Ontwikkelcompetities zijn al enige jaren immens populair onder kleine, onafhankelijke ontwikkelaars. Competities als Microsoft’s Dream Build Play liepen maar enkele jaren alvorens te verdwijnen, maar de strikte Ludum Dare loopt ondertussen al vijftien jaar. Het weet, ondanks de strenge regels inclusief een ontwikkelperiode van maximaal 48 uur, steeds meer trouwe deelnemers te lokken, onder wie Minecraft designer Markus Persson die liefst aan zeven verschillende edities deelnam.
Gamedesigner Daniel Linssen heeft geen miljarden dollars op zijn bankrekening staan, maar hij is eveneens een trouwe participant. Hij heeft echter een duidelijke voorsprong op Persson: Linssen heeft namelijk effectief een Ludum Dare gewonnen, hij ging met de overwinning lopen in Ludum Dare 29, in april 2014. Hij bedacht onder het thema ‘Beneath the Surface’ het platformspel ‘The Sun and Moon’ dat destijds de nodige positieve kritieken ontving. Linssen ging daarna aan de slag met Digerati Distribution om de game te professionaliseren. Het eindresultaat verscheen eind 2014 in de digitale winkelrekken van Steam, waarna de jonge programmeur eveneens startte aan een PlayStation 4 en Vita variant die ondertussen beschikbaar zijn in de PlayStation Store. Het is het ideale moment voor ons om de titel aan een test te onderwerpen.
Zoals je kunt verwachten van een game die in 48 uur is gecreëerd, is dit geen game met honderden diverse gameplaysystemen. Het is een enkel, simpel systeem: je belandt in een klein level waar je drie bolletjes moet verzamelen alvorens in een zwart gat te springen terwijl je de aanwezige gevaren vermijdt. Het platformen werkt zeer eenvoudig en het bestuurt allemaal vlot. De uitdaging komt voort uit de tijdspanne waarin je dit moet voltooien. Ik voltooide het eerste level in iets meer dan vijf seconden, en dat was niet eens goed genoeg voor de ‘bronzen’ medaille. De eerste prijs was alleen maar te krijgen door het level binnen 3,5 seconde te voltooien. Dat was het absolute begin van het spel en het werd niet gemakkelijker.
De game beschikt gelukkig over één hulpmiddel dat het haalbaar moet maken: je kunt de grond induiken, waarbij de zwaartekracht eigenlijk omkeert. Als je naar beneden duikt, spring je dus naar boven. Het is een mechaniek die je snel meester moet worden om de game te beheersen. Je krijgt enkele inleidende levels de kans om dit aan te leren, waarna de moeilijkheidsgraad snel oploopt met de introductie van extra hindernissen zoals wisselende lagen. De moeilijkheid beperkt zich dus niet tot de tijdslimiet. Er zijn in totaal iets meer dan 150 levels, waarbij geen enkel level meer dan enkele seconden zal duren. Zoals je ondertussen al gewend bent van dit soort games, betekent dat herspelen, herspelen en herspelen tot je het level perfect kunt voltooien.
Het unlocken van nieuwe levels gaat gelukkig zonder de harde tijdslimiet te halen, het uitspelen van een level is vaak voldoende om meerdere levels vrij te spelen. Je kiest dan ook zelf in welke volgorde je deze aanpakt. Dat is belangrijk, want zo zit je nooit lang vast als je in een level terechtkomt dat je echt niet aankunt, iets wat vooral het geval zal zijn in de baasgevechten. Tegen dat punt zul je wel al lang ontdekt hebben dat de levels niet gevarieerd genoeg zijn om echt te blijven doorgaan. Dit effect wordt in de hand gewerkt door de minimalistische soundtrack en animatie, die op de achtergrond blijven om nooit frustrerend te worden. Het zorgt er echter ook voor dat je nooit het gevoel van evolutie hebt.
|
