Met elke Saints Row game nam ontwikkelaar Volition de serie telkens een stapje verder. Was je in het origineel nog een gangster, in het vierde deel opereerde je als president. Het laatste deel bracht ons zelfs rechtstreeks naar de onderwereld, waar antiheld Johnny Gat het op moest nemen tegen duivelse demonen. Waar ga je heen vanaf hier? Volition heeft verstandig ingezien dat dit een stap nemen de beste optie moest zijn. Agents of Mayhem is hier de vrucht van, en daarbij een vrucht die zeer goed smaakt.

Agents of Mayhem is een third-person open-wereldtitel die zich afspeelt in hetzelfde universum als Saints Row, in één van de mogelijke tijdlijnen na afloop van Gat out of Hell. MAYHEM is een non-overheidsorganisatie geleid door de verleidelijke agente Persephone Brimstone. Haar organisatie is verwikkeld in een strijd met het boosaardige LEGION, waar de kwaadaardige Doctor Babylon de opperbevelhebber is. Deze cartooneske strijd tussen goed en kwaad brengt beide organisaties voor een directe confrontatie naar de Zuid-Koreaanse hoofdstad Seoul. Althans, een sci-fi versie van de stad. Futuristische wolkenkrabbers, voertuigen en zwevende platformen gecombineerd met karakteristieke herinneringen aan de oude Koreaanse cultuur, als tempels en beelden. Deze stad vormt voor het leeuwendeel van de game jouw persoonlijke speeltuin.


Centraal in de game is de ARK, het zwevende luchtvaartuig van MAYHEM. Hier zijn Persephone en haar excentrieke personeel gevestigd. Van de onzekere, doch gedreven secretaresse tot de autofiele Italiaanse voertuigenspecialist. Elk van deze karakters zijn meer dan een naam, ze vormen essentiële onderdelen van de speelervaring. Niet alleen doordat ze essentiële zaken aan je team leveren, maar door de rijke conversaties die ze met elkaar en met jouw agenten voeren. In totaal heb je namelijk de controle over twaalf MAYHEM agenten. Bij aanvang krijg je direct drie verschillende agenten onder je hoede, de andere negen speel je vrij door het spelen van speciale episodes. Hier leer je onder ander de achtergrond verhalen van de uiteenlopende MAYHEM agenten, waarbij toffe cartoonanimaties deze verhalen, als ook het hoofdverhaal, illustreren. Tijdens deze episodes kom je in aanraking met de rijke karaktereigenschappen en de vechtstijlen van de agenten.

Elke agent heeft namelijk drie verschillende aanvallen. Uiteraard een standaardaanval, met een wapen dat de drager siert. Zo heeft de mysterieuze ninja Scheherazade een scherp zwaard, draagt de gangster Kingpin een SMG en veroorzaakt badgirl Daisy flink wat commotie met haar minigun. De tweede aanval kan maar beperkt gebruikt worden en heeft daarom een tijdslimiet. Per agent zijn er drie verschillende tweede aanvallen vrij te spelen, die vaak erop gericht zijn vijanden extra schade aan te brengen of op andere manieren kwetsbaarder te maken. Tot slot is er de MAYHEM aanval, welke pas inzetbaar is als je of een MAYHEM munt oppikt of genoeg chaos in een gevecht hebt veroorzaakt. Zoals te verwachten zijn deze extra krachtig en kun je hiermee een gevecht snel naar jouw hand zetten. Daarnaast zijn alle karakters erg mobiel, waarbij een driedubbele sprong standaard is en enkele karakters daarbij de mogelijkheid hebben om in de lucht een dash uit te voeren. Seoul is er op ingericht om hier optimaal gebruik van te maken, wat resulteert in vermakelijke uitdagingen en obstakelkoersen. Elke agent is daarnaast te levelen en speelt onderweg nieuwe upgrades en technologieën vrij, die vaak zo uiteenlopen dat ze goed aan te passen zijn op jouw geprefereerde speelstijl.


Als je vanuit de ARK de wereld van Seoul wilt betreden zal je eerst een team van drie agenten moeten samenstellen. Hoewel je in Agents of Mayhem maar met één agent speelt, kan je te allen tijden deze agent wisselen met de twee anderen in je team. Deze spelmechaniek brengt een nieuwe dimensie naar de open-wereld gameplay. Niet elke agent, hoe sterk of lenig dan ook, kan elk gevecht in zijn eentje aan. Als de uitdaging te groot wordt, of de aanvallen simpelweg niet geschikt zijn voor een bepaald soort tegenstanders, kan je direct wisselen voor een karakter die hier wel voor geschikt is. Een agent in deze inactieve modus regenereert zowel zijn of haar gezondheid en schildkracht extra snel. In de meer uitdagende gevechten die je later in de game zult tegenkomen is het de techniek vloeiend door je karakters heen en terug te wisselen, zodat geen enkele één uit de strijd komt te liggen.

Deze gameplay heeft een hoge aantrekkingskracht. Het amuseerde mij enorm om met Fortune – een vlotte Braziliaanse dief – een vijandelijk schild in rap tempo te verzwakken met haar unieke aanval, om vervolgens met de massieve Hardtack en zijn shotgun de levensduur van mijn tegenstander in rap tempo te verkorten. Dit spelplezier wordt versterkt door de stevige karakterontwikkelingen. Gedurende missies zullen de karakters op elk eigen unieke manieren contact hebben met het personeel van het hoofdkwartier, als ook met elkaar. Soms zullen zelfs inactieve agenten die in de ARK zijn achtergebleven even je communicatielijn binnenvallen om andere, vaak suggestieve onderwerpen te bediscussiëren. Het zijn niet alleen erg amusante gesprekken, het laat je ook binden met de karakters met wie je speelt. Daar komt bovenop dat er vier op zichzelf staande subteams zijn van drie agenten, waarbij de onderlinge dynamiek hier tussen in speciale episodes verder naar voren wordt gebracht. Deze levendige types zijn stuk voor stuk uniek, waarbij je na afloop van de game enkel blijft verlangen naar meer van hun flauwe gekakel.


