Avalanche Studios heeft Gamed afgelopen vrijdag uitgenodigd om hun volgende game in de Just Cause serie uit te proberen. Deze actie gevulde, open wereld game volgt het verhaal van Rico Rodriquez, een personage dat iets weg heeft van een Mexicaanse Sylvester Stallone in een explosie gedreven B-film. Net als bij de eerdergenoemde films, heeft het plot van het verhaal niet bij de beste schrijvers op tafel gelegen. Dat is prima, want het verhaal doet precies wat het zou moeten doen. Het geeft de speler genoeg achtergrond en opbouw om als een idioot alles op te blazen.

Dit is een gastimpressie geschreven door Peter Verzijl. Peter is een student die veel affiniteit heeft met games, waarbij het maken van ons digitale vermaak hem nog het meeste heugt.

En er is genoeg om op te blazen op het eiland van Medici. De naam van het eiland is niet alleen afgeleid van het woord mediterrane, maar de omgeving van het deze geďsoleerde woonplaats is er óók op gebaseerd. Prachtige heuvels gevuld met boomgaarden en akkers worden afgewisseld door vakantiehuisjes. Hier en daar een typisch dorpje met rode dakpannen en een fantastische blauwe zee waar je u tegen zegt. De artistieke stijl van het door water omringt stuk land is niets minder dan fantastisch. De kleuren steken prachtig van elkaar af en het ziet er heerlijk gesatureerd uit. De kleuren vloeien over het scherm en worden prachtig belicht door een mooie rode zon.


Een min punt is echter dat de kwaliteit van de texturen een stuk minder is als je het van dichtbij bekijkt. Zelf vind ik dat niet een probleem aangezien de wereld bekeken word van achter je karakter (het derde persoonsperspectief). De camera zit er meestal niet dicht genoeg op het probleem om het op te laten vallen. Ook vond ik het ontwerp van de karakters ongeďnspireerd. Rico heeft, net als de rest van de cast een niet heel uitgesproken ontwerp. Ze zullen tevens qua karaktereigenschappen je niet heel lang bij blijven. Al zijn de modellen goed gedefinieerd en zien de hoofden en animaties er degelijk uit. Wat mij wel stoorde was dat attributen, zoals het vliegpak (hier later meer over), gelijk verdwijnen na gebruik. De objecten missen eveneens tijdens de verhaal scenes. Het is jammer dat deze details achterwegen gelaten worden.

Dat laatste is eveneens hoe de visuele aspecten in zijn algemeen omschreven kunnen worden; het is oké, maar het ziet er niet uit alsof ze alles uit de nieuwe generatie consoles hebben gehaald. Ik zie dan ook geen reden waarom, vanuit een visueel standpunt genomen dit spel “next-gen” zou moeten zijn. Dit plakkaat verdient de het spel wel voor hetgeen waar de game het meest in uitblinkt, namelijk de schaal. De grootte van de wereld is onwerkelijk. Nergens, tijdens het rondreizen heb je last van laadschermen of bomen en gebouwen die op eens en uit het niets verschijnen. Je kunt met een helikopter de lucht in vliegen en het hele eiland bekijken zonder dat het beeld hapert of langzamer wordt. Dit is duidelijk hčt punt waarop het spel zich probeert te verkopen.


De game is hier geheel op toegespitst. Na het opstarten van het spel word je gelijk in de actie geplaatst, waarna je na ongeveer een uur speeltijd al de volledige vrijheid hebt. De toon van het spel wordt in een even korte tijd gezet, waarbij je in het intro, staand op een vliegtuig in het midden van de nacht, raketten afvuurt op luchtafweergeschut installaties. Hier, in het midden van de nacht, de explosies goed tot zijn recht komen. Dat moet ook wel, want wat is een actiefilm zonder extreem goed en over de top vuurwerk. Geen seconde wordt verspild, want hierna word in rap tempo de hoofd mechaniek uit de serie kort uitgelegd.

Rico bezit namelijk over een afvuurbare haak die je overal aan vast kunt maken, om hem vervolgens daar naar toe te trekken. Rotswanden, gebouwen, mensen, helikopters, noem het maar op. De mogelijkheden zijn eindeloos. Zijn arsenaal wordt dit keer uitgebreid door een gevleugeld vliegpak, waarmee je jezelf snel over het eiland kunt bewegen. Daardoor is het vliegpak in samenwerking met de haak en een parachute een goede toevoeging. Het prettigste is nog dat de meeste spelelementen in de game door het spelen worden uitgelegd. Geen lange saaie lappen tekst met uitleg. Hier moet je heen, druk op deze knop en veel plezier.

Wat er in dit deel anders is aan de haak, is de mogelijkheid om twee objecten in het spel aan elkaar te koppelen. Neem een olievat aan een paal, waarbij je met een druk op de knop de kabel tussen de twee objecten kan aantrekken. Dit is handig als je bijvoorbeeld een kraan op vier poten wil laten omvallen. Bevestig het vat aan een van de vier poten, trek het touw in en kijk naar het spektakel terwijl de toren als een kaartenhuis omvalt. Dit is allemaal mogelijk vanwege de nieuwe Avalanche Engine, waarmee Avalance Studios de wetten van de natuurkunde nog realistischer simuleren. Het effect dat het teweeg brengt, voelt echt fantastisch.


Hierbij is het voordeel dat je vrijwel alle objecten, met uitzondering van de meeste gebouwen in dorpen en bergen, met fysica te manipuleren zijn. Dit levert heel veel mogelijkheden op. Zo kun je een helikopter een auto mee laten slepen, een toren op een gastank laten vallen, of een persoon weg laten slingeren aan een raket. Er zijn zó veel mogelijkheden om hetzelfde doel te bereiken, dat de meest creatieve oplossing bedenken verreweg het leukste onderdeel is van het spel.

Dit laatste is evenzeer het nadeel aan de verhaalende missies; ze zijn gewoon niet zo leuk als het eindeloos rond bewegen op een eiland en chaos creëren. De eerste paar opdrachten zijn de moeite waard omdat het je leert om te gaan met al het speelgoed dat in je schoot geworpen wordt, maar op het punt dat ik een scooter naar een garage moest rijden was het wat mij betreft vrij snel tijd om zelf rond de wereld te huppelen.

Deze bied je dan ook genoeg te doen om jezelf te vermaken. Het land is opgedeeld in zones die vallen onder het dictatorschap van Generaal Sebastiano Di Ravelo. Elk van deze zones heeft één of meerdere dorpen die ‘bevrijd’ moeten worden van zijn grip. Dit doe je door op zoek te gaan naar propaganda, reclameborden, speakers en busjes. Tevens heeft de dictator de politiestations omgebouwd tot barakken voor soldaten. Na deze zorgvuldig, of met veel geweld, bommen en granaten verwijderd te hebben is het dorp ‘gered’. Of de bewoners daar blij mee zouden moeten zijn, vraag ik me af.


Elk van de dorpen heeft een gelijke soort combinatie van de verschillende hiervoor beschreven elementen, maar omdat deze iedere keer op een andere manier in elkaar zit, bleef het na vier keer nog steeds leuk. Wel is het vrij lastig om te zien waar de doelen staan. De gebruikers interface laat soms precies zien waar de doelen zijn, en soms helemaal niet. Iets wat nogal verwarrend is voor de speler. Wel staat er duidelijk op het pauzemenu wat je nog moet doen voor het dorp overwonnen is.