Recentelijk gaf Marvel aan dat hun gamesectie zich meer op kwaliteit en minder op kwantiteit moest gaan richten. Het was een uitspraak die ze deden ten tijde van The Amazing Spider-man 2, waardoor de vraag bestaat: valt deze game nu onder de noemer kwantiteit of kwaliteit?

Kort na het opstarten blijkt al snel dat er, wanneer we deze filmgame afzetten tegen eerdere Spider-Man titels, geen moeite is genomen om te innoveren. De stad New York ligt wederom aan je voeten, criminaliteit dient wederom besteden te worden en om dit voor elkaar te krijgen, strijden we wederom tegen nietszeggende vijanden en enkele bekende eindbazen. Een overkoepelend verhaal is weliswaar aanwezig, maar voegt niets toe en dient enkel als reden om je van de ene naar de andere baas te begeleiden. Sterker nog, je kunt enkele vraagtekens zetten bij de keuzes die Spider-Man maakt om zijn doel te bereiken. Om aan informatie te komen, hackt hij bijvoorbeeld laptops van de politie en luistert hij burgers af, hetgeen niet helemaal lijkt te passen bij een superheld die vooral handelt in dienst van de mensheid.


Ontwikkelaar Beenox heeft getracht om hier iets meer verdieping in aan te brengen. Spider-Man kan door de inwoners van New York als een held worden gezien of juist als iemand die ze aan hun lot overlaat. Terwijl je door de stad slingert, vragen ze regelmatig je hulp, hetgeen je kunt negeren of waar je ze in kunt bij staan. Besluit je de burgers aan hun lot over te laten, dan zullen ze je dit niet in dank afnemen en de politie achter je aan sturen. De oplossing lijkt simpel: simpelweg te hulp schieten. Keer op keer. In repetitieve opdrachten als het verslaan van enkele vijanden of het navigeren in een door rook gevulde ruimte. Opdrachten die je moet blijven herhalen om je meter als held niet te ver te laten dalen. Bijkomend nadeel is dat je ook niet rustig door de stad kunt slingeren omdat je voortdurend een noodoproep krijgt. Het zorgt ervoor dat je na enige tijd weinig medeleven meer zult tonen en je vooral op het hoofdverhaal zult richten, welke ongeveer acht uur in beslag neemt.

Deze uren worden ingevuld door een herhalende opzet: slinger door de stad naar de gewenste locatie, reken alhier af met enkele vijanden, doe ditzelfde met een eindbaas en herhaal dit proces. Getracht is om het vechtsysteem op te zetten als de Batman games dit succesvol deden, maar dan in een veel meer afgeslankte vorm. Je valt simpelweg aan door op een knop te blijven drukken en ontwijkt zo nu en dan een aanval wanneer dit staat aangegeven, in de hoop dat een vijand niet tussendoor vast blijft zitten in de omgeving. Gelukkig geven de eindbazen iets meer uitdaging, overigens zonder echt over innovatie te kunnen spreken. Tussendoor mag je op momenten als Peter Parker zelf aan de slag om foto’s te nemen, hetgeen even saai klinkt als dat het in de game is.


Is dan alles slecht aan The Amazing Spider-Man 2? Dat zou te kort door de bocht zijn. Het webslingeren werkt bijvoorbeeld beter dan in de vorige games, zo staan beide triggers voor beide handen van Spider-Man en zul je daadwerkelijk gebouwen in de buurt moeten hebben om je web aan te bevestigen. Terwijl je op deze manier rondslingert, en hopelijk even niet gestoord wordt door de burgers, kun je comics verzamelen om je zo verder in te lezen in de Spider-Man verhalen. Als laatste zijn er nog Russische bendes die je kunt verslaan om extra kostuums vrij te spelen. Leuke toevoegingen? Absoluut, maar in het grotere geheel is het veel te weinig. Het is duidelijk dat de ontwikkelaar een deadline diende te behalen en daardoor - noodgedwongen - genoegen heeft genomen met een product dat ontbreekt aan kwaliteit, waarmee we meteen onze vraag uit de inleiding beantwoord hebben.