Het is oprecht knap te noemen dat Volition alle karakters zo heeft weten te creëren dat je tegen het eind van dit twintig tot dertig uur durende avontuur er nog steeds geen genoeg van hebt. De gameplay en de karakterontwikkeling vormen zo samen de twee meest belangrijke elementen van Agents of Mayhem. De individuen aan de kant van LEGION mogen hierin ook niet ongenoemd blijven, je wordt opgezet tegen excentrieke en uitbundige karakters. Een groot deel van de campagne bestaat uit het ernaar toe werken en het uitschakelen van LEGION’s grootste krachten om zo de macht van de organisatie in Seoul te doen afnemen en een stabiele en veilige situatie te creëren. Agents of Mayhem mag dan ook zeker een game met karakter worden genoemd.

Seoul zelf staat daar in een schril contrast tegenover. De stad ziet er enorm tof uit en heeft goede platformelementen waar de driedubbele sprong goed tot zijn recht komt, maar de stad leeft niet. Dit is vaker een probleem in open-wereldtitels en ook Agents of Mayhem ontkomt hier niet aan. Er lopen burgers rond en er rijden wat auto’s, maar daar blijft het ook bij. De levendigheid die te vinden is in titels als Grand Theft Auto en Watch Dogs ontbreekt. Dat je als agent daarbij niet gestraft wordt voor het aanrijden en als gevolg laten ontploffen van burgervoertuigen en het overrijden van talloze voetgangers tijdens je dollemansritten is opmerkelijk. Ook zit de stad vol met voertuigen die je eigenlijk niet kunt gebruiken als scooters en fietsen. Wat dat betreft is de stad dan ook een domper in deze anders zo eigenzinnige titel. Dat gaat ook op voor het gros van de zijactiviteiten, die voor de makers van de doldwaze Saints Row activiteiten ook flink tegenvallen. Deze activiteiten zijn vaak zo kort van aard, dat ze meer verzamelobjecten zijn, om de iconen maar van je wereldkaart af te krijgen.


Er zijn echter zijactiviteiten die hier bovenuit staan. Het veroveren van Legion bolwerken in de verschillende regio’s van de stad en het uitschakelen van Legion’s bunkers. Waar eerstgenoemde echter redelijk unieke structuren zijn, bestaan de ondergrondse bunkers veelal uit dezelfde soort kamers. Het feit dat je ook in de campagnemissies vaak ondergronds bezig bent, waarbij Seoul voornamelijk als platform dient om van punt A naar punt B te komen, zorgt dat je regelmatig in dezelfde kamers tegen dezelfde, generieke Legion troepen moet vechten. Dit klinkt op papier als een groot nadeel, maar toch bleven deze kamers mij vermaken. Je zult sneller geneigd zijn met verschillende teams te experimenteren alsook de moeilijkheidsgraad te wijzigen, waarvan er vijftien standen met elk een hogere bonus. De gameplay won het hier dan ook met gemak van het repetitieve design.

Voor een actievolle game als Agents of Mayhem, vol met snelle voertuigen en grove explosies, presteert de game best goed. De spelmotor weet voor het merendeel van de game alle beelden vloeiend op je beeldscherm te weergeven, maar met enige regelmaat zal je toch wat dipjes in de framerate opmerken. Het is niet zo dat je spel hierdoor komt stil te liggen en dit je ervaring verpest, maar het is wel noemenswaardig. De graphics zelf zijn niet van de bovenste plank, maar de cartooneske stijl die is gehanteerd weet alles helder en kleurrijk te weergeven. Vooral de hoofdkarakters schitteren, onder andere door hun goed geanimeerde bewegingen. De soundtrack is erg fijn om naar te luisteren. Er is geen erkende muziek, dus alles wat je hoort – voornamelijk muziek in elektronische stijl – is origineel. Hier heeft het team bij Volition zeker haar best op gedaan, want de tracklist is erg prettig om te beluisteren. Enkel het eentonige gevroem van een wagen op topsnelheid wat kan gaan irriteren, maar hier maakt de elektromuziek meer dan voor op. De voice acting is daarnaast formidabel te noemen, een belangrijk aspect van waarom al dat onderlinge geouwehoer zo fijn is om aan te horen.


Ik ben enorm blij dat Volition de Saints Row franchise voor een groot deel achter zich heeft gelaten om eens iets nieuws te proberen. Elementen en verwijzingen zijn volop in de game te vinden, maar niet op een vervelende en geforceerde manier. In plaats van een open-wereld verder de absurditeit in te slepen, is er gekozen om de gameplay goed onder de loep te nemen. Het op elk moment kunnen wisselen tussen drie karakters tijdens intense actie geeft een geheel nieuwe dynamiek aan anders repetitieve gevechten. De sterke karakters en onderlinge saamhorigheid hiertussen, tezamen met deze sterke gameplay maken van Agents of Mayhem een ontzettend vermakelijke ervaring. Het is jammer dat Seoul niet meer te bieden heeft, waarmee de open-wereld flink ondergeschikt is aan de rest van de game, waardoor je na voltooiing van alle episodes niet veel hebt om voor terug te komen. Dit staat echter niet in de weg van het hoge amusementsgehalte dat deze veelbelovende nieuwe IP heeft te bieden.