Weet jij nog wat je 23 jaar geleden deed? Mocht dit zo zijn, dan gaan de herinneringen ongetwijfeld terug naar mooie, of misschien verdrietige, dan wel angstige momenten. Of in het geval van Silent Hill 2: al deze emoties tegelijkertijd.
Silent Hill 2 werd in 2001 uitgebracht op de PlayStation 2 en gekenmerkt door zijn sfeer. Want hoewel er monsters aanwezig zijn die het op je gemunt hebben, een vaststaand gegeven binnen het horrorgenre, draait het toch vooral om het mysterie van Silent Hill. Een dorpje waar James Sunderland herinneringen aan heeft door de vakanties die hij er heeft doorgebracht met zijn vrouw Mary. Een tijd waar hij met weemoed aan terugdenkt aangezien zijn echtgenoot enkele jaren eerder is overleden. En laat het nu net Mary zijn die hem een brief stuurt om elkaar te ontmoeten in Silent Hill. Gedreven door hoop reist hij af, alleen blijkt er weinig over van het stadje waar ze zoveel mooie momenten hebben gehad.
Op voorhand was ik wat angstig over de ontwikkelaar die op dit project werd gezet. Bloober Team maakte onder andere Layers of Fear, Blair Witch en The Medium. Stuk voor stuk aardige games, alleen geen namen die over 23 jaar een zelfde status zullen bereiken als Silent Hill 2. Toch hebben ze één ding waar ze eerder niet over beschikten: een sterke basis om op voort te borduren. Enkel het aanpakken en naar het heden brengen van de graphics zou wat dat betreft al een goede stap kunnen zijn. De ontwikkelaar slaagt hier grotendeels in. Helaas zijn er op momenten framedrops waarneembaar en lijken sommige assets net wat meer aandacht te hebben gekregen dan andere, op de sfeer is gelukkig niet ingeboet. Was de mist in 2001 vooral een manier om de technische tekortkomingen te maskeren, daar is het nu een manier om de spanningsboog nog wat strakker aan te trekken.
Silent Hill is een locatie waar je het liefst helemaal niet zou komen. Het is er vies en smerig, en daarmee misschien wel de perfecte downloadable content voor PowerWash Simulator. Dit wanstaltige gevoel krijgt bijval door het geluid. Door te spelen met de radiofrequenties en de afstand ten opzichte van de vijanden, alsmede het gekraak, gepiep en gehijg wat zich door de dichte mist laat horen, is er bijna nooit een moment waarop je even op adem kunt komen. In combinatie met 3D audio is dit een game die je eigenlijk in het donker zou moeten ervaren, hoewel je stiekem liever overdag de gordijnen open zet om je maar een klein beetje een geruststellend gevoel te geven. Wat helpt in het bijdragen aan het wanhopige gevoel van een man die vast wil klampen aan een laatste strohalm is zijn stemacteur, Luke Roberts. Niet de bekendste naam, en hier zou na zijn portrettering van James Sunderland weleens snel verandering in kunnen komen. Het onbehaaglijke gevoel dat je als speler ervaart komt grotendeels door zijn inbreng. Ook de andere acteurs weten hieraan bij te dragen, toch is het Luke Roberts die de grootste indruk achter laat.
Naast dat je Silent Hill in deze staat al niet op een ansichtkaart zou zetten helpen de bewoners ook niet mee om je een fijner gevoel te geven. Van de Lying Figure tot de Bubble Head Nurse en van de Mannequin tot de Creepers; het zijn allen creaties die weggelopen lijken te zijn uit je nachtmerries. Door de extra details zijn ze nog meer sinister, en bovendien zijn ze er niet zomaar. Ze zijn verweven binnen het verhaal en juist om die reden is het helemaal niet erg dat er slechts een handjevol variaties zijn. Alleen is James geen vechtmachine. Hij heeft geen militaire achtergrond en is niet opgeroepen om het stadje van diens kwaad te ontdoen. James is een weduwnaar die zich laat leiden door de hoop om zijn vrouw nog eens te kunnen zien. Hierdoor is het soms beter om een gevecht uit de weg te gaan en enkel naar een stalen pijp of een vuurwapen te grijpen als dit echt niet anders kan.
Het ietwat omslachtige systeem om je wapens mee te wisselen uit het origineel is nu vervangen door de D-Pad en gelukkig heeft Bloober Team geen knieval gemaakt naar de meer actie-geörienteerde games uit hetzelfde genre. Actiescènes zijn wel degelijk aanwezig, en soms zelfs uitgebreider gemaakt, alleen verwacht niet dat we nu ineens wapens craften of mods kunnen toepassen. Waar ik iets minder enthousiast over ben is het camerasysteem. Je zou het af kunnen doen als een onderdeel van de spanning, persoonlijk zie ik het eerder als een irritatie dat je in nauwe ruimtes amper overzicht hebt. Wat wel een grote verbetering is, is het inwisselen van de vaste camerastandpunten door een tird-person view.
Tijdens het uitkammen van Silent Hill heb je een kaart ter beschikking waarop de informatie, denk aan gesloten deuren, netjes staat genoteerd. Ook kun je zien welke puzzels je tegen het lijf bent gelopen en dit zijn er nogal wat. Silent Hill 2 bestempelen als een puzzelgame is natuurlijk erg kort door de bocht, toch zitten we er dan niet helemaal naast. Een deel van het werk in deze remake is gebruikt om de puzzels anders in te steken of verder uit te breiden. Veel van de grotere puzzels zijn opgedeeld in kleinere segmenten en de moeilijkheidsgraad hiervan is in te stellen binnen het menu. Soms slaat de ontwikkelaar wel wat door in de vernieuwingen en ben je langdurig heen en weer aan het lopen om een puzzel op te lossen. Mede hierdoor is de speeltijd wel verdubbeld. Had je in het origineel zo’n acht tot tien uur nodig om het einde te bereiken, daar ben je nu een stuk langer bezig. Ook het aantal eindes zijn hiermee gegroeid, waren dit er in het origineel al zes, daar kun je er nu nog eens twee bij optellen. Hierop inhakend is er een New Game+ optie, inclusief nieuwe items en documenten om je nog meer in het verhaal te trekken. Voor zover Silent Hill 2 dit al nodig had, want ook na 23 jaar blijft het spelen met je emoties. Ongeacht of dit blijdschap, verdriet of angst is.
Beoordeling
85
Ik kan niemand aanraden om naar Silent Hill te gaan en tegelijkertijd kan ik iedereen aanraden om de remake van Silent Hill 2 te spelen. Althans, bijna iedereen. De zenuwslopende rit is niet voor iedereen weggelegd, maar mocht je het horrorgenre een warm hart toedragen dan mag je deze game niet missen. Al was het maar overdag met de gordijnen open.
Als game geef ik het een 7, als remake geef ik het een 4. Het is helemaal geen goeie remake, INO. Heb net het origineel uitgespeeld en daarna de remake en het origineel is wat mij betreft gewoon veel beter in vele opzichten. Dat einde alleen al is helemaal verpest in de remake en eerlijk gezegd, niet elke game hoeft The Last of Us te kopieren omdat de huidige gamers te incompetent zijn en alleen maar over the shoulder gameplay kennen.
Rene Groen
(Eindredacteur)
op 21-10-2024 om 19:43
[Niv: 751 / Exp: 37552]
Dan is het inderdaad de vraag in hoeverre je op een remake zit te wachten. Het origineel lijkt me dan voor jou nog prima speelbaar, maar tijden zijn veranderd en niet iedereen heeft een soortgelijke nostalgie zoals jij en ik dat hebben.
