“Het is als het openen van een stoffige, oude bureaulade en het vinden van een onontdekte LucasArts adventure game die je nog nooit hebt gespeeld.” Met deze tekst openden oudgedienden Ron Gilbert en Gary Winnick in 2014 een Kickstarter project voor Thimbleweed Park. Het project werd uiteindelijk gefinancierd en het spel is inmiddels verschenen maar weten ze anno 2017 nog indruk te maken in een klassiek genre?
Aan de namen achter de ontwikkeling zal het in ieder geval niet liggen. Gezamenlijk hebben de mannen titels als Maniac Mansion, The Secret of Monkey Island en Day of the Tentacle achter hun naam staan en ze krijgen bijval van schrijvers David Fox en Lauren Davidson, artiest Mark Ferrari en componist Steve Kirk. Door hun kwaliteiten te bundelen is Thimbleweed Park een game geworden die ons doet denken aan de hoogtijdagen van het genre terwijl ze tegelijkertijd een geheel nieuwe generatie aan kunnen spreken. Wel is er één punt waar je dan direct binding mee moet hebben en dat is de uitstraling. Hoewel in een modern widescreen jasje gestoken en met oog voor detail is het een 8-bit game en dat moet je liggen. Wanneer je enkel gecharmeerd bent van realistisch graphics is de kans groot dat deze game niet in je straatje ligt. Dat is niet erg en ik ga deze review ook niet gebruiken om je standpunt hierin te doen veranderen, wel loop je dan een leuke ervaring mis.
Thimbleweed Park speelt zich af in het jaar 1987 in een stadje dat recentelijk nog 81 inwoners had. Tot er een moord plaatsvond en het aantal met één werd verminderd. Een stadje dat onder andere bekend stond om zijn hotel en kussenfabriek maar waar het verval al enige tijd geleden heeft ingetreden. Aangezien een ieder elkaar kent gaat het nieuws al snel rond dat twee Special Agents hun intrede doen. De ervaren Angela Ray en de jongere Antonio Reyes hebben hun eigen beweegredenen om de moord te onderzoeken en vormen twee van de vijf speelbare karakters. De clown Ransome is zeker niet welkom op kinderfeestjes getuige zijn voortdurende scheldtirade, Franklin was vroeger verkoper van kussens en waart nu als geest rond en zijn dochter Delores is een game designer. Het is een interessante, uiteenlopende cast die op een geleidelijke manier worden geïntroduceerd en ondanks hun verscheidene achtergronden toch met elkaar verweven zijn. Tevens is er voldoende ruimte om een ieder de juiste aandacht te geven die het verdient omdat de game makkelijk vijftien tot twintig uur gameplay bevat.
Dit laatste is ook afhankelijk van de spelstand die je kiest, er is namelijk een optie om het je makkelijker te maken. Aanraden doe ik dit echter niet aangezien veel van de gameplay verloren gaat. Hiervoor kiezen is ook niet nodig omdat de puzzels veelal het resultaat zijn van goed zoekwerk en een stukje logica. Dit wil niet zeggen dat je nooit vast komt te zitten, toch waren er slechts twee momenten waarop ik het antwoord moest zoeken. Uiteraard balend dat ik het zelf niet had bedacht, maar dat terzijde. De gameplay heeft gelukkig geen gewenning nodig. Vanuit een third-person perspectief verzamel je objecten die je nodig hebt om situaties mee te overwinnen. Deze worden overzichtelijk in een inventaris geplaatst die te allen tijden onderaan het scherm te vinden is. Soms dienen de personages ook samen te werken, al dan niet vanuit verschillende locaties, om verder te komen. Handig is dat ieder karakter, waar je veelal vrij tussen kunt wisselen, over een to-do list beschikt zodat je altijd terug kunt kijken wat er precies van je wordt verwacht.
Dat de verveling niet snel toeslaat komt door verschillende factoren. Niet alleen de overkoepelende verhaallijn maar ook de kleinere verhalen zijn allen interessant en doordrenkt met humor, zonder de sinistere achtergrond uit het oog te verliezen. Met name oudgedienden zullen verder verwend worden met vele verwijzingen naar klassieke games en ontwikkelaars. Naast het vijftal speelbare karakters zijn ook de overige personages die je tegen komt minstens zo goed uitgewerkt. Hun stemacteurs hebben duidelijk plezier gehad in hun werk en klinken niet alsof ze enkel voorlezen vanaf een blaadje. Sowieso is er veel aandacht uitgegaan naar de audio, getuige ook de achtergrondgeluiden die van een hoge kwaliteit zijn en de muziek die altijd perfect bij de situaties past. Om terug te komen op de vraag uit de inleiding; weet Thimbleweed Park in 2017 indruk te maken in een genre dat zijn hoogtijdagen dertig jaar geleden kende? Het antwoord is een volmondig ja. De interessante verhaallijn, de rare karakters en de point and click gameplay weten een klassieke ervaring in een modern jasje te gieten die zowel oudgedienden als nieuwelingen aan zal spreken.
Beoordeling
90
Namen als Maniac Mansion, The Secret of Monkey Island en Day of the Tentacle doen bij velen warme gevoelens oproepen. Twee van de belangrijke namen achter deze projecten, Ron Gilbert en Gary Winnick, weten ons met Thimbleweed Park mee te voeren naar een ervaring die doet denken aan deze klassiekers. Het is een genre dat je moet liggen en de visuele stijl heeft eveneens zijn voor- en tegenstanders maar mocht je deze stijl toejuichen dan ga je een heerlijke tijd tegemoet die zelfs een nostalgisch gevoel weet op te roepen.
