Steeds meer games ontlenen hun bestaansrecht aan Kickstarter. Het is een manier om gamers niet alleen direct aan te spreken, maar tevens hun interesse te peilen. In 2012 werd er op deze manier ook geld bijeen getracht te halen voor een nieuwe Broken Sword en het eindresultaat was indrukwekkend te noemen.

Ontwikkelaar Revolution Software had zich ten doel gesteld om $400,000 binnen te halen, een bedrag dat aan het einde van de looptijd bijna twee keer zo hoog uitpakte. Het gaf niet alleen het succes van het click-and-point genre of de franchise zelf aan, maar tevens de ideologie van Charles Cecil. Hij wilde met een nieuwe Broken Sword zelf de richting kunnen bepalen, zonder door uitgevers in een (3D hoek) gedreven te worden, of beslissingen uit handen te geven. Het resulteerde uiteindelijk in twee episodes die gezamenlijk het vijfde deel – The Serpent’s Curse – vormden. Deze twee episodes zijn gebundeld en, na een eerdere release voor de PC, iOS, Android en PlayStation Vita, nu ook verkrijgbaar voor de PlayStation 4 en Xbox One.


Voor het verhaal worden we in eerste instantie meegenomen naar het jaar 1937, alwaar een schilderij onder de naam “La Maledicció” wordt gestolen. We nemen een sprong in de tijd en komen aan in het heden. Oudgedienden George Stobbard en Nico Collard ontmoeten elkaar in een galerij binnen Parijs, tot er een man binnen komt, de eigenaar van de galerij neerschiet en er met hetzelfde schilderij vandoor gaat. Uiteraard betreft het hier geen simpele kunstroof en gaandeweg de game krijgen we te maken met intriges, samenzweringen en een hele hoop humor. Deze humor hoort onlosmakelijk bij de serie en is nauw verweven met een serieus verhaal. Dit staat natuurlijk haaks op elkaar en op enkele momenten is dit ook als kritiekpunt aan te merken. De ontwikkelaar weet dan niet de juiste balans te vinden tussen ernst en humor, maar gelukkig zijn dit soort fragmenten spaarzaam. Over het algemeen werkt de wisselwerking juist erg goed, waarbij er ook verwijzingen naar het verleden worden gemaakt. Wees echter niet bang, The Serpent’s Curse is ook prima speelbaar als je nog nooit een Broken Sword titel hebt aangeraakt.

Mocht je tot deze groep behoren, dan is het natuurlijk handig om te weten wat je in huis haalt. De franchise valt binnen het point-and-click genre. Binnen een locatie praat je met de aanwezigen, kijk je met welke objecten er interacties zijn uit te voeren en welke hulpmiddelen opgepakt kunnen worden. Vooral dit laatste is belangrijk, regelmatig zul je namelijk objecten nodig hebben om verder te komen. In eerste instantie is dit nog makkelijk, maar naarmate je verder komt zul je steeds beter na moeten denken. Af en toe slaat het hier iets te ver in door, zo ook bij de overige puzzels, zoals voorgaande games dit eveneens deden. Het combineren van items is dan niet altijd even logisch, waardoor je simpelweg alles met elkaar samenbrengt in de hoop op een goed resultaat. Mocht je echt niet verder komen, dan is er altijd nog een hintsysteem die je steeds betere hints geeft. Op deze manier krijg je iets meer sturing, tot een flinke schop die je direct voor het antwoord zet.


Hoewel ik in eerste instantie bang was dat de controls een probleem zouden vormen op de consoles, is dit allerminst het geval. Met de linkerstick bedien je de cursor, terwijl je met de rechterstick de camera hanteert. Een directe knop om te lopen is er niet, in plaats daarvan kies je simpelweg voor een loopcommando en wijs je met de cursor de juiste positie aan. Dit werkt op sommige momenten wat omslachtig, bijvoorbeeld wanneer de situatie iets meer precisie vereist, maar was nergens problematisch te noemen. Hiernaast kun je met een druk op de knop interacties uitvoeren, je inventaris openen en items bekijken.

Visueel weet Broken Sword een 2D, handgetekende achtergrond te combineren met 3D objecten op de voorgrond. Het resulteert in schitterende plaatjes, enkel de animaties zijn minder goed uitgewerkt. Vanuit stilstand naar beweging loopt het niet heel erg soepel en ook andere in elkaar overlopende bewegingen zijn niet erg vloeiend. Ook het geluid kent een soortgelijke tweedeling. Tegenover een sterke cast aan hoofdkarakters horen we ook stemacteurs die hun personage te overdreven hebben ingesproken, waarbij lipbewegingen niet altijd aansluiten bij de gesproken teksten. Het haalt je nergens uit het verhaal, maar mist simpelweg een stukje afwerking.


Ondanks deze kritiekpuntjes heb ik zeer genoten van deze nieuwe Broken Sword. De vele verwijzingen naar het verleden zullen misschien niet door iedereen opgemerkt worden, maar voelen als een ware hommage voor de trouwe fans. Ben je een nieuwkomer, dan hoef je gelukkig niet te vrezen. Het verhaal staat op zichzelf, de gameplay is simpel en logisch gehouden en door een hintsysteem zul je nooit lang vast hoeven te zitten. Wat mij betreft mag Cecil meteen door aan de ontwikkeling van een zesde Broken Sword en volgen meer oudgedienden van het point-and-click genre zijn voorbeeld.