Een mix tussen Pikmin en Overlord, dat is exact wat Square-Enix ons aanbiedt met Vita launchgame Army Corps of Hell. Of het een geslaagde mix werd of juist een ongeďnspireerde kopie, lees je hieronder in onze review.
In tegenstelling tot Pikmin bevat Army Corps of Hell geen vrolijk verhaaltje; de game ligt hierbij veel dichter bij Overlord. Jij speelt de koning van de hel die zijn controle over de hel heeft verloren. Met behulp van vele goblins doet hij nu echter een poging om opnieuw de baas te worden. De humor van Overlord wordt echter ingeruild voor saaie dialogen en levenloze tussenfilmpjes waardoor het overslaan van de filmpjes snel een gewoonte wordt. De filmpjes zijn simpelweg te repetitief om hen je aandacht te schenken. Het is een kritiekpunt dat echter niet alleen opgaat voor het verhaal, de volledige game lijdt onder de herhalende natuur van het spel. De term 'herhaling' kan praktisch gedefinieerd worden door Army Corps of Hell eens je de game vijf uur hebt gespeeld.
De game begint zeer simpel. Als koning van de hel heb je continu goblins rond je lopen, waarbij je uiteindelijk maximaal honderd goblins kunt besturen. Die goblins volgen jou automatisch dus om hen te sturen moet je gewoon rondlopen met de linker stick. Eens een vijand in de buurt staat, richt je op hem en selecteer je goblins om hem aan te vallen. De eerste levels gaat dit door zoveel mogelijk goblins op hem te gooien en dan hun speciale aanval uit te voeren. Later worden twee extra types goblins geďntroduceerd, namelijk speermannen en magiërs waarbij die eersten van een afstand aanvallen en de laatsten hun aanvallen dienen op te laden voor ze schade kunnen doen. Je verslaat hierbij vijanden door te focussen op hun zwakke plek welke meestal snel opvalt.
Om hiermee rekening te houden kun je ze gelukkig in bepaalde formaties plaatsen waardoor meer strategie mogelijk is, hoewel je niet veel moet veranderen eens je de strategie hebt die jou het meest zint. Af en toe zullen er goblins sneuvelen, maar als je snel genoeg over hun lichaam loopt; worden ze automatisch hersteld en anders kun je er altijd nog nieuwe kopen bij verschillende stations in de levels. Na het verslaan van vijanden dien je hun loot te verzamelen waarmee je de goblins sterker kunt maken; maar de camera is hierbij veelal problematisch. Vaak zul je goblins per ongeluk op de loot gooien in plaats van de overgebleven vijanden waardoor er tijd verloren gaat en een deel van de goblins afgeslacht wordt zodat je moeite hebt om de hoogste ranking te halen.
Aan het begin van de game is dat wel leuk, maar gaandeweg begint op te vallen dat elk level identiek speelt. Je loopt over saaie bruggen van platform tot platform om nieuwe groepen vijanden tegen te komen waarbij de normale vijanden steeds hetzelfde blijven. De vijanden worden iets sterker, krijgen een ander kleurtje en hebben af en toe een andere specialiteit; maar hun uiterlijk en aanvallen veranderen niet. Zowel gameplay als graphics zijn hierdoor compleet herhalend. Enkel de soundtrack vormt een uitzondering op de herhalingen. Niet dat hierin weinig herhaling zit, maar het is het enige element waar die herhaling geen groot probleem wordt omdat hij gewoon aangenaam te beluisteren is. Dat is echter niet genoeg om de game aan te raden, na enkele uren ben je hem namelijk beu gespeeld.
|
40
