In 2014 kwam ontwikkelaar Deck13 met Lords of the Fallen. In onze review omschreven we het destijds als een game die features van Dark Souls leent en ook in The Surge hebben ze duidelijk leentjebuur gespeeld bij From Software. Toch betreft het zeker geen gemakkelijke spin-off, zoals je kunt lezen in onze review.
Met deze nieuwe game krijgen gamers een toekomst voorgeschoteld die mogelijk niet ver bij de realiteit vandaan ligt. De mensheid heeft hun vernietigende levensstijl voortgezet en de aarde is het slachtoffer geworden. Gelukkig zijn er corporaties die er alles aan doen om deze negatieve spiraal te doorbreken. CREO is zo'n bedrijf en aan het begin van de game maken we kennis met Warren. Deze aan een rolstoel gebonden man begint vol goede moed aan zijn baan om korte tijd later te ontwaken te midden van vijandige robots. Gewapend met een nieuw aangemeten exoskelet gaat hij op zoek naar antwoorden die slechts minimaal worden aangereikt. De interessante opzet van het verhaal weet helaas niet de gehele game lang te blijven boeien. Warren is als personage niet genoeg uitgediept en het is aan de speler om de losse puzzelstukjes die het verhaal vormen, die je bijvoorbeeld verkrijgt door met NPC's te praten, samen te brengen. Door de non-lineaire opzet is het echter de vraag of iedere speler het zoeken van informatie prefereert boven de actie en het sterker maken van het personage, twee elementen die wel goed naar voren komen.
De wereld waar Warren in ontwaakt is allesbehalve veilig. Om onduidelijke redenen staan robots en andere tegenstanders hem naar het leven en het is een hels karwei om deze confrontaties te overleven. Je zult dan ook veelvuldig sterven en moeten leren van je fouten. Aanvallen doe je middels een horizontale of verticale aanval, waarbij de wapens met verschillende statistieken veelal gericht zijn op confrontaties op een korte afstand. Als speler kun je ervoor kiezen op welke lichaamsdelen je de aanval uitvoert, denk aan armen, benen, de romp of juist het hoofd. Deze onderdelen zijn geel of blauw gekleurd, ten teken dat ze bepantserd zijn of juist niet. Wanneer het je lukt om deze bepantsering genoeg te raken levert het een blauwdruk op die je kunt gebruiken om met verzameld scrap metal sterkere onderdelen voor Warren te creëren. Dit laatste doe je vanuit een Operation, een veilige haven die te vergelijken is met de bonfires uit Dark Souls. Wanneer je een Operation enige tijd niet bezoekt zal je multiplier worden verhoogt, waardoor je een keuze moet maken hoe lang je ervan weg durft te blijven. Eveneens overgenomen uit Dark Souls is de gelimiteerde tijd die je krijgt om verzamelde materialen terug te halen op de locatie waar je werd vermoord. Het vormt ook hier een tactische laag die je voortdurend na laat denken over je acties.
Ook op ander gebied moet je keuzes maken. Ga je bijvoorbeeld voor een snelle, zwakke vechtstijl of een langzamere, krachtigere variant? En probeer je Warren uit te bouwen door hem sterker te maken in gevechten of je heb je liever dat hij meer klappen kan incasseren? Door dit soort vragen ben je constant afwegingen aan het maken en verkregen bepantsering aan het vergelijken, rekening houdend met het level dat je bereikt hebt. Maar ook tijdens de gevechten zelf dien je voortdurend op je hoede te zijn. De vijanden zijn krachtig en deinzen er niet voor terug om je met enkele klappen terug te sturen naar een Operation. Verder dien je altijd een oog te houden op je stamina aangezien je niet ongelimiteerd de aanval kunt blijven zoeken. Helaas heeft de camera soms wat moeite om het overzicht te bewaren, toch blijft de framerate gelukkig altijd overeind en ligt falen veelal simpelweg aan de (on)kunde van de speler.
Uit het bovenstaande was al af te leiden dat ontwikkelaar Deck13 er niet voor terugdeinst om elementen uit Dark Souls te kopiëren en hergebruiken. Dit klinkt als iets negatiefs, toch weten ze er veelal een draai aan te geven om het toch fris aan te laten voelen. Neem bijvoorbeeld ook de industriële setting waarin The Surge zich afspeelt. De sloperijen en laboratoria waar je doorheen loopt zijn qua kleurenpalet weliswaar ietwat herhalend maar geven het een geheel andere uitstraling en ook de uiteenlopende vijanden zorgen voor een eigen identiteit. Toch kunnen we niet vaak genoeg benadrukken dat we hier te maken hebben met een game die zeker niet voor iedereen is. Inderdaad, net zoals bij Dark Souls. De hoge (niet in te stellen) moeilijkheidsgraad is een verademing voor de één en een frustratiepunt voor de ander. De open wereld nodigt uit om verkend te worden en er zijn genoeg shortcuts te ontdekken, wel loop je veelal onnodig lang te zoeken naar de juiste locatie omdat er geen map is om op terug te vallen. Het zijn kleine minpunten die je makkelijker kunt vergeven als The Surge binnen je straatje past en onoverkomelijke struikelblokken als dit niet het geval is. Laatstgenoemd type gamers moet ver weg blijven van The Surge, ben je daarentegen een masochistisch ingestelde speler dan kun je er prima mee uit de voeten.
|
