Wie kent de televisieserie That 70’s Show? Het bracht ons mee naar een periode vol wijde kleding, aparte zonnebrillen en, hoewel in de serie iets minder vertegenwoordigd, grootse snorren en lange bakkebaarden. Hoewel Eric Forman en consorten ontbreken in LA Cops is het deze zelfde periode waarin de game zich afspeelt.

In LA Cops spelen we als twee agenten uit een selectie van zes, inclusief namen als Chet Kowalski. Met het duo stappen we nog geen tien levels binnen, alsmede enkele bonuslevels, om aldaar het aanwezige tuig uit te schakelen en eventuele extra opdrachten te vervullen. De game is neergezet als een isometrische shooter, waarbij we schuin van boven een overzicht krijgen van het level. Althans, dit is de bedoeling. Je zult veelvuldig de camera bij moeten stellen om een goed overzicht te verkrijgen, wil je niet een kamer binnen stormen en meteen worden neergehaald door een crimineel die aan de andere kant staat.


Het duo kun je als speler beiden aansturen, waarbij je de directe controle hebt over het ene karakter en de ander met commando’s aanstuurt. Het is bijvoorbeeld mogelijk om een kamer van beide kanten binnen te komen als een ware verrassingsaanval, een tactische optie die echter de nodige planning met zich meebrengt. Omdat de uitwerking tegelijkertijd niet altijd brengt wat je verwacht had, begon ik het spel al snel anders te spelen. Met het ene karakter doorliep ik een level, mocht ik de dood vinden dan was het andere karakter een reddingslijn. Is dit de manier waarop het spel gespeeld dient te worden? Wellicht niet vanuit het standpunt van de ontwikkelaar, maar het zorgde bij mij voor het meeste spelplezier.

De AI van de tegenstanders is helaas lang niet altijd voldoende. Hun looproutes beperken zich op momenten tot kleine rondjes en wisselvalligheid overheerst bij hun acties. Het ene moment zorgt een geweerschot ervoor dat ze in opperste staat van paraatheid verkeren, een volgend moment reageren ze totaal niet. Hetzelfde kan gezegd worden over hun line of sight. De ene keer zien ze je op een verre afstand aan komen, terwijl ze een volgend moment vooruit staren terwijl je vlakbij staat. Omdat schieten geen vereiste is, je kunt ze voor een hogere rating ook van achteren benaderen en in de boeien slaan, helpt dit niet altijd mee in hetgeen wat je verwacht wanneer je een actie uitvoert. Mocht je toch voor de hardere actie gaan, dan kun je naast een standaard geweer uitkijken naar wapens als een uzi, shotgun of een granaatwerper.


Het bovenstaande is eigenlijk wat je de gehele game doet, waarbij de levels ook nog eens op elkaar lijken in termen van opmaak en kleurgebruik. Eenmaal één level gezien en gespeeld, dan weet je wat je van de rest van de game mag verwachten. De moeilijkheidsgraad is weliswaar te verhogen, maar hoewel de vijanden in getale toenemen verandert het spel hier verder niet door. Een echte verhaallijn ontbreekt eveneens, de cutscenes zorgen er dan ook niet voor dat je lang betrokken blijft bij het spel. En daarmee hebben we meteen het grootste probleem van de game te pakken: het pakt je niet. Een aanwezige skill tree is een leuke toevoeging, maar het zijn niet de elementen die het spel de extra diepgang geven die het nodig heeft. De audio en graphics stuwen het spel ook niet naar een grotere hoogte, beiden ontstijgen de middelmaat helaas niet. Met Hotline Miami is er een titel binnen hetzelfde genre die heeft laten zien hoe het moet, helaas kan LA Cops niet voldoende overtuigen om van zijn meester te leren.