Vroeger was er altijd één iemand in de klas die braaf zijn huiswerk maakte en er geen probleem in zag om dit te delen met anderen. Mits het niet teveel opviel natuurlijk, dus altijd met de mededeling dat het geen kopie mocht zijn. Een belangrijke les die ontwikkelaar Pixel Heart studio niet helemaal begrepen heeft.

Al bij het zien van de eerste beelden is het duidelijk waar Samuel North, de oprichter van de studio, zijn inspiratie vandaan heeft gehaald. Als de zwaard en schild dragende protagonist het nog niet weg gaf dan doet de omgeving het wel die rechtstreeks uit The Legend of Zelda: A Link to the Past gestapt lijkt te zijn. Toch is het niet geheel terecht als we dit wegzetten als gemakzuchtig jatwerk. In de laatste maanden van zijn studie Game Development begon North aan zijn droom om een 16-bit game, zoals bekend uit de jaren negentig, te creëren en vele jaren, een verdubbeling van zijn Kickstarter doel en het binnenhalen van uitgever Soedesco later is het eindresultaat te spelen op de PC, Nintendo Switch, PlayStation en Xbox.


Airoheart speelt zich af in het land Engard, alwaar de Elmers en de Bretons leven. Beiden beschikken over de gave om magie te gebruiken, hun doelen zijn echter compleet anders. Daar waar de Elmers magie in willen zetten voor vrede zien de Breton juist de meerwaarde van de destructieve kwaliteiten, zo ook Carthicus. Toch faalde hij in zijn doel en zijn ziel werd gevangen genomen in de Draoidh Stone en verspreid over Engard zodat hij nooit meer terug zou keren. Het zal weinigen verbazen dat er iemand opstaat om toch een poging te wagen. Xanatos, de broer van protagonist Airoheart, heeft zich ten doel gesteld om de steen weer één te maken en Carthicus te bevrijden en uiteraard dienen we hier een stokje voor te steken.

De gameplay uit Airoheart leunt, net als de graphics, grotendeels op het bekende concept dat we kennen uit de Zelda games. Een grote wereld? Check! Dungeons om in te verdwalen? Check! Items die je verder helpen? Check! Om niet geheel te leunen op het werk van een ander vinden we hier Runes, spreuken die je in kunt zetten binnen de combat of om puzzels op te lossen en verschillende effecten hebben. Te denken valt aan het verkrijgen van extra gezondheid of het inzetten van een ijsblok. Hoewel leuk bedacht valt het uiteindelijk toch wat tegen. De verschillende Runes zijn eigenlijk gewoon items en omdat je ze steeds apart moet selecteren maakt dit de gameplay minder vloeiend. Wel van meerwaarde is een handige log waarin je geaccepteerde en voltooide (side-)quests worden bijgehouden, alsmede de mate waarin je zelf aanwijzingen aan elkaar moet knopen en met mensen moet praten om bepaalde doelen tot een goed einde te brengen.


Engard is een wereld die je uitnodigt om te verkennen. Vrijwel overal is er wel iemand om mee te praten of een grot waar een beloning op je staat te wachten. De eerste uren moet je wel even doorbijten aangezien vijanden hard toeslaan en je nog niet de middelen hebt om veel weerstand te kunnen bieden. Toch is dit niet het grootste probleem, het gebrek van een map binnen Engard en de dungeons maakt navigeren onnodig moeilijk. Afgezien van een klein overzicht in de bovenhoek heb je geen goed overzicht van het grotere geheel en ben je veelal doelloos aan het rondlopen in de hoop op het goede punt uit te komen. Sowieso zijn de dungeons van uiteenlopende kwaliteit. Sommigen zijn leuk, anderen voelen onnodig lang door een overmachtig gebruik van backtracking.

Met een spelduur van zo’n twintig uur weet Airoheart je lang bezig te houden, hier staat wel een stevig prijskaartje van veertig Euro tegenover. Wat mij betreft een té stevig prijskaartje voor een game die de nodige bugs en glitches bevatte. Toegegeven, na een patch verminderde de problemen, alleen lang niet alle. Neem bijvoorbeeld het geluidseffect dat nog het beste te omschrijven is als een pistoolschot dat overmatig wordt ingezet en me meermaals liet schrikken zonder dat dit het beoogde effect was. Tel hier een in herhaling vallende soundtrack bij op en het is moeilijk te ontkennen dat Airoheart het hart op de goede plek heeft, maar dat het toch vooral aanvoelt als een mod die op een dertig jaar oude game is geplakt die veel dingen destijds al beter deed.