Review: DOOM
Door Rene Groen op 23-05-2016 om 07:36
|
Bron: Gamed
|
Je ontwaakt op een tafel, ramt het hoofd van een wetenschapper kapot op de rand, bemachtigt een shotgun en geeft drie omstanders geen kans om te overleven. Een kamer verder trek je het iconische pantser aan en sta je op de drempel van een nieuw avontuur in DOOM. Het is een introductie van enkele minuten die meteen de sfeer passend weet neer te zetten.
Vergeet namelijk DOOM 3. Ditmaal geen overdreven pogingen om een context te creëren voor je acties, noch een sfeer die je achterover tracht te laten vallen door schrikreacties op te roepen. Dit betekent overigens niet dat het verhaal geheel achterwege is gelaten. De poorten van de hel zijn geopend en jij moet ze zien te sluiten. Dit is ongeveer het enige wat je moet weten. Je kunt iets meer verdieping verkrijgen wanneer je dit interessant vindt, maar een diepgaand boek zal er nooit over geschreven worden (ik zei een diepgaand boek, het misbaksel uit 2005 valt hier dus niet onder). Belangrijker is het te weten dat je op Mars en in de hel los kunt gaan in een tempo die behoorlijk hoog ligt. Vergeet shooters waar je achter muurtjes duikt om je health aan te vullen of een strategie te bedenken. De enige weg is recht naar voren, het liefst dwars door de vijanden heen.
De opmaak van de singleplayer is voor negentig procent hetzelfde. Je betreedt een kamer, krijgt te maken met een flink aantal tegenstanders - al dan niet in de vorm van eindbazen - en enkel wanneer je ze allemaal hebt verslagen kun je verder. Het tempo ligt dermate hoog dat er vrijwel geen ruimte is voor adempauzes. Een kritiekpunt, om deze maar meteen benoemd te hebben, is dat er weinig ruimte is voor verrassingen. Met name het middenstuk van de campaign heeft hier last van. Hoe mooi de omgevingen ook ontworpen zijn en hoe strak de actie ook verloopt (zonder ook maar een hapering in de framerate), na verloop van tijd heb je het idee dat het een herhalingsoefening begint te worden. Gelukkig weet de game zich hierna weer te herpakken en je wederom onder te dompelen in de actie. Dit komt mede omdat je niet alleen te maken krijgt met horizontaal leveldesign, maar verticaliteit eveneens een rol speelt. De dubbele sprongen spelen hier handig op in, net als dat je nooit moeite zult hebben om hogerop te komen.
Deze actie is namelijk waar de gehele game om draait. Met vele wapens die niet alleen onderling verschillen, maar ook nog eens meerdere functies bevatten en te upgraden zijn. De één niet al te krachtig en daardoor overvloedig in ammunitie, de ander uiterst sterk en daardoor schaarser te gebruiken. Onder deze laatste omschrijving valt ook de kettingzaag. Enkel van dichtbij te gebruiken en daardoor wellicht gevaarlijk om in te zetten, maar de beloning in de vorm van extra ammunitie en health is er niet minder om. Het dwingt de speler om de actie voortdurend op te blijven zoeken, zeker wanneer je health op kritiek niveau is. Wat eveneens helpt is dat de ontwikkelaar steeds weer een nieuw speeltje aan de speler overhandigt op het moment dat je denkt het vorige wapen onder de knie te hebben. Ook hieruit blijkt het hoge tempo nog maar eens.
Een speciale vermelding gaat uit naar de Glory Kills. Wanneer een vijand voldoende schade is toegebracht begint deze blauw te gloeien, als teken dat hij rijp is voor de slacht. Benader de vijand en de blauwe gloed zal oranje kleuren, waarna je hem met een druk op de knop op gruwelijke wijze afslacht. Denk aan de fatalities van Mortal Kombat en je hebt een aardig idee van wat je te wachten staat. Beperken deze finishers zich echter tot enkele varianten, daar lijken ze in DOOM eindeloos te zijn. Benader de vijand van verschillende posities en je zult steeds weer verrast worden door de creativiteit en gruwelijkheid van id Software. Het is niet alleen een visueel en grof spektakel, maar tevens de manier om meer ammunitie en health te verkrijgen. Zeker op de hogere moeilijkheidsgraden zul je dan ook goed gebruik moeten maken van de Glory Kills en is het direct doden van een vijand een teleurstelling om meerdere redenen.
Andere manieren om je te helpen overleven worden gevonden in power-ups die in de levels verspreid liggen. Te denken valt aan Haste (sneller bewegen en wapens afvuren), Quad Damage (je wapens geven meer schade) en Regeneration (tijdelijk meer health en armour). Deze direct oppikken is onverstandig. Immers, regelmatig komen de sterkere tegenstanders pas later ten tonele, waardoor je deze hulpmiddelen hard nodig hebt om ze te verslaan. Tevens kun je op zoek naar Argent Energy, energiebolletjes die de speler in staat stelt om meer ammunitie te dragen of juist je gezondheid of armour op pijl te houden, en Preator Tokens. Deze collectibles zijn te vinden bij de lijken van Elite Guards en kunnen gebruikt worden om je Preator Suit te upgraden met nieuwe mogelijkheden. Je kunt bijvoorbeeld geheime locaties zichtbaar maken op je map. Er is namelijk een grote kans dat je na het uitspelen nog lang niet alles van de game hebt gezien, getuige ook de vele Easter Eggs die je kunt ontdekken. Het geeft nog maar eens aan dat het de moeite is om ieder van de levels rustig door te lopen, hoewel ik me tegelijkertijd besef dat dit natuurlijk haaks staat op de intense shootouts die eerder beschreven werden.
