Vorig jaar behandelden we de beste dertig slechteriken ooit. Uiteraard moeten de grootste helden dan ook een lijstje hebben. We doken een tijdje in de archieven, lazen wat af, wikten en wogen en kwamen uiteindelijk met een lading namen die zich met voorsprong echte HELDEN mogen noemen.
24: Ryudo, Grandia II: Deze man verdient een hogere plek. Hij moet eigenlijk zelfs bij de eerste tien staan. Ryudo brengt namelijk in zijn eentje het gebruik van sarcasme tot een geheel nieuw niveau. Een traumatische gebeurtenis in zijn jeugd heeft hem buitengewoon onaangenaam gemaakt. Met name het brave priesteresje Elena moet het continu moet ontgelden. Onze held heeft een hekel aan god én vrouwen, dus profiteert hij van iedere gelegenheid om haar eens even flink te sarren.
Squall Leonhart de tweede dus? Nee hoor. Met opmerkingen als: “I'm sorry but that's not vague enough for me. Could you be a little less specific?” En: Well well. Look what the slavish devotion to sanctimonious bloodshed dragged in. What brings you here - or did I answer myself?” is de premiejager simpelweg geweldig. Daarbij heeft hij een paar aardige vechtmoves in huis en vergeten we ook nog bijna het feit dat zijn Engelse stemacteur dezelfde was die Kaneda in Akira deed. Dat alleen al verdient bonuspunten.
Daarom een legendarische top tien notering? Helaas niet. Halverwege de game wordt Ryudo van heerlijke cynische premiejager tot generieke oersaaie held. Het heeft af en toe zijn momenten, maar de magie van de eerste helft komt niet meer terug. Vooral het einde van de game is wel heel erg cliché Japans. Hij doet niet eens moeite om die duivelsheerlijke Millenia aan de haak te slaan. Doodzonde want onze held kwam zeker veel hoger in de lijst als hij niet zo braaf was geworden. Daarom een licht teleurstellende 24e plaats.
23: Sophitia Alexandra, Soul Calibur: Moederliefde zie je niet vaak in videogames. Sterker nog, het gebeurt niet vaak dat een moeder speelbaar is in een spel. Sophitia Alexandra daarentegen heeft een gelukkig huwelijk met twee kinderen. Helaas vraagt de Griekse god van Vuur en Smeden, Hephaestus, haar af en toe om het vervloekte zwaard Soul Edge te vernietigen. De eerste keer was het bakkersmeisje het ook gelukt, maar een stuk bleef in haar lichaam hangen en sindsdien laat het kreng Sophie en familie niet meer met rust.
De laatste keer waagde een van de dienaren van het zwaard – de schizofrene Tira – haar dochter te ontvoeren. Uiteraard bedacht Sophitia zich geen tweede keer en haastte ze zich om haar kind te redden. Het zwaard bleek echter de levensenergie van het kroost te hebben gestolen en de enige manier om het te redden blijkt het zwaard te sparen. De Griekse had maar een keus: vechten voor Soul Edge. Uiteindelijk gaat ze toch niet door de knieën en besluit ze het zwaard toch te breken.
Zichzelf tot het kwaad bekeren en toch weer daarop terugkomen, enkel voor je kind. Voor beiden valt wel iets te zeggen. Maar kan dat jullie wat schelen, lieve lezers? Natuurlijk niet!! Het enige waar alle gamers naar zitten te staren is dat verdomd korte rokje van onze blonde krijgster dat bij het minst of geringste weer omhoog floept. Daarnaast is haar Frankensteiner manouevre de meest heerlijke manier om te sterven. En dan hebben we het niet eens over dat doorzichte pak van haar. Kinderen? Boeien! Sophie’s onderbroek willen we zien! Daarom plek 23.
|
. Maarja, je kan helaas niet alles hebben 
