Wario is origineel ontstaan als platformheld, maar in 2003 ging Wario een andere kant op. Nintendo toverde de franchise om en Wario mocht meespelen in allerlei minigames. Het vijfde deel van de serie is verschenen op de Wii, de perfecte console voor de minigames?

Wario Ware: Smooth Moves begint met Wario die rustig iets wil eten, maar dat gaat niet door. Zijn eten wordt gestolen en hij achtervolgt de dief. Op deze manier ontdekt hij de mysterieuze 'Form Baton', een staafje dat verdacht veel op de WiiMote lijkt, later komt daar dan nog de Nunchuk bij. Deze combinatie kan op een twintigtal verschillende manieren gebruikt worden, elke minigame laat je één bepaalde vorm gebruiken. Wanneer je een nieuwe vorm moet gebruiken, krijg je eerst een inleidend scherm waar wordt uitgelegd hoe je de WiiMote moet vasthouden en waarvoor de houding staat. Dit alles gebeurt door een ongelofelijk plechtige stem waardoor het grappig wordt, zeker bij vormen zoals de Big Cheese.

Het is belangrijk om te onthouden hoe elke houding gebruikt moet worden want voor een minigame zie je enkel een icoontje om aan te duiden welke houding je nodig hebt. Daarna moet je zelf uitvissen hoe je de minigame tot een goed einde moet brengen. De houdingen variëren van de WiiMote als slurf gebruiken tot hem gebruiken als vingerstokje. Alles werkt goed, maar het is niet altijd direct duidelijk hoe je iets moet doen. Hierdoor kan het wel eens voor komen dat je bepaalde stukken enkele keren opnieuw moet spelen.



De interface van Smooth Moves is zeer simpel, op een map van Diamond City zie je allerlei mensen staan zoals Jimmy T. Klik op deze mensen en je begint aan hun set van minigames. Dit betekent dat je zo'n vijftien tot twintig minigames met aan het einde een baasgevecht na elkaar krijgt te spelen waarbij je er maximaal drie mag verliezen. Dit stukje wordt in- en uitgeleid met een grappig filmpje. De minigames die je speelt hebben echter niets te maken met de filmpjes, ze zijn gewoon aankleding voor de spelletjes. Tussen de tweehonderd minigames is er ook absoluut geen verband, er is geen omliggend thema in tegenstelling tot bijvoorbeeld Cooking Mama.

De game is een soort parodie op enkele andere franchises en bevat enkele subtiele en minder subtiele verwijzingen naar andere franchises. Zo zien we letterlijk stukken uit Super Mario Bros, The Legend of Zelda en Animal Crossing passeren. Bijna elke Nintendo franchise zien we op deze manier terug. Het is niet enkel beperkt tot Nintendo titels, ook Rayman Raving Rabbids passeert, maar dan wel redelijk subtiel. Je moet namelijk tweemaal minigames uitvoeren voor een dansleerkracht die wordt begeleid door dansende dieren, de eerste keer met katten en de tweede keer met honden.

De minigames van Smooth Moves zijn net zoals in eerdere delen zeer kort, enkel de baasgevechten duren langer dan tien seconden. Door het aantal minigames is het onmogelijk ze allemaal te beschrijven, maar ze hebben wel één overeenkomst: ze vereisen niet meer dan één soort beweging om het tot een goede einde te brengen. Dit zorgt voor snel en impulsief plezier. Spijtig genoeg lijkt de WiiMote hier niet perfect te werken, er zijn verschillende minigames waar je in het midden tot de conclusie komt dat je acties niet meer geregistreerd worden of dat je wel de juiste actie uitvoert, maar dat je toch de minigame verliest om onduidelijke redenen.



De multiplayer kent ook zijn minpunten, zo krijg je deze multiplayer pas te zien na het volledig uitspelen van de singleplayer, dat is niet echt handig als je snel aan de slag wilt met vrienden. De multiplayermode waarin je met elf vrienden kunt spelen met maar één controller is leuk, maar uiteindelijk stelt het teleur omdat je het niet tegen elkaar kunt opnemen, maar gewoon de WiiMote moet doorgeven en hopen dat een ander in de fout gaat. Deze multiplayer is echter wel belangrijk want de singleplayer gaat zeker niet lang mee. Op één dagje kun je de game gemakkelijk uitspelen, de replaywaarde van de singleplayer ligt nog wat hoger dankzij enkele extraatjes maar als je geen multiplayer kunt spelen, dan is het de moeite niet. Het verzamelen van Pose Cards en het vrijspelen van nieuwe minigames wordt redelijk vervelend zonder vrienden om eens mee af te wisselen.

Qua graphics is Wario Ware zeker niet de beste titel van de Wii, maar het unieke stijltje maakt veel goed. Elke minigame heeft ook een totaal andere stijl. Zo heb je 2D minigames die verouderd lijken zoals die van Super Mario Bros, terwijl andere veel moderner zijn en een 3D cartoonstijl hebben. Deze mengelmoes geeft de indruk dat de minigames niets met elkaar te maken hebben. De filmpjes en de menu's zijn echter allemaal in éénzelfde stijl en worden begeleid door allerlei rare Japanse muziek en gekke geluidseffecten. De luidspreker in de WiiMote wordt ook regelmatig gebruikt in het spel, bijvoorbeeld wanneer je een telefoon moet opnemen. Hierdoor heb je wel het gevoel dat de game qua geluid echt af is, ook de enige plek in de game waar je dat echt kunt zeggen.

Wario Ware is een leuke game, maar heeft niet genoeg inhoud om je aan de console te binden en de game gaat dan ook niet lang mee. De minigames zijn enorm kort en blijven het ook, in games als Rayman Raving Rabbids heb je dan ook meer voldoening voor het voltooien van de minigames. Bij Wario Ware voelt het allemaal te licht aan, men had beter uitgebreide versies van de minigames toegevoegd voor een echte uitdaging. Op dat gebied is het gelijkaardige Rayman Raving Rabbids met zijn 'volwaardige' minigames een betere keuze.