Het uitspelen van een game geeft ons een bepaalde trots, maar een echte trots als Jordan Verner zullen wij waarschijnlijk nooit ervaren.
De 19-jarige speelt maar wat graag een spelletje, maar helaas heeft hij een probleem: Jordan is blind. Zelf ziet hij dit echter niet als een probleem, zo is hij opgegroeid met de gedachte dat zijn blindheid hem nooit in de weg zou kunnen staan.
Als 8-jarige kwam hij in aanraking met games door zijn broer, en binnen enkele dagen speelde hij zijn eerste game uit: de Nintendo 64-titel Bass Hunter. Na deze titel vond hij het tijd voor een grotere uitdaging in de vorm van The Legend of Zelda: Ocarina of Time. Aangezien de titel complex was om in zijn eentje uit te spelen riep hij de hulp in van een vriend om de gevechten te voltooien. Deze vriend gaf enkel aanwijzingen, het vechten zelf wilde hij in zijn eentje voltooien.
Jordan legt uit dat het spelen van een game op deze manier een genot was voor hem, maar niet voor zijn vrienden. Gevechten diende hij vaak vijftien tot twintig keer aan te gaan alvorens hij er winnend uit kwam, hetgeen al snel een uur duurde. Toen zijn vrienden dus niet langer zin hadden om hem voortdurend te helpen koos hij een andere oplossing: het internet. Middels filmpjes en game blogs leerde hij wat hij moest doen en voerde het vervolgens uit. Een jongen voelde zich aangetrokken door Jordan's strijd om de game te voltooien en vroeg hem dan ook wat ervoor nodig was om de volledige titel uit te spelen. Het antwoord was simpel: een volledig script die hem stap voor stap door de titel heen zou helpen.
quote:
“I knew that, logically speaking, that would be possible with enough dedication but I thought there isn’t that much compassion in the world . . . nobody would do that, nobody has the time, nobody would want to."
Enkele maanden later zocht Drew contact met Jordan. Drew kende de game van binnen en buiten, hij was namelijk de recordhouder voor een speedrun door de titel. Al snel sloten ook een drietal anderen jongeren zich bij Drew aan om Jordan te helpen. In hun vrije tijd speelden ze de game en telden ze iedere virtuele stap, sprong en slag in de game om deze in een script samen te vatten.
Na twee jaar was het af: een script van 133 pagina's waar iedere stap van de game in stond. Dit script werd vervolgens in een computerprogramma verwerkt, waarbij de computer hardop de tekst las terwijl Jordan speelde.
Afgelopen november was het dan zover: Jordan wist met hulp van het script om de game uit te spelen. Het lastigste was nog een quest waarbij je twintig muntjes op moest duiken, juist omdat de computer deze muntjes random in het water plaatste.
quote:
“I have gone through my times when I am frustrated and I might have said ‘I’m blind and this is too hard. But I never meant it. And that’s not just with gaming, that’s with anything.”
Jordan heeft ook een eigen YouTube kanaal welke hier te vinden is. Op zijn pagina is te zien hoe hij diverse games speelt, waaronder het bovengenoemde Zelda en Pokémon.
|
