De Nederlandse ontwikkelaar Triangle Studios heeft in samenwerking met uitgever Soedesco eind juni een muzikale isometrische actie-RPG getiteld AereA uitgebracht. Het project werd origineel gestart door Odin Game Studios, een ondertussen gesloten kleine Braziliaanse studio, waarna AereA in Friesland verder werd ontwikkeld tot de game die het nu is. Wij stemden onze snaren af en dompelden onszelf onder in deze muzikale wereld.

AereA speelt zich af in de fictieve wereld van Aezir, een groep van vliegende eilanden die ooit een geheel vormden. In deze wereld speel je de discipel van Grootmaestro Guido, die jou de taak geeft de negen oerinstrumenten terug te vinden om de wereld weer bijeen te brengen. Om deze queeste te voltooien kun je kiezen uit vier karakters die elk een andere klasse vormen en gebruik maken van verschillende instrumenten om aanvallen uit te voeren. Elk van deze karakters kun je individueel levelen, waarmee je nieuwe krachten vrijspeelt. Daarnaast is er een lokale coöperatieve modus voor vier spelers. Spelers kunnen zich op elk moment bij jouw game aan kunnen sluiten om zo een divers en vaardig team te vormen. Zo werken Wolff, een Harp-boogschutter en Jacques, een Cello-ridder, erg goed samen in deze muzikale wereld.


De muzikale insteek is het enige waarmee deze actie-RPG zich van andere games in het genre weet te onderscheiden. Enige basiskennis van muziekinstrumenten en termen is genoeg om alle verwijzingen in de game te snappen. De hubwereld is bijvoorbeeld een concertgebouw en vijanden zijn veelal opgebouwd uit diverse stukken van muziekinstrumenten. Dit laatste is goed terug te zien in de negen verschillende eindbazen die AereA heeft te bieden, zo is de eerste eindbaas een enorme doedelzakspin. Ondanks de vele kleuren en de muziekverwijzingen had er naar mijn idee toch iets meer gehaald kunnen worden uit de muzikale premisse van de game. De spelomgevingen zelf zijn namelijk niet zo bijzonder en vertonen geen elementen van de muzikale insteek. Zo speelt het eerste level zich af in een riool met ratten, hetgeen een perfecte illustratie is van bovenstaande. Het is dan ook erg zonde dat de muzikale stijl niet verder is doorgetrokken.

De gameplay kan helaas ook niet echt complimenten verdienen. Het is niet dat de game onbestuurbaar is, wel is deze ronduit saai. Je bent voornamelijk bezig vijanden neer te slaan voordat zij terugslaan, want opzij rollen om een vijandelijke aanval te ontwijken is er niet bij. De gameplay is dan ook voornamelijk een afwisseling tussen rennen en aanvallen. De omgevingspuzzels zijn daarnaast niet uitdagend, maar voornamelijk hinderlijk. Zo komt het vaak voor dat je een deur moet openen naar een teleporteermachine, waarna je jezelf teleporteert naar een andere locatie waar je enkel een switch moet overhalen die weer een andere deur opent. Gezien dit soort situaties meerdere malen per level voorkomen worden deze al snel vervelend. Daar komt bij dat als je dood gaat – hetgeen niet door gevechten, maar door onlogische gevaren als vrijwel niet zichtbare mijnen – het gehele level – inclusief puzzels opnieuw gedaan moeten worden. Ook als je na voltooiing terug moet keren voor een bepaalde queeste blijven de deuren gesloten totdat je weer van voren af aan begint. Vermakelijk is anders.


AereA is prima speelbaar, maar de game doet te weinig om te boeien. Het enige echte hoogtepunt is de klassieke soundtrack door Deon van Heerden en Gustavo Barcamor. Deze is erg goed gecomponeerd en kan ook prima afzonderlijk geluisterd worden, hetgeen goed mogelijk is omdat de soundtrack los bij de game geleverd wordt. Toch kan de muziek niet helpen de onderdelen van de game die in gebreke blijven naar een hoger plan te tillen. Er zitten leuke ideeën achter AereA, maar helaas worden deze niet ten volste benut. Het resultaat is een droge, smaakloze hap die een wat saaie speelervaring biedt.