kijkend naar de modi dan keren de bekende gezichten van weleer ook nu terug, ondersteund door de Champions League licentie. Hieronder ook de Master League waarbij je een club vanaf de grond af aan op moet bouwen en het transfersysteem verder is uitgediept met meer mogelijkheden tot onderhandelingen van spelers en opdrachten waar je als trainer aan moet voldoen. Namen als MyClub en Become A Legend zijn graag geziene gasten, evenals Random Selection dat na enkele jaren afwezigheid zijn gezicht weer laat zien. In deze laatste mode kies je als speler een team en worden er geheel willekeurig spelers toegewezen. Middels een drietal ruilrondes kun je spelers van de hand doen of juist beschermen en zo kom je uiteindelijk met een bekende clubnaam waarin geheel nieuwe gezichten hun opwachting maken. Uiteraard kun je ook (coöperatief) online je krachten meten en dit liep nog niet geheel vloeiend. Het duurde soms even om verbinding te maken en eenmaal in het spel was er op momenten lag waarneembaar.
De algehele aankleding van de game is zoals we deze gewend zijn. Sterker nog, veel van de menu's zijn direct overgenomen uit de vorige versie, hetgeen toch wat gemakzuchtig aan voelt. Ditzelfde valt te noteren voor de te verdienen Achievements en Trophies, een lijst die gewoon is overgenomen en waar geen enkele innovativiteit in te ontdekken valt. Hoewel het niet onder de noemer gemakzucht te plaatsen is moeten we ook nu concluderen dat het qua licenties nog altijd slecht gesteld is. Middels samenwerkingen vinden we bijvoorbeeld wel de officiële tenues en namen van Barcelona en Liverpool, echter ontbreekt daarentegen een naam als Bayern München compleet. Gelukkig zijn er altijd nog option files te downloaden om dit op te vangen, toch blijft het een hekel punt. De – vooral bekende – spelers die aanwezig zijn lijken gelukkig goed op hun evenbeeld, zonder dat de game echt grafische sprongen maakt. We kunnen dan ook afsluiten met de opening van deze review; mocht je iemand zijn die zo nu en dan een potje speelt dan is er geen noodzaak om deze nieuwe versie in huis te halen, ben je daarentegen iemand die iedere vernieuwing omarmt dan heeft de gameplay weer de juiste verdieping om het fris aan te laten voelen. Een lijn die Konami volgend jaar ook door mag trekken op ander vlak.
|
