Bij de opvoeding van mijn zoon heb ik hem altijd geleerd om samen te spelen en te delen. Een levensles die Jozef Fares ongetwijfeld ook heeft meegekregen. De man achter ontwikkelstudio Hazelight Studios bewees dit al met A Way Out en It Takes Two en doet dit nu wederom met Split Fiction.

Wat deze games met elkaar gemeen hebben is dat samenspel voorop staat. Sterker nog, ze zijn niet alleen te spelen, en ook matchmaking is niet aanwezig. De ontwikkelaar gelooft duidelijk in het samen spelen en samen delen met bekenden. Dit betekent dat je het verhaal, gemoedelijk naast elkaar op de bank of online, niet alleen samen ervaart, hiervoor hoef je ook slechts één keer te betalen. Middels de Friend's Pass kun je een tweede speler uitnodigen zonder dat deze de game in bezit hoeft te hebben. Dit was bij de vorige games van Hazelight Studios ook al het geval, en nu is er zelfs ondersteuning van cross-play zodat je niet gebonden bent aan één platform.


Na een verhaal over twee criminelen en twee ouders is er ditmaal gekozen voor twee schrijfsters. Mio en Zoe, zoals ook de dochters van Fares heten, staan op het punt een uitgeversdeal te sluiten met Rader Publishing. Maar het bedrijf heeft hele andere plannen. Want waarom zou je schrijfwerk beperken tot een boek, als je het ook veel intenser kunt beleven? Wat nu als je deze ideeën tot leven laat komen via een simulatie, via een pod onttrokken uit de breinen van de beste schrijvers en schrijfsters? Een ambitieus plan waar Mio haar twijfels bij heeft. De uitgever zit niet op tegenspraak te wachten en na een worsteling belandt ze bij Zoe in haar pod. En dat is een probleem, de pods zijn namelijk niet gemaakt voor twee personen.

Daar waar normaliter één boek tot leven komt lopen de verhalen van sciencefictionschrijfster Mio en fantasieschrijfster Zoe door elkaar heen. Werd de spelwereld in It Takes Two gevormd door de huiselijke omgeving, daar gooit de ontwikkelaar nu alle remmen los. Steeds als je denkt dat het niet gekker kan lijken ze het tegendeel te willen bewijzen. Ze doen dit niet alleen via het hoofdverhaal, regelmatig beleef je Side Stories die de absurditeit nog wat verder opvoeren. Ik kan me immers weinig games voor de geest halen waarbij ik als een varken regenboogscheten liet. Meer verklappen dan dit moment zou zonde zijn, maar geloof me dat Hazelight Studio bijzondere brainstormsessies gehad moet hebben. Zonder terughoudendheid en langdradigheid, nooit houden ze namelijk te lang vast aan één idee waardoor het tegen gaat staan.


Wat ook niet tegen gaat staan is de gameplay. En dat is knap aangezien de basis van actie en platformen vrijwel altijd aanwezig is. Om niemand buiten te sluiten is de gameplay bovenal simplistisch gehouden. Het is knap dat het aantal ideeën talrijk is en tegelijkertijd direct duidelijk is wat je moet doen en hoe je dit uit moet voeren. Samenwerking is hierbij altijd de sleutel. Enkel door de krachten van het duo te bundelen kun je voortgang boeken en bovendien zorgt het ervoor dat je nooit te ver uit elkaar zult gaan. Immers, enkel als Mio en Zoe zich bij elkaar aansluiten kunnen ze verder. Om deze reden zijn er geen collectibles. Niets is immers vervelender als jij wacht op de ander, die op zijn gemakje alles aan het uitkammen is. Hierdoor boet de game wel iets in aan herspeelbaarheid, hoewel je natuurlijk altijd nog een keer in de andere rol kunt stappen.

Juist door de twee achtergronden van de schrijfsters zul je voortdurend heen en weer worden geslingerd tussen sciencefiction- en fantasy-scenario’s. De eerste iets meer gericht op actie, de tweede op platformen en puzzelen. Wat ze met elkaar gemeen hebben is dat ze veelal worden afgesloten met één van de minder sterke elementen, namelijk de eindbazen. Je bent vaak net iets te lang zoekende wat er precies van je wordt verwacht en hoe je schade aan kunt richten. Gelukkig is er wel een overvloed aan checkpoints en zelfs een optie om stukken uit de game over te slaan. Voor de meer geoefende gamer klinkt dit als een doodzonde, tegelijkertijd verplicht niemand je om er gebruik van te maken.


Split Fiction is een feest om te spelen. Voor jong en oud en voor de geoefende en nieuwe speler. Het is duidelijk dat ze iedereen in het plezier willen betrekken. Niet alleen door de gameplay voor iedereen toegankelijk te maken, maar ook door het te overladen met knotsgekke verrassingen en uiteenlopende hommages aan andere media. Wat over blijft is slechts één kleine kritiek. Mocht je It Takes Two eerder al gespeeld hebben dan zul je net iets minder verrast worden. Dit is overigens niet te wijten aan de geweldige acteerprestaties van Kaja Chen als Mio en Elsie Bennett als Zoe, noch aan de grafische pracht en framerate die constant overeind blijft. Wel weet het verhaal net wat minder indruk te maken. Twee ouders die problemen ervaren met hun dochter is simpelweg net wat emotioneler dan twee schrijfsters die uit een simulatie dienen te ontsnappen. Toch moge duidelijk zijn dat dit punt makkelijk weg te strepen valt tegen wat Split Fiction wel te bieden heeft. Er is immers niets leuker dan samen spelen en delen. Vraag dat maar aan mijn zoon.