Het is alweer zes jaar geleden dat ontwikkelaar Playdead de game Limbo uitbracht. Een pareltje, zo vond ik persoonlijk, en ik was dan ook erg nieuwsgierig naar wat ze nog meer voor ons in petto zouden hebben. Het antwoord liet zes jaar lang op zich wachten.
Inside draait om een jongen van wie we de naam niet weten, noch van wie zijn achtergrond duidelijk naar voren komt. In plaats daarvan zijn het flarden die je oppikt en waar je eigen conclusies aan kunt verbinden. Verwacht dan ook geen tekstuele uitleg of pratende karakters die je meer duidelijkheid verschaffen. Het is minimalistisch en dat zien we ook op ander vlak. Neem bijvoorbeeld de graphics. Stond Limbo bekend vanwege het gebruik van zwart en wit, daar is het hier overwegend grijs met hier en daar enkele kleurrijke accenten. Het sluit perfect aan bij de drukkende sfeer die je gaandeweg de vier tot vijf uur speeltijd zult ervaren.
Ook op ander vlak komt het minimalistische naar voren. De besturing is simpel zodat een ieder het op kan pikken. Lopen doe je met de linkerstick, springen met de A-knop en interacties voer je uit met de X-knop. Met deze middelen dien je het einde van de game te bereiken door voornamelijk puzzels op te lossen. Welke dit zijn ga ik je niet vertellen, wel dat de kwaliteit over het algemeen hoog ligt. Het zijn geen hersenbrekers die je direct naar het internet doen grijpen, in plaats daarvan is het verstandig rustig na te blijven denken en zo nu en dan simpelweg iets uit te proberen. De oplossing dient zich op een gegeven moment vanzelf aan. Dit klinkt misschien alsof je altijd de rust kunt bewaren, vergis je hierin echter niet. Gevaren schuilen onder andere in de verdrinkingsdood of moordlustige jachthonden en de ontwikkelaar schrikt er niet voor terug de jongen op gruwelijke manieren aan zijn einde te laten komen. Een kleine jongen in de buitenwereld is kwetsbaar en dit weten ze prima over te brengen.
Veel van de game beleef je te voet, toch is Playdead er niet voor teruggedeinsd om enige variatie aan te brengen. Het resulteert in secties die je zwemmend of in een onderzeeër door moet brengen en er is tevens een plottwist die je een andere kijk op de zaken geeft. Dit laatste ervoer ik als een iets minder geslaagd onderdeel van het spel, hoewel dit ook toegeschreven kan worden aan de hoge kwaliteit van de andere onderdelen. Wat dat betreft heb ik meer problemen met het einde van Inside. Zonder iets weg te geven vond ik de manier waarop de ontwikkelaar gamers met vragen achter laat net even te gemakkelijk. Alsof ze zelf geen duidelijk einde voor ogen hadden en het dan maar aan ons over laten. Een eigen interpretatie geven aan gebeurtenissen is niet erg en kan zelfs voor interessante discussies zorgen, een einde zo bizar maken dat het vrijwel alle context onderuit haalt is daarentegen iets geheel anders.
En toch stoot Inside direct door naar één van mijn favoriete games van dit jaar. De sfeer die is neergezet middels graphics en geluid, of op sommige momenten juist het ontbreken van geluid, is simpelweg perfect te noemen. Natuurlijk, je kunt aanvoeren dat het jongetje iets teveel kreuntjes laat horen, maar laten we niet vergeten dat we hier met iemand te maken hebben die de puberteit nog niet eens in het zicht lijkt te hebben. Tevens kun je aanvoeren dat een lineaire rit van enkele uren kortstondig is, zeker na zes jaar ontwikkeltijd, maar ik speel liever een korte game die me weet te boeien dan een lange game waar ik me doorheen moet slepen. Wat mij betreft weet Playdead dan ook wederom te scoren. Het is niet zozeer dat ze Limbo overstijgen, maar ze weten de hoge lat die ze hebben neergelegd minstens te evenaren.
|