En dit is nog niet alles. In de levels kom je Runes tegen. Het zijn uitdagingen die je op een andere locaties dient te voltooien. Wanneer je dit lukt, bijvoorbeeld door een bepaald aantal vijanden in een kort tijdsbestek om te leggen, krijg je hier een Rune voor terug die je in kunt stellen als perk. Voorbeelden zijn het verkrijgen van extra ammunitie of het niet gebruiken van ammunitie wanneer je armour op 100 zit. Het is wat dat betreft jammer dat al deze toevoegingen niet meegenomen kunnen worden middels een New Game Plus mode. De hogere moeilijkheidsgraden zijn flink pittig te noemen en het had leuk geweest wanneer ik de keuze had al deze verkregen extra's direct mee had kunnen nemen in het gevecht. Dit neemt echter niet weg dat ik de vijftien uur die het duurde om de singleplayer te voltooien als zeer prettig heb ervaren. Dit aantal speluren kan naar beneden worden bijgesteld als je geen geheimen najaagt, of juist worden opgeschroefd als je een hogere moeilijkheidsgraad instelt. Waar je ook voor kiest, de strakke graphics, een framerate die nergens inzakt en een harde soundtrack (met herbewerkingen van originele DOOM tracks) vormen een strak geheel die de ervaring als één geheel aan laten voelen.
Opvallend genoeg was ik net iets minder enthousiast over de multiplayer. Niet dat deze slecht is, verre van zelfs, maar het wist simpelweg een minder grootse indruk achter te laten. Dit komt mede omdat iedere speler met een eigen wapen loadout begint, hetgeen een deel van de magie van weleer overboord gooit. Dit lijkt de ontwikkelaar opgevangen te willen hebben door ook hier Runes te introduceren. Het transformeert de speler in een demon met unieke krachten die dermate krachtig zijn dat de balans verstoord raakt, zeker wanneer één speler of team deze vaker weet te bemachtigen. Begrijp me niet verkeerd, het zorgt er niet voor dat de multiplayer snel aan de kant geschoven zal worden, maar na de sterke singleplayer lagen mijn verwachtingen wellicht te hoog. Ook het (relatief) snel bereiken van een hoog level droeg hieraan bij. Dit neemt niet weg dat de multiplayer vermakelijk is. Met name in Freeze Tag werd veel plezier beleefd. Alhier worden geraakte vijanden bevroren en kunnen ze enkel door hun medestanders worden ontdooid. Wanneer een compleet team bevroren is wint de tegenpartij. Het is één van de zes modi die verder is ingevuld door onder andere Team Deathmatch, Domination en Warpath (een variant op King of the Hill).
Als laatste mag ook Snapmap niet onbesproken blijven. Denk Super Mario Maker, maar dan in DOOM-vorm. Zelf ben ik niet de meest creatieve persoon, maar door duidelijke instructies en enig aanklooien wist ik toch een leuk resultaat te realiseren. De opzet is dan ook simpel; plaats wat objecten en vijanden in een map, geef ze enkele acties mee, maak een verborgen passage inclusief een manier om deze te openen en je bent klaar om het te spelen. Althans, dit laatste is wat voorbarig aangezien de laadtijden aardig fors zijn wanneer je een ontworpen creatie uit wil testen. Het is een basisopzetje dat ik in een uur gerealiseerd had, maar een blik op andermans creaties leerde me dat er veel meer mogelijk was. De toekomst zal moeten leren of gamers Snapmap aan blijven grijpen om tot indrukwekkende creaties te komen. Aan de ontwikkelaar ligt het in ieder geval niet.
|
|
|
Beoordeling
85
DOOM is donker, snel en hard. Ingrediënten die naadloos in elkaar overlopen, ondersteund door een framerate die nergens inzakt en een harde soundtrack. Er is ruimte voor een flinterdun verhaal, maar wanneer je hier weinig mee hebt dwingt niemand je om erin meegesleurd te worden. De multiplayer wist mij persoonlijk iets minder te bekoren door de onbalans qua Runes, maar dit neemt niet weg dat er voldoende modi zijn om je in potentie oneindig spelplezier te geven. De Snapmap optie vormt verder de kers op de taart, want ook hieruit blijkt dat DOOM een indrukwekkend pakket is waarin gamers zich helemaal uit kunnen leven.
|
|
|
|
 14:38 The Talos Principle krijgt een sequel
 12:14 Games with Gold voor juni gelekt?
|
| Reacties (26) |
|
|
Pagina:
1
|
2
|
|
Dark Nemak
op 25-05-2016 om 19:05
[Niv: 23 / Exp: 1128]
|
@Gast (84.241.212.xxx)
Ik heb er 13+ uur over gedaan op ultra-violence en ik heb rustig alles geëxploreerd 
|
|
|
Pagina:
1
|
2
|
|
|
|
