Sommige games geven in diens titel al weg wat je mag verwachten, denk aan namen als Football Manager, Super Mario 3D World en Theme Park. Ook Tower of Guns doet niet echt zijn best om te verhullen waar we mee aan de slag mogen, maar gelukkig blijft er voldoende over om in onze review te vertellen.

De totstandkoming van Tower of Guns is een interessante. Joe Mirabello werkte aan Project Copernicus, een MMO die gebaseerd was op de Kingdoms of Amalur wereld. Het project kende honderden medewerkers, tot 38 Studios ten onder ging en daarmee een einde kwam aan de ontwikkeling. Mirabello besloot het nu anders aan te pakken, met zijn eenmansstudio Terrible Posture Games is hij grotendeels alleen verantwoordelijk voor Tower of Guns, een titel die hij een ‘ervaring voor tijdens een lunchpauze’ noemt, waarover later meer.

Het verhaal van Tower of Guns is niet in één zin te omschrijven. Niet door diens complexe achtergrond of diepgaande karakterontwikkelingen, maar omdat deze steeds weer anders is. De random gegenereerde verhaallijnen zijn absurd en komen nergens prominent naar voren. Het is zelfs zo dat je de achtergrond waartegen je speelt uit kunt schakelen zodat het je niet in de weg staat tijdens het spelen. Je mist daarmee wel een stukje humor, voor zover je de tijd hebt om de teksten tijdens de hectische actie te lezen.


De bedoeling van het spel, zoals de naam eigenlijk al weggeeft, is om de top van de toren te bereiken. Nooit zal deze ervaring als eentonig worden ervaren omdat de verdiepingen, net als het verhaal, random worden gegenereerd. Het vuur komt van alle richtingen en veel tijd voor tactiek is er dan ook niet, het is schieten of neergeschoten worden. Het is om deze reden maar goed dat je munitie onbeperkt is, terwijl de wapens zelf ieder hun eigen zwakke en sterke punten kennen. Het verslaan van vijanden resulteert in rode en blauwe orbs, die respectievelijk je gezondheid herstellen of het level van je wapen doen verhogen. Hoe hoger het level, tot een maximum van level vijf, hoe hoger je vuurkracht en de snelheid van het wapen.

Naast de wapens maak je ook gebruik van perks, waarbij de keuze soms lastig te maken is. Wil je bijvoorbeeld hoger springen, of heb je liever een grotere levensbalk? In een tweede spelmodus, Dice Roll, spelen deze perks een nog grotere rol. De verhaallijn verdwijnt, maar een random perk bepaalt hoe je het spel dient te spelen. Deze perk kan ook negatief zijn doordat het bijvoorbeeld de moeilijkheidsgraad verhoogt. Als laatste is er ook Endless, omdat hier statistieken worden bijgehouden en vergeleken kunnen worden komt hier het ware competitiegevoel naar boven. Dit is nodig ook, er is namelijk geen multiplayerstand aanwezig.


Eerder gaven we al aan dat de ontwikkelaar het spel omschreef als een ervaring voor tijdens je lunchpauze. Het leent zich er dan ook ideaal voor om in een kortere sessie te spelen, waarbij de uitdaging en veelzijdigheid groot zijn om je niet snel te doen vervelen. Sowieso zal dit niet snel gebeuren, er zijn namelijk de nodige geheime ruimtes te ontdekken en door de eerder benoemde random opbouw voelt de game iedere keer weer fris aan. Grafisch is het spel ruim voldoende, zonder dat het uiterste van je consoles gevraagd zal worden. Bij de al te snelle actie kan de framerate een kleine dip vertonen, maar dit soort momenten zijn gelukkig spaarzaam. De actie is verder ondersteunt met de juiste muziekkeuze, denk aan meer opzwepende nummers wanneer er vele vijanden om je heen staan, en iets meer duistere muziek op de momenten dat de dreiging juist meer op de loer ligt.

Tower of Guns werd vorig jaar al op de PC uitgebracht, maar is nu ook te spelen op de consoles. Qua opzet is het spel onveranderd, overleef de toren door af te rekenen met een continue stroom uiteenlopende vijanden, denk aan turrets, vliegende tanks en eindbazen. Door de toevoeging van perks en power-ups voelt het nooit saai aan, hoewel het tegelijkertijd niet zo is dat je urenlang aan één stuk zult spelen. Echter, voor kortere sessies is het een leuke game die doet denken aan de hoogtijdagen van Quake en Unreal Tournament, maar dan helaas zonder de begeleidende competitieve multiplayer.