Als gamesite beoordelen we videogames meestal op hun verdiensten op gebied van gameplay, replay, graphics en geluid. Het zou dan ook logisch zijn als we gaan kijken naar de tien beste videogames aller tijden, maar dat is niet echt origineel meer. Wij gaan op zoek naar een ander soort top 10.

6. Sheeda, Kaileena en de Dahaka, Prince of Persia: Warrior Within: Dat onze prins een gespleten persoonlijkheid had, wisten we al voordat hij naar zandmonster transformeerde. Hoe kan het anders als hij op het ene moment sierlijk tegen muren op rende en op het andere ineens hopeloos traag en onhandig met zijn zwaard liep te zwaaien? We zijn de eerste om te zeggen dat de Prince of Persia serie een fantastisch platformer was, maar van vechten hadden de makers duidelijk geen kaas gegeten.



Nergens werd dat duidelijker dan in Warrior Within waar onze edele geveltoerist herhaaldelijk door de eindbazen in elkaar werd geslagen. Tijdens de productie van de game besloot Ubisoft de movelist van de prins uit te breiden, maar had niet gekeken naar de snelheid waarmee ze uitgevoerd moesten worden. Hierdoor was de prins niet vooruit te branden, kon je nooit je slagen goed timen en snel ontwijken? Onmogelijk. Een simpele tegenstander verslaan veranderde daardoor in een bijna epische gevecht, alleen van het verkeerde soort.

En dan moesten de bazen nog volgen. Sheeda, Kaileena en de Dahaka hadden allemaal smerige moves in huis en een vreselijk lange levensbalk. Hen verslaan werd zo’n frustrerende opgave dat de speler liever kilometers aan roterende messen trotseerde dan weer die Keizerin van de Tijd. Ubisoft introduceerde daarom voor de volgende Prince, the Two Thrones, speedkills voor zowel eindbazen als normale tegenstanders – en dat was maar goed ook.

5. Laatste baas, Mushihimesama Futari: Gradius een eitje? Ikaruga te makkelijk voor je? Gaap je al bij de gedachte van een spelletje Radiant Silver Gun? In dat geval, beste shoot ‘em up fan, raden we je aan om eens een potje Mushihimesama Futari te spelen. De eindbazen daar zijn namelijk van zo’n legendarisch niveau dat zelfs de hardcore gamer peentjes gaat zweten.

Het shoot ‘em up genre staat bekend om krankzinnige moeilijke velden waar de speler duizenden vijanden en nog veel grotere aantallen aan kogels, raketten en andere projectielen moet ontwijken of vernietigen. Vaak zit bij deze games driekwart van het tv-scherm vol met gevaarlijke voorwerpen. Developer Cave vond dat echter wat weinig en besloot in de baas gevechten van Mushihimesama Futari daar nog twintig procent bij te voegen. Het resultaat is eh… Nou ja, kijk zelf maar:



Waarom staat deze baas, van wie we de naam helaas niet weten, maar op de vijfde plaats? Drie redenen. 1: Jouw enige zwakke punt is de cockpit van je vliegtuig. Aangezien die vrij klein is ben je zelf dus moeilijk te raken. 2: In shmups heb je altijd een flinke lading continues/muntjes (dat laatste hangt natuurlijk van je portemonnee af), dus je kan altijd opnieuw beginnen. 3: De meeste mensen zullen het na een gevecht simpelweg opgeven omdat die boss volgens hen niet te doen is.