Op de PlayStation 2 verschenen drie Grand Theft Auto games die zeer goed scoorden en nog beter verkochten. Vorig jaar probeerde Rockstar dit succes te herhalen op de PlayStation Portable. Liberty City Stories scoorde goed, maar voelde toch als minder aan. Kan Vice City Stories beter doen of overheerst het 'Been there, Done that' gevoel?

Fans van Vice City zullen alvast aan hun trekken komen want Vice City Stories (Vanaf nu VCS in deze review.) leert ons alles over het verleden van Lance Vance, een hoofdpersonage in Vice City. Hielp hij Vice City nog Tommy Vercetti, werkt hij in dit deel samen met zijn broer Vic. Vic is een marinier die zijn familie een goed leven wil bezorgen. Dankzij een corrupte legerofficier wordt hij echter al snel ontslagen. Om toch zijn familie nog te ondersteunen begint hij samen met Lance een handeltje in drugs. Het hoofddoel in de game is dan ook het bloeiend maken van je handeltje terwijl je alle grote namen uit Vice City tegenkomt. Al na vijf minuten leer je bijvoorbeeld Phil Cassidy kennen. Zij worden geweven in een interessant verhaal dat zich meet met dat van de andere delen.

Net zoals Vice City moet je in VCS ook allerlei bedrijven uitbaten, hier wordt dat Empire Building genoemd. Je koopt dus een bedrijfje en dan moet je enkele missies uitvoeren om het bedrijf winstgevend te maken. Dit geld wordt rechtstreeks op je rekening gestort, een serieuze verbetering op Vice City. In tegenstelling tot Vice City houdt het daarbij echter niet op, om de invloed van je Empire uit te breiden, zul je regelmatig moeten terugkomen. De missies hierbij zijn niet zo diepgaand, maar omdat er dertig bedrijven zijn, zul je toch even bezig zijn. Wat wel leuk is dat je ervoor kunt zorgen dat bedrijven te koop worden aangeboden door de bende die het bedrijf uitbaat, weg te jagen.

Ook voor de rest is de gameplay vergelijkbaar met Vice City, alle elementen uit die game zijn terug. Zo keren de helikopters terug als bestuurbare voertuigen en kan Vic zwemmen. Dat laatste is zeer handig als je op een jetski rondtoert en hij kapot gaat. Je kunt echter niet oneindig zwemmen, je hebt een staminametertje en als dat leeg is, ben je voer voor de vissen. Rockstar Leeds heeft ook naar San Andreas gekeken, je kunt namelijk hulp vragen aan bendes om kleine oorlogjes uit te vechten en de missies zijn ook lang en uitgebreid. Zelfs de eerste missies bestaan al uit meerdere subdoelen en tegen het einde van de game krijg je weer missies van epische proporties, deze bevatten ook meer variatie dan in LCS. Daarnaast mag je jezelf natuurlijk verwachten aan alles wat je gewend bent uit andere delen.



Wat terug is uit LCS is de multiplayer. De game bevat tien multiplayermodes die met vier spelers (offline) te spelen zijn. Hierbij verwacht je natuurlijk doodgewone multiplayermodes die je in elk spel ziet, maar Rockstar Leeds heeft enkele leuke en originele dingen verzorgen. Zo is er een mode waarin je het voertuig van het andere team moet vernielen of een mode waarin je juist een voertuig moet veroveren. Als je enkele vrienden hebt met de game, is dit zeker een reden om de game zelf in huis te halen. Het blijft wel spijtig dat deze mode niet online te spelen is, dat zou de multiplayer minstens tien keer zo interessant maken want de kans is klein dat je meerdere mensen met een PSP in je vriendenkring hebt en je dus het leukste van de multiplayer mist.

Qua besturing werkt VCS beter dan LCS, maar de camerabesturing blijft ietwat onhandig. Je moet namelijk de linkerschouderknop ingedrukt houden en dan kun je de camera draaien met de analoge pad. Gelukkig is de camera op zich goed genoeg om geen pijnlijk probleem te worden. Het rondlopen en schieten gaat dan ook zeer goed, het rijden zal niet zo vlot gaan, maar na tien minuten zit dat ook wel goed. Dit alles gebeurt (tenzij je het in het menu verandert) met de analoge stick, terwijl wordt de D-Pad gebruikt voor opties als het veranderen van radiostation. Op deze manier is de besturing zelfs ondanks het minder aantal knoppen, handig.

Ook met het vechten gaat het veel beter, men heeft namelijk naar San Andreas gekeken. Met een simpele druk op de schouderknop lock je op een personage en daarna kun je rustig slaan en schoppen met driehoek, cirkel en kruisje. Het vierkantje gebruik je dan weer om aanvallen te ontwijken. Uiteindelijk zou je beginnen te denken dat het een volwaardige vechtgame is, hoewel het ontwijken wat aan de moeilijke kant is. Het is ook niet interessant om in het midden van een vuistgevecht opeens te beginnen met schieten, je verliest namelijk even tijd die je tegenstander met gemak kan benutten om je neer te slaan.



De graphics zijn echt een stapje beter dan LCS met extra details en prachtige effecten. Het lijkt echt alsof je rondloopt in een levende stad. De clumping, waarbij alle voetgangers van hetzelfde type zijn en alle wagens hetzelfde zijn, is echter wel grotendeels opgelost. Dit zorgt ervoor dat het nog realistischer lijkt. Rockstar Leeds is er echter niet in geslaagd om problemen die al aanwezig zijn sinds GTA III, zoals pop-up uit het spel te verwijderen. Je zult nog steeds regelmatig een auto of gebouwen plots zien verschijnen, dit is echter niet erg voor het spel. Dit gebeurt meestal even voor je de plek in kwestie bereikt.

Je wordt echt ondergedompeld in de jaren '80, zo krijg je geen GSM ter beschikking zoals in de Liberty City games, maar je krijgt een pieper of semafoon. De stad ziet er ook anders uit dan in Vice City, er zijn veel verschillen tussen de twee spellen. Zo is het hotel dichtbij de luchthaven nu wel open en natuurlijk valt ook het reuzenrad op. Ook de muziek helpt hier aan mij. Dankzij de verschillende nummers waan je weer terug in de jaren '80 en op de radio hoor je natuurlijk opnieuw volop grappige reclames en DJs. Groepen als Quiet Riot, Judas Priest, Kiss en Run D.M.C. leenden hun nummers uit voor dit spel. De mogelijkheid bestaat om een eigen soundtrack te gebruiken, maar dat zul je niet echt willen doen in dit deel door het niveau, tientallen supernummers uit de jaren '80 passeren de revue. De voice acting is ook van hoog niveau en men is er in geslaagd om iedereen terug te laten komen als hun oude rol. De geluidseffecten zitten goed, zelfs als je ze hoort door de luidspreker van de PSP.

Grand Theft Auto: Vice City Stories is opnieuw een toppertje zoals we het van Rockstar gewend zijn, maar er zijn enkele minpunten zoals de laadtijden en de korte tijd dat je kunt spelen dankzij de batterij. Deze minpunten zullen je plezier echter niet verknallen, de vraag is echter of het opzet van de game na de vijf voorgaande 3D delen niet zal beginnen vervelen. Vice City Stories is geen game die een desinteresse in Grand Theft Auto kan genezen, daarvoor verschilt het spel qua opzet te weinig van de andere delen. Alle andere gamers mogen direct naar de winkel rennen voor een nieuwe dosis Grand Theft Auto. Voor zo'n grote dosis is zelfs de aankoop van een PSP interessant